8 ตุลาคม 2548 09:24 น.
พระจันทร์เศร้า
ตลอดช่วงสามสัปดาห์ต่อมา ก้านเทียวไปเทียวมารับส่งต๋าทุกวัน
บางวันหลังเลิกเรียน เราไปนั่งคุยกันในร้านไอศรีมปากซอย
วันแรก ๆ ต๋าเขินกับสายตาคนอื่น ๆ แต่วันต่อมา
ต๋าพยายามใส่ใจกับคนตรงหน้ามากขึ้น
จนกระทั่งไม่แคร์อีกต่อไปว่าใครจะมองมา
ในสายตาต๋า ก้านดูดีไปหมด ทั้ง ๆ ที่อยู่ในเครื่องแบบนักเรียน
ต๋าฝันไกลไปถึงวันข้างหน้า
ถ้าก้านยังคงดีต่อต๋าอย่างนี้ ต๋าคงมีความสุข
ในยามค่ำคืน ต๋าเคยใช้เวลาก่อนนอนทบทวนการเรียน แต่มาวันนี้
ต๋าไม่มีจิตใจกับตำราเอาเสียเลย ต๋าเฝ้าคิดถึงเขา เขียนข้อความมากมายถึงเขา
ต๋าสรุปเอาเองว่า เขาชอบต๋าและไม่ต้องสงสัยเลยว่า ต๋าชอบเขามากแค่ไหน
วันสอบก็ใกล้เข้ามาแล้ว
แต่ต๋ายังผลัดวันประกันพรุ่งกับการทบทวนวิชาเรียน
ต๋ามั่นใจว่าตัวเองไม่มีวันพลาด แม้บางขณะ ต๋าชักใจไม่ดีที่ทำการบ้านได้ไม่ถูกกต้องครบถ้วนอย่างเคย
แต่เมื่อนึกถึงก้าน ความหวาดหวั่นต่าง ๆ ก็หายไป
ก้านบอกต๋าว่า เขาจะชวนต๋าไปงานที่โรงเรียนของเขา
ก่อนสอบตั้งสองอาทิตย์ ต๋ายังมีเวลาดูหนังสือทัน
ตอนนี้ ต๋าคิดแต่ว่า ต๋าจะทำตัวอย่างไรเมื่อไปงานโรงเรียนก้าน เพื่อน ๆ ของก้านจะดีกับต๋าไหม
พวกเขาจะวิจารณ์ต๋าอย่างไรบ้าง ต๋าว้าวุ่นใจจนทำอะไรไม่ถูกจริง ๆ
งานที่โรงเรียนก้านจัดขึ้นในวันเสาร์
ต๋าพยายามเลือกเสื้อผ้าที่จะทำให้ตัวเองน่ารักที่สุด แต่ไม่ว่าจะแต่งตัวอย่างไร ต๋าก็ยังเป็นต๋า
ยังดูอ้วน ดูตลกอยู่อย่างเดิม ต๋าปลอบใจตัวเองว่า ก้านคงไม่คิดมากเรื่องนี้
ไม่งั้น เขาจะมาตามต๋าต๋าอยู่ทำไมตั้งนานสองนาน
ก้านมารับต๋าตรงเวลา เขาแตะแขนต๋า ส่งยิ้มให้ตอนเจอหน้ากัน
"ต๋าดูแปลกตานะ เวลาไม่ได้แต่งชุดนักเรียน น่ารักดี"
ต๋าหน้าร้อนวูบ แต่ก็ดีใจที่ไม่ได้เสียเวลาเปล่าในการเลือกเสื้อผ้ามาตั้งแต่เมื่อคืน
ระหว่างทาง ก้านบอกต๋าว่าพอถึงงาน ก้านอยากจะขออะไรต๋าสักอย่าง และจะไม่ยอมให้ต๋าปฏิเสธด้วย
ต๋ารับปากเขา ใจเต้นตึกตักไปตลอดทาง เขาจะขออะไร ต๋าได้แต่เดาไปเรื่อย
คิดถึงภาพในหนังตอนพระเอกขอความรักนางเอกอะไรทำนองนั้น
ต๋าเพิ่งรู้ว่า ก้านจะเล่นดนตรีในงานนี้ด้วย เขาพาต๋าไปหลังเวที แนะนำให้รู้จักเพื่อนร่วมวงของเขา
ทุกคนยิ้มแย้มทักทายต๋า แต่มีอะไรบางอย่างที่ต๋าบอกไม่ถูกในท่าทางของพวกเขา
ต๋านั่งอยู่ท่ามกลางกองสัมภาระหลังเวที ในขณะที่ก้านกับเพื่อน ๆเตรียมขนเครื่องดนตรีออกไปหน้าเวที
เมื่อจัดทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย ก้านเดินมาหาต๋า
"จำได้มั้ยที่ผมบอกจะขออะไรสักอย่างน่ะ"
ต๋าพยักหน้า ใจเต้นแรง
"ผมขอให้ต๋าช่วยร้องเพลงในงานนี้หน่อย ผมส่งเทปเดโมดนตรีไปให้ค่ายเทป เขาจะมาดูของจริง
แต่เขาขอให้มีคนร้องด้วย"
ใจต๋าแฟบไปทันที เรื่องแค่นี้เอง ทำไมก้านต้องทำงุบงิบด้วยก็ไม่รู้ ร้องก็ร้องกันซี เรื่องเล็กจะตาย
มาทำให้ต๋าหวั่นไหวอยู่ได้
ต๋าตอบรับ ก้านดูดีใจมาก เขาจับมือต๋าเขย่า แล้วพึมพำขอบคุณ แปลกจริงก้านนี่
ต๋าไม่ได้ทำให้ผู้ชมผิดหวังกับเสียงเพลงในวันนั้นเลย และโดยเฉพาะกับก้านและเพื่อน ๆ
การแสดงในวันนั้นสมบูรณ์แบบ ทั้ง ๆ ที่ต๋าไม่ได้ซ้อมเพลงร่วมกับวงมาก่อนเลย
พวกเขาเลือกเพลงที่ต๋าร้องประจำในงานต่าง ๆ มาเล่น ทุกอย่างจึงจบลงด้วยเสียงปรบมือกระหึ่มห้องประชุม
ต๋าเห็นก้านจับมือกับตัวแทนค่ายเทปที่หน้าเวทีหลังการแสดง
ต๋าดีใจที่ทำให้ก้านมีความสุข ตั้งแต่นี้ ก้านคงจะดีกับต๋ามากขึ้น
ต๋าเลี่ยงไปหลังเวทีเพื่อล้างหน้าให้สดชื่น ต๋าอยากดูดีเวลาอยู่กับก้านท่ามกลางคนอื่น
ขณะที่ล้างหน้าตรงอ่างล้างหน้าด้านหลังเวทีซึ่งมีฉากกั้นสำหรับเปลี่ยนเสื้อผ้า
ต๋าได้ยินเสียงใครคุยกันแว่ว ๆ อีกด้านของฉากกั้น
"ตกลงค่ายเทปเขาสนใจ ไอ้ก้านมันกำลังโทรไปบอกเพ็ญ"
"แล้วยายเสียงใสที่ไอ้ก้านพามาล่ะ"
"เฮ้ย นั่นมันตามจีบมาเพื่อร้องเพลงในงานนี้ เพ็ญมันกล่องเสียงอักเสบ ร้องไม่ได้ เลยแนะนำว่า ต้องได้ยายต๋านี่แหละ เลิศที่สุดเรื่องร้องเพลง เสียดายว่ะ หน้าตาสวย หุ่นดีเสียหน่อย เป็นนักร้องอาชีพสบาย"
"อย่างนี้ ถ้าหลับตาฟัง คงเยี่ยม "
"เออ พอดีไอ้ก้านมันไม่ได้ตาบอด มันบอกหมดงานนี้ คงโล่งอกเสียที หมดพลังไปเยอะ เพ็ญมันบอกว่า ถ้าไม่ใช้วิธีนี้ไม่มีทางพามาได้แน่ งานหน้า เจ้าเก่าหายป่วยกลับมาร้องได้ ก็หมดปัญหาละ"
คำพูดนั้นไม่ดังนัก แต่มันดังพอที่จะทำให้ต๋าตาสว่าง หัวใจวูบ ตารื้น ๆ
แล้วตามมาด้วยความอับอาย ต๋าหน้าชา จนไม่รู้ว่าตัวเองควรออกไปเผชิญหน้าสองคนนั่นหรือเปล่า
ความจริงกระจ่างกลางใจ เพื่อนทรยศคนหนึ่งกับผู้ชายคนหนึ่ง
ต๋าบอกตัวเองว่าต้องสงบใจไว้ ต๋าจะทำเรื่องอับอายในที่สาธารณะอย่างนี้ไม่ได้
ต๋าออกมาจากฉากกั้น เดินผ่านเพื่อนของก้านไปโดยไม่ทักทาย คว้ากระเป๋า ลงจากเวที เหลือบเห็นก้านกำลังพูดโทรศัพท์ เขาโบกมือให้ แต่ต๋าหันหนี
ต๋าเดินช้า ๆ กลับบ้าน ไม่ได้ร้องไห้ฟูมฟาย มีแต่น้ำตารื้น ๆ แต่หัวใจต๋าเจ็บช้ำ
ไม่ได้หวังแล้วว่าจะมีเสียงใครเรียกมาจากด้านหลัง
"หมดงานนี้ คงโล่งอกไปที"
ต๋าทำให้ก้านหนักใจมากขนาดนั้นเชียวหรือ เพิ่งจะรู้ตัวเดี๋ยวนี้เองว่าช่างไร้เดียงสา อ่อนโลกอะไรปานนั้น ออกจะเรียนเก่ง รู้เรื่องทั่วโลกมากมาย แต่กับเรื่องแค่นี้ ทำไมไม่เข้าใจ ทำไมโง่นัก ต๋าไม่เคยระแคะระคายเลยกับการที่ก้านปฏิเสธจะเข้าบ้านต๋า ทั้ง ๆ ที่ต๋าพยายามชวน เพราะแม่คงไม่ปฏิเสธที่จะต้อนรับหนุ่มน้อยสักคนที่สนใจต๋า
คืนนั้น ต๋าร้องไห้ ร้องให้มันสะใจกับความโง่ของตัวเอง
ต๋าจะไม่เป็นอย่างนี้อีก ต๋าย้ำกับตัวเองเป็นร้อย ๆ ครั้ง
ฉีกข้อความบ้า ๆ ที่เขียนถึงก้านเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย
ต๋ามีสิทธิ์ที่จะโกรธเกลียดเขา ต๋าอยากจะด่าเขา อยากจะทำอะไรก็ได้ที่สามารถลบความรู้สึกสูญเสียในครั้งนี้ได้
แต๋ต๋าคงไม่กล้าหาญขนาดนั้น คงทำได้เพียงจำไว้เป็นบทเรียน
ต๋าเปิดกระเป๋า หยิบหนังสือเรียนมาวางตรงหน้า แล้วอ่านผ่านไปเรื่อย ๆ โดยไม่ได้รับรู้ข้อความใด ๆ
อีกไม่กี่วันจะสอบ ถ้าต๋าสอบตก ใคร ๆ ที่รู้เรื่องของก้าน ใคร ๆ ที่เคยอิจฉาต๋า
และแม้แต่ตัวก้านเอง คงจะหัวเราะเยาะต๋า อาจารย์จะไม่เชื่อถือต๋าอีกต่อไป
ต๋าจะยอมให้ตัวเองสูญเสียมากไปกว่านี้ไม่ได้
ต๋าปิดหนังสือ แล้วลงมือร่างตารางการดูหนังสือ
ต๋าจะต้องเพิ่มเวลาในช่วงกลางคืนให้มากกว่าเดิม
น้ำตายังไม่เหือดแห้ง แม้จะเพียรเช็ดแล้วเช็ดอีก มันยังรินออกมา
ในขณะที่หัวใจยังเจ็บ
หน้ายังร้อนเพราะคำพูดที่ได้ยินที่หลังฉากวันนี้
ต๋าสาบานกับตัวเองว่า จะร้องไห้เพียงคืนนี้เท่านั้น
พรุ่งนี้ ต๋าจะเริ่มดูหนังสือตามตารางที่กำลังเขียนอยู่
ตั้งแต่นี้ จะมีแต่ตำราเรียนเท่านั้นที่ต๋าจะหยิบออกมาดูมาท่อง
หรือหยิบยื่นให้คนอื่น
แต่หัวใจของต๋า ต๋าจะเก็บมันไว้ในซอกลึกที่สุดของกระเป๋า
และจะไม่มีวันหยิบออกมา เพื่อเปิดโอกาสให้ใครมาทำให้ต๋าต้องมีสภาพอย่างวันนี้ นาทีนี้ อีกเป็นอันขาด
จบแล้วจ้ะ
6 ตุลาคม 2548 15:37 น.
พระจันทร์เศร้า
เก็บหัวใจใส่กระเป๋า
เขาเดินตามต๋ามาสามวันแล้ว
จากบ้านไปโรงเรียน แล้วก็จากโรงเรียนมาบ้าน
เขาไม่ได้พูดจาทักทาย เพียงแต่ส่งยิ้มเรี่ย ๆ มาให้ทุกคราวที่ต๋าหันไปเห็นเขาเข้า
ใจต๋าชักจะว้าวุ่น
ก็ตั้งแต่เป็นสาวเป็นแส้มาจนเดี๋ยวนี้
ต๋าไม่เคยมีชายหนุ่มมาตอแยด้วยสักที
ต๋ารู้ตัวดีว่าไม่สวย อ้วน ออกจะะคล้ำ แล้วยังไว้ผมม้าหน้าเหมือนแมวเข้าด้วย
จะมีดีอยู่หน่อยก็ตรงเสียงดีและเรียนเก่ง
ต๋าก็เลยพอจะเป็นที่รู้จักในบรรดาผู้ทำกิจกรรมทั้งหลายแหล่
รวมทั้งในหมู่ครูบาอาจารย์อยู่บ้าง
ต๋าไม่ได้คุยหรอกนะ แต่ใคร ๆ ในโรงเรียนที่ต๋าเรียน
หรือแม้แต่กับโรงเรียนอื่นที่เคยมีกิจกรรมร่วมกัน
ต่างยอมรับต๋าในฐานะ "ดาวเสียงดวงเด่นในโรงเรียน"
ในฐานะนักร้องประจำวงของโรงเรียน แค่นี้ ต๋าก็ภูมิใจจะแย่
ต๋าไม่เคยคิดฝันถึงเรื่องหนุ่ม ๆ อย่างเพื่อน ๆ คนอื่น เพราะรู้คุณสมบัติของตัวเองดี
แต่พอมาเจอหนุ่มเดินตามเข้าจริง ๆ แบบนี้
ใจต๋าก็อดจะหวั่นไหวประสาวัยรุ่นไม่ได้
เช้าวันนี้ อากาศสดชื่น แต่ใจต๋าวับ ๆ หวิว ๆ ตอนที่ค่อย ๆ โผล่ออกจากประตูบ้าน
แล้วหน้าต๋าก็ร้อนวูบเมื่อสายตาพบกับชายหนุ่มคนเดิม
ยืนเต๊ะอยู่ตรงใต้ต้นชมพู่ต้นเก่าที่เขาเคยยืนมาตลอดสามวันในตอนเช้า ๆ อย่างนี้
เขาส่งยิ้มให้ แต่ต๋าหันหนี แล้วรีบจ้ำพรวด ๆ ไปทางปากซอย
ความรู้สึกบอกว่า เขาเองก็รีบจ้ำตามต๋ามาเหมือนกัน
แล้วต๋าก็ค่อย ๆ ผ่อนฝีเท้าลง เมื่อได้ยินเสียงคนข้างหลังเรียกชื่อ
เขารู้ชื่อต๋าได้ยังไง
"คุณทัศนีย์ครับ คอยผมด้วย" เขาหอบน้อย ขณะเดินขึ้นมาทันต๋า
"จะรีบไปไหนครับ"
ต๋าก้าวต่อด้วยฝีเท้าไม่มั่นคงนัก เขาเดินตามมาข้าง ๆ ต๋าใจเต้น อยากจะพูดอะไรสักอย่าง
แต่ต๋าก็พูดไม่ออกจนแล้วจนรอด
"ไปโรงเรียนหรือครับ อืมมถามทำไม ก็รู้แล้ว ก็ผมเดินตามคุณมาสามวันแล้วนี่นะ ดีนะครับ บ้านอยู่ใกล้โรงเรียน ไม่ต้องลำบากโหนรถเมล์ โรงเรียนคุณนี่อายุสักเท่าไหร่นะ
แม่ผมก็เป็นศิษย์เก่าที่นี่เหมือนกัน"
เขาพล่ามไปเรื่อย ต๋าทำท่าไม่สนใจ แต่หูต๋ารับฟังทุกคำพูดของเขา
อย่าว่าแต่แม่เขาเลย แม่ต๋าเองก็เป็นศิษย์เก่าที่นี่
