22 สิงหาคม 2548 23:35 น.
พลทหาร
... มาเถอะเพื่อน มากระซวก บทกลอน
ไม่ต้องกรอง ทำนอง ให้ฟังยาก
ไม่ต้องมี สัมผัส ให้เรื่องมาก
กระซวกจาก ก้นบึ้ง ให้ถึงใจ
... เอาที่ลึก ลึกลึก ของลึกนั้น
เอาที่ฝัน ว่าสักวัน จะฝันใหม่
เอาที่กลบ หลบซ่อน อยู่ข้างใน
กระซวกไว้ ในแผ่นหิน ดินศิลา..
- -- - --- - - -- - - - - --- - - - - - -- - - - -- -
มาเถอะเพื่อน มากระซวก บทกลอนกัน . . .
ฟังมาจาก อ.ถวัลย์ ดัชนี ที่แก่กระซวกอารมณ์ เขียนภาพเพียง 5 วินาที ขายเป็นล้าน เลย มาเถอมากระซวกกัน
20 สิงหาคม 2548 16:44 น.
พลทหาร
.... แม้เสียงรัก จะแผ่วบ้าง ในดงหนาม
เหมือนความงาม เลือนลาง ในยามค่ำ
บางขณะ หัวใจ ก็เงียบงำ
เขาบอกคำ คำเก่า เขลาอย่างเคย
... เพียงถ้อยคำ ฤาจะอ้าง ได้อย่างใจ
เธอสงสัย เสียงรัก ยามเขาเอ๋ย
แม้แผ่วบาง เบาคล้าย ลมรำเพย
แต่เขาเผย ที่ดวงตา ใช่ถ้อยคำ
.... เธอเฝ้าถาม ทุกครั้ง ที่เขาบอก
"ไม่เชื่อหรอก" เธอบอก อยู่ช้ำช้ำ
ทุกเสียง เพียงหลอนหลอก ย้ำเธอจำ
เขาจะหา คำใจ ที่ไหนเหนอ
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -- - -
ภาพเก่าๆ ในวันวัย วันหนึ่ง ของหนุ่มน้อย
19 สิงหาคม 2548 19:55 น.
พลทหาร
กระดาษ ขนาดเหมาะ
มาเกี่ยวเกาะ กับความคิด
ค่อยค่อย คอยประดิษฐ์
พับความคิด พับความฝัน
จะพับ โต๊ะตัวน้อย
คอยเธอมา นังเคียงกัน
พูดคุย ถึงเที่ยงวัน
แล้วจะปัน ร่มให้กาง
จะพับ นกกระดาษ
วางเกลื่อนกลาด สองข้างทาง
ฟังเสียง มันอ้างว้าง
ยามฉันวาง มันห่างเธอ
จะพับ เป็นปูปลา
ใส่ธารา ยามน้ำเอ่อ
ยลชล จะได้เจอ
ฝูงวารี ที่ว่ายวน
จะพับ เรือลำใหญ่
พาเธอไป ในสายชล
ท่องเที่ยว ทั่วทุกหน
เหมือนสายลม เจ้าเคยไป
จะพับ เป็นเงินทอง
แจกพี่น้อง ทั่วถิ่นไทย
จะพับ บ้านหลังใหญ่
ให้คนยาก ด้วยการุญ
จะพับ เป็นแม่พ่อ
ให้ผู้รอ ความอบอุ่น
เด็กเด็ก กำพร้า บุญ
เขาจะได้ ไม่ขาดเกิน
จะพับ และจะพับ
อีกเนืองนับ ให้เพลิดเพลิน
จะพับ เธอมาเดิน
มาอยู่เคียง เคียงเคียงกัน
......... ..........
......... ...........
ในโลก ของความฝัน
ฉันจะปัน กระดาษให้
- - - - - --------------------------------- - - -
ฝันไปตามเรื่องตามราว ประสาคนฝันดี..จ้า
17 สิงหาคม 2548 22:59 น.
พลทหาร
... ดีใจ ดีใจ ได่กลับบ้าน
ปลดประจำการ ทหาร-ออ-ศอ
ลาเด้อ ร่มประดู่ ลูกทอรอ
กราบลาพ่อ สมเด็จฯ ขอจากไป
... ด้วยหน้าที่ คงค้าง สิม้างจน
วางปืนกล จับจอบ จับคันไถ
ตลุยดะ นาเทิง เปิงนาใต่
จนได่ ดินงาม มาปักดำ
... แล้วนา แล้วลม ก็ถามไถ่
ว่ายามได่ อ้ายสิมา หาก้อนคำ
คือว่า ท่าสองปี แก้มอำถ่ำ
ท่าอำล่ำ อำล่ำ บ่เห็นมา
... แล้วนา แล้วลม กะพัดผ่าน
หาเฮ็ดงาน หาเงินได่ สิไปหา
บอกผู้เฒ่า เน่เด้อ ให้เพิ่นท่า
ปีหน้า สิเมื่อมา เว้าคำแพง
-------------------------------------------
กลอนพาไป จบยังไง ก็ไม่ลง มั่วจริงๆ
15 สิงหาคม 2548 20:36 น.
พลทหาร
... สายลม ชราภาพ
เนิบนาบ ข้ามทุ่ง โขดเขา
เนินช้า ช้านาน แผ่วเบา
กัดเกลา วันเยาว์ ให้หยาบโรย
... รางธาร รินหลาก
กะชาก ตะกอนผุด ขุดโกย
กะหน่ำ ซากซ้ำ แซ่โบย
ลม จึงโชย อีกกาล
- - - - - - - - - - - - - - - - - - -
วันหนึ่ง ตื่นขึ้นมา
ก็พบว่า....แก่ตัวขึ้นตามลำพัง
หน้าส่วนตัว
1403
