25 มกราคม 2553 10:24 น.
พฤหัส กฤษชยรักษ์
ปวดใจจี๊ดคิดหนักรักต้องจบ
ให้เลือนลบความจำอย่านำฝัน
สิ่งที่เกิดผ่านแล้วให้แล้วกัน
เหมือนตื่นเช้าแปรงฟันบ้วนน้ำไป
โอ้รอยรักสลักลึกผนึกแน่น
เทวดาบนแถนแก้ไม่ไหว
มันจำหลักหนักอึ้งถึงแกนใจ
ลาวาร้อนภูเขาไฟก็ไม่ปาน
รอเพียงวันระเบิดเตลิดออก
โปรดอย่าบอกให้จบลบสังขาร
หัวใจทุกข์ทับถมยิ่งซมซาน
ทรมานเกินกว่าเยียวยาคืน
จะขอรักสลักซึ้งตรึงอย่างนี้
ถึงร้อยวันพันปีไม่มีฝืน
แม้จะถูกทิ้งสลัดจะหยัดยืน
ทำหน้าชื่นอกตรมข่มภายใน
ปณิธานแน่แน่วตามแนวเดิม
มีแต่เสริมหาแง่ต้องแก้ไข
ให้มองเห็นแก่นแท้จนแน่ใจ
อุปสรรคเพียงใดอาจกลายดี
4 มกราคม 2553 10:52 น.
พฤหัส กฤษชยรักษ์
ในความฝันสีเศร้าเหงาดวงจินต์
เกินถวิลร่ำร้องเกินมองหา
เธออยู่ห่างแสนไกลสุดสายตา
แต่มีค่าเกินใครในอารมณ์
ใน"ราตรีสีดำ"ยังจำได้
เธอหมองไหม้สุดฝืนใจขื่นขม
อยากอำลาหล้าโลกด้วยอกตรม
ชีวิตบ่มทุกข์ตรอมเกินยอมทน
หลายขวบปีผ่านล่องยังครองเศร้า
ทุกข์เหมือนเงาเกินแก้แม้หลายฝน
จนสิ้นแรงอ่อนไหวใจร้าวหม่น
อสุชลพร่างพรายฟายน้ำตา
อย่าห่วงเลยเคยทุกข์เคยปลุกปลอบ
คนชังชอบเพียงไรไม่ไร้ค่า
จงแข็งใจลุกยืนยื่นมือมา
จะนำพาปลอดภัยไปด้วยกัน
4 มกราคม 2553 08:10 น.
พฤหัส กฤษชยรักษ์
มองดวงเดือนเคลื่อนคล้อยลอยลิบลิ่ว
หัวใจปลิวพลิ้วผ่านตระการสรวง
ดาวน้อยใหญ่ไหวอิงแย่งชิงดวง
จนเลยล่วงราตรีคลี่ฟ้าพราว
เลื่อมแสงทองส่องหล้านกกาว่อน
ฤทัยถอนทรวงเจ็บแสนเหน็บหนาว
อนาคตไกลห่างทางยืดยาว
คงปวดร้าวอาวรณ์ก่อนสิบปี
"รักมั่นคงหมายเคียงเพียงหนึ่งเดียว"
เป็นได้เพียงเศษเสี้ยวต้องหลีกหนี
เพียงหนึ่งเดียวไกลลิบสิบสี่ปี
ฟ้าคืนนี้เวิ้งว้างสิ้นทางจร
ทุ่มชีวิตมอบหวังจึงตั้งทุกข์
แท้เป็นเพียงนึกสนุกไม่สังหรณ์
ประโลมใจใส่หวานผ่านกานท์กลอน
สร้างผลลัพท์ร้าวรอนเต็มหัวใจ
หยุดเสียเถิดอย่าสร้างหวังลมแล้ง
เหมือนกลั่นแกล้งให้พลังมีหวังใหม่
ใจเปราะบางระหกระเหินจนเกินไป
ทนไม่ไหวกับน้ำคำย้ำหมายเคียง
15 พฤศจิกายน 2552 18:58 น.
พฤหัส กฤษชยรักษ์
บริบูรณ์ต้องจบแบบสวมแหวน
ต้องคอยแหงนคอตั้งบ่าหน้าบิดเบี้ยว
ทำอย่างไรตั้งความหวังไว้คนเดียว
ไม่เคยเกี่ยวข้องใครในบ้านกลอน
เศรษฐกิจพับฐานงานเลิกจ้าง
อนาคตเวิ้งว้างเหมือนถูกหลอน
จะหาแหวนที่ไหนมาเว้าวอน
คงต้องรอไปก่อนสักสิบปี
ระหว่างนี้มีอยู่หลายทางเลือก
จะตัดเชือกปล่อยไปคล้ายภูตผี
หรือออมชอมถนอมไว้เผื่อกลายดี
ความรักนี้อาจจบครบบริบูรณ์
อยู่ที่ใจเมตตาคิดสงสาร
หรือหักหาญตัดใจให้เป็นศูนย์
ยอมรับได้ทุกอย่างข้างเพิ่มพูน
หรืออาดูรโศกใจไม่อุธรณ์
10 ตุลาคม 2552 16:52 น.
พฤหัส กฤษชยรักษ์
ต้องฟันฝ่าพงหนามยามตกงาน
อดเปรี้ยวหวานรัดเข็มขัดประหยัดสุด
เป็นความทุกข์ตามครรลองของมนุษย์
แต่ความรักบริสุทธิ์ยังเทิดทูน
ความรักกลับเล่นกลสับสนนัก
คนเคยภักดิ์จิตใจใกล้เป็นศูนย์
อยากจะปล่อยแยกทางว้างอาดูร
เพื่อเกื้อกูลจึงต้องลาอุราระบม
ขอลาแล้วแก้วตาจำลาจาก
ไม่ดึงเธอลำบากทุกข์ทับถม
น้ำใจงามมอบให้ได้ชื่นชม
จะเก็บบ่มแนบใจไม่ขอลืม
เก็บเอาไว้ส่วนลึกผนึกล้ำ
ได้จดจำหวนคิดให้จิตปลื้ม
อวยพรให้สิ้นเหงาอย่าเศร้าซึม
ให้ด่ำดื่มความสุขทุกวันวาร
นิจจาเอ๋ยความจริงได้ปรากฏ
เรื่องราวรักทั้งหมดถูกพล่าผลาญ
เธอมีคนพิเศษชั่วกาลนาน
สิบสี่ปีพ้นผ่านเราโง่งม
มัวแต่เฝ้าเป็นห่วงเธอเศร้าโศก
เหมือนเปิดโลกเปิดใจได้สาสม
ปล่อยความรักลอยไปในสายลม
เลิกซบซมห่วงหาเลิกอาลัย.
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟพฤหัส กฤษชยรักษ์
หน้าส่วนตัว
1327