แม่ภูมิใจแทบตายเมื่อต๋าสอบเข้าเรียนที่นี่ได้ แม่บอกว่า
แล้วทุกอย่างจะราบรื่นถ้าเรียนที่นี่ ถ้าต๋าตั้งใจเรียน
จะไม่มีปัญหาเรื่องสอบเข้ามหาวิทยาลัยแน่นอน
แม่เชื่ออย่างนั้น และต๋าก็เชื่อ
"ผมชื่อก้าน บ้านอยู่ท้ายซอย คุณพูดกับผมบ้างซิครับ"
ท่าทางเขาชักรำคาญที่ต๋าทำเฉย เขาดึงกระเป๋าต๋าไว้ แล้วหยุดเดิน ทำให้ต๋าต้องพลอยหยุดเดินไปด้วย
ต๋าทำใจกล้า จ้องหน้าเขา
"ปล่อยกระเป๋าฉันนะ ฉันไม่รู้จักคุณ" ต๋าทำเสียงขู่
แต่เขายิ้ม ฟันขาวเป็นระเบียบ หน้าตามคมคาย ผิวเขาขาว
ช่างต่างกันเป็นตรงกันข้ามกับต๋าจริง ๆ
ต๋าเหลือบดูอักษรย่อชื่อโรงเรียนของเขา รับรู้ในทันทีว่าโรงเรียนที่เขาเรียน ไม่ไกลจากโรงเรียนต๋าเท่าไร
"ผมเป็นเพื่อนคุณไม่ได้หรือครับ คุณรู้ใช่ไม๊ว่าผมตามคุณมาสามวันแล้ว"
รู้สิยะ ฉันรู้ ต๋าคำรามอยู่ในใจ ความจริง ต๋าก็ไม่ได้รังเกียจเขาหรอก
เขาออกจะหล่อดีด้วยซ้ำ แต่ต๋ากลัว ต๋าไม่เคยมีเพื่อนผู้ชายเลยตั้งแต่โตมานี่
นอกจากกลัวแล้ว ต๋าก็เขินด้วย คนที่ผ่านไปมา เหลือบมองดูต๋ากับเขา
ไม่น่าดูเลยที่มีผู้ชายมายื้อยุดกระเป๋าไว้ในขณะที่ต่างอยู่ในเครื่องแบบ
ต๋าอาจจะหัวโบราณไปหน่อยสำหรับยุคนี้
แต่ต๋าคิดว่า สิ่งที่ต๋าเชื่อน่าจะเป็นความถูกต้องดีงามและควรถนอมรักษาไว้
"แล้วคุณมาตามฉันทำไม ฉันจะรีบไปโรงเรียน"
เขาปล่อยกระเป๋าต๋า เมื่อต๋าออกเดิน เขาก็เดินมาข้าง ๆ ไปได้พูดจาอะไรอีกจนกระทั่งถึงโรงเรียน เขาบอกต๋าก่อนไปว่า
"เย็น ๆ ผมจะมารอนะครับ"
ต๋าทำหูทวนลมขณะโบกมือให้เพื่อนที่เพิ่งมาถึงโรงเรียนเหมือนกัน
แต่เพื่อนกลับมองตามเขาคนนั้นไป แล้วหันมาหลิ่วตาล้อต๋า
"แฟนต๋าเหรอ ไม่เคยเห็นเลย น่ารักเป็นบ้า แนะนำกันบ้างสิ"
ต๋าบอกปัดว่า เขาเป็นคนข้างบ้าน ต๋าไม่อยากถูกล้อ
แต่วันนั้นทั้งวัน ต๋าหนีไม่พ้นจนได้ พรรคพวกรุมซักไซ้ถึงเขา ต๋าจะไปตอบเพื่อนได้อย่างไร ในเมื่อต๋าไม่ได้รู้จักเขามากไปกว่า เขาชื่อก้าน บ้านอยู่ซอยเดียวกับต๋า แต่ถึงกระนั้น ต๋าก็อดปลื้มนิด ๆ ไม่ได้ เพราะเพื่อนที่เห็นเขา
เล่าให้คนอื่น ๆ ฟังว่า "เขา" น่ารักเป็นบ้าขนาดไหน
นี่ถ้าเขาเป็นแฟนต๋าจริงอย่างที่เพื่อนตู่เอา ต๋าจะยิ่งปลื้มขนาดไหนนะ
ที่ใคร ๆ พากันชมของของเราว่าดีอย่างนั้นดีอย่างนี้
ทั้ง ๆ ที่บางทีเราอาจเห็นว่าของหรือคนของเรามันก็งั้น ๆเอง
เอาเถอะ เย็นนี้ ถ้าเขามาจริง ๆ ต๋าจะลองสังเกตหน้าตาเขาชัดๆ อีกครั้ง
เป็นครั้งแรกจริง ๆ ที่ต๋าขาดสมาธิในการเรียน เข้าข่ายใจลอยเลยทีเดียว
ต๋าวนเวียนคิดอยู่แต่ว่า เขาอาจไม่มาอีก เพราะต๋าไร้มารยาทกับเขาขนาดหนักเมื่อตอนเช้า
ต๋าเสียดายโอกาส ถ้าจะถึงตอนจบเสียก่อนที่จะได้เห็นนางเอกแสดง
ต๋ากระวนกระวายน่าดู แล้วก็เป็นครั้งแรกที่ต๋าโดดติววันนี้
ต๋าออกมาหน้าโรงเรียน เตรียมทำใจมาดิบดี แต่เมื่อไม่เห็นเขาจริง ๆ
ต๋าก็ใจหาย ตาร้อน ๆ ขึ้นมาทันที นี่ต๋าเป็นได้ถึงขั้นนี้เชียวหรือ
ต๋ายังไม่รู้จักเขาเลย แต่ต๋าเสียดายจัง เพิ่งเข้าใจเดี๋ยวนี้เองว่า
สาวน้อยในวัยขนาดต๋านั้น ถ้าได้มีหนุ่มสักคนมาสนใจ นับเป็นเรื่องดีอย่างยิ่ง
แต่ต๋าไม่เคย ต๋าจึงตื่นเต้น แล้วพอเริ่มทำใจสู้ เขาก็ไม่มาเสียแล้ว
ต๋าชะเง้อมองทั่วบริเวณ แต่ไม่มีเงาผู้ชายคนนั้น
ต๋าคอตก เดินหงอย ๆ อย่างสิ้นเรี่ยวแรงกลับบ้าน
พร่ำบอกตัวเองว่า บางทีพรุ่งนี้ เขาอาจจะมา
แล้วต๋าจะดีกับเขา จะไม่เสียมารยาทกับเขาอีก
เจ้าประคุ้น ขอให้เขามาทีเถอะ
เกือบจะถึงบ้านแล้ว ได้ยินเสียงฝีเท้าเร็ว ๆ จากข้างหลัง
ใจต๋าเต้น ภาวนาให้เป็นเขา
"คุณครับ" เสียงเขาจริง ๆ ต๋ายิ้มกับพื้นดิน หัวใจแทบกระโดดออกมานอกอก
แต่ต๋ายังไม่หันไปมอง บังคับใจตัวเองเต็มที่ให้เฉยไว้
"ขอโทษทีที่ไม่ได้ไปรอ ผมติดซ้อมดนตรี กระทันหันมาก คุณรอผมหรือเปล่า"
เขาถามร้อนรน ต๋าเงยหน้ามองเขา แล้วส่ายหน้า
"ไม่รอเลยเหรอ โอ๊ยย อุตส่าห์คิดว่าคุณจะรอ รีบแทบตาย"
"ไม่ใช่ยังงั้นค่ะ " ต๋าตะกุกตะกัก ที่ส่ายหน้าน่ะ เพราะจะบอกว่าไม่โกรธที่มาช้า
นี่ต๋าตื่นเต้นมากจนฟังคำถามเขาผิดเชียวหรือนี่
"จะบอกว่า ไม่เป็นไรค่ะ" ต๋างึมงำ
"นึกว่าจะไม่ยอมคุยด้วยดี ๆ ซะอีก" เขายิ้ม ทำหน้าล้อ
ต๋าก้มหน้า รู้สึกมือไม้มันเกะกะไปหมด เขาคว้ากระเป๋านักเรียนของต๋าไปถือให้
เดินเคียงมาข้าง ๆ เขาส่งต๋าที่หน้าประตูบ้าน ให้สัญญาเป็นมั่นเหมาะตอนส่งกระเป๋าคืนให้ต๋าว่า
"พรุ่งนี้ รอที่เก่าเวลