แสงสว่างจางเจือเหนือสำนึกโสตรู้สึกสัญญาณชีพบีบในหูในสายตาพร่าเลือนเหมือนไ้ด้ดูระโยงยางพรั่งพรูเลือดน้ำเกลือคลองจักษุปรากฏหมวกสีขาวยิ้มฟันขาวจับประคองมองโอบเอื้อเสียงเสนาะเพราะพริ้งยิ่งชิดเชื้อว่าเหลือเชื่อฟื้นแล้วแจ้วพึมพัมรติแรกแปลกนักมาทักจิตสมองคิดเอมใจให้ชุ่มฉ่ำมีเพียงเธอในสำนึกอันลึกล้ำตรึกฝังจำกระจ่างขึ้นกลางใจฤๅพ้องพานผ่านภพแล้วจบสิ้นแต่ดวงจินต์คงมั่นมิหวั่นไหวใต้สำนึกสดชื่นเหนืออื่นใดบ่วงคล้องใจรัดรึงถึงวิญญาณ
เมื่อต้องมีศัตรูผู้อาฆาต
ชะตาชีวิตเกือบขาดคมกระสุน
กลับฟื้นคืนมาได้คงเพราะบุญ
และพระคุณของมิตรคิดเกื้อกูล
สวัสดิการของรัฐช่วยจัดให้
สิทธิประโยชน์ได้ใช้ไม่เป็นสูญ
ได้อาศัยพึ่งพาพ้นอาดูร
ด้วยไออุ่นน้ำใจและไมตรี
ไม่คาดคิดได้พบได้คบเพื่อน
คนบ้านกลอนเป็นเสมือนดั่งน้องพี่
ได้ช่วยเหลือเจือจุนคุณความดี
ฝังติดตรึงชั่วชีวีมิเลือนไป
กลับมาแล้วหนุ่มใหญ่ใจกล้าแกร่ง
พร้อมเรี่ยวแรงแข็งขยันและฝันใส
ทุกข์ที่ผ่านมาแล้วให้แล้วไป
มุ่งตั้งต้นชีวิตใหม่ด้วยใจตรง
ไม่ขอฟื้นความหลังแต่ครั้งเก่า
ประคองตัวให้เข้าเป้าประสงค์
ด้วยสองมือฟันฝ่าเข้าหาธง
ความมั่นคงของชีวิตคิดมานาน...