ระหว่างรัก และ ผูกพันธ์

พริบพันดาว

พวกเรา ชาวปีบเมือง กำลังจะไปร่วมงานแต่งงานของเพื่อนเก่าที่คบค้าสมาคมกันมาเนิ่นนานกว่า 20 ปี

ชั้นเตรียมเสื้อผ้าที่จะใส่เดินทาง และชุดที่จะใส่ไปในวันงาน
ในขณะที่กำลังคิดอยู่ว่า จะโทรไปปรึกษา นารท เพื่อนสาวในร่างชายหนุ่มว่าจะเอาไงดี เพื่อนสาวก็โทรเข้ามาหาในทันที

"กำลังจะโทรหาพอดี นี่ นารท....."

"เดี๋ยวก่อนนนนนน.....ทายซิ วันนี้ ชั้นไปเจอใครมา"

"ใคร..." ชั้นถามกลับไปตามความเคยชิน เพราะไม่ชอบเล่นปริศนาคำทายใดๆ

"ไอ้ยักษ์ไง......มันถามถึงแกด้วย.......แฟนเก่าแกนี่"

"แฟนใครนะ......!!!!!!!...ยักษ์...ภู่ครามหน่ะเหรอ? "

"ถูกกกกก" มันจะมางานแต่งงานด้วย เตรียมใจไว้เลยแก

ชั้นใจเต้นตึ๊ก ตั๊ก ก่อนที่จะเต้นโครมครามตามมา

ไอ้ยักษ์ คือชื่อที่เราเรียกเพื่อนคนหนึ่งที่ตัวโตที่สุดในชั้นเรียน

คนที่ชอบแกล้งชั้น เพราะอยากให้ชั้นพูดด้วย

คนที่คอยชกต่อยกับเด็กผู้ชายคนอื่นๆ ที่มาแกล้งสาวๆ ในห้อง

แล้วชั้นออกโรงเพราะทนไม่ได้ แต่มักแพ้ตลอด

เป็นคนที่เขียนจดหมายรัก คัดลอกกลอนหวานๆ มาแอบใส่ไว้ในโต๊ะเรียน

แล้วชั้นก็จะขยำทิ้งทุกครั้งที่เห็น แต่เค้าก็ไม่เคยย่อท้อ

แต่ยักษ์ หายไปจากชีวิตพวกเราตอนม.3 หลังจากพ่อหย่ากับแม่

หลังจากนั้น ยักษ์ เขียนจดหมายมาหาชั้นอีก 1 ฉบับ บอกว่าอยู่ที่ไหน

และให้ที่อยู่ไว้ แต่ชั้นกลับขยำมันทิ้ง โดยไม่ใยดี

และยักษ์ ยังเขียนจดหมายฉบับสุดท้าย มาบอกว่า

ถ้าชั้นไม่ตอบจดหมายฉบับนี้ เค้าก็จะไม่ส่งมากวนใจอีก

ขอให้ชั้นโชคดี และชั้นก็ไม่เคยคิดที่จะตอบ

แต่กลับเก็บจดหมายฉบับนั้นไว้ จนถึงทุกวันนี้

ชั้นอ่านจดหมายฉบับนั้นทุกวัน จนโตมา 

ซึมซับความหวังดี ความห่วงใย

จนกลายเป็นความผูกพันธ์ลึกๆ

ไม่รู้ว่า เพราะเหตุนี้หรือไม่ ที่ชั้นยังไม่มีใคร

ตื่นเต้นมากๆ  ที่วันพรุ่งนี้ จะได้เจอยักษ์ หลังจากไม่เจอกันมา 10 กว่าปี

แปลก ที่ชั้นมีความรู้สึกหนึ่งเกิดขึ้น

เหมือนเจอสิ่งที่รอคอยมาแสนนาน

แต่ชั้นไม่กล้าเรียกมันว่า ความรัก

มันคงเป็นแค่ความรู้สึกถึงความผูกพันธ์กับ คน ๆ นั้น

อยากเจอ อยากรู้ว่าเค้าเป็นอย่างไร อยู่ดีหรือไม่

พรุ่งนี้แล้วสินะ ที่ ชั้นจะเจอคนที่ ผูกพันธ์มานานแสนนาน

แปลกจริง ที่เราผูกพันธ์กับเค้าแค่เพียงจดหมายฉบับเดียว

"ชะนี ........ว่าไงเนี่ย วางสายไปแล้วหรอ กระเทยรออยู่นะ"

เพื่อนสาวส่งเสียงมาตามสาย

"เอ่อ....เออ....พรุ่งนี้เจอกัน มารับด้วย....."  ชั้นรีบวางสายด้วยใจที่เต้นแรง

แล้วรีบเปิดลิ้นชักหยิบกล่องเก็บของใบสวยออกมา

บรรจงหยิบจดหมายฉบับเล็กที่แห้งกรอบ สีน้ำตาล ที่เก่าแก่ตามวันเวลา

ค่อยๆ คลี่เปิดอย่างระมัดระวัง เพราะมันกรอบ และเปราะบางมากแล้ว

อ่านลายมือนั้น ซ้ำแล้วซ้ำเล่า 

นี่ ชั้นจะเจอนายแล้วเหรอ......นาย ยักษ์

นายหายไปอยู่ที่ไหนมา 

ชั้นวางจดหมายนั้นลงอย่างทะนุถนอม

และรีบลงมือจัดกระเป๋าเสื้อผ้าด้วยความสดชื่น มีชีวิตชีวาอย่างบอกไม่ถูกเลย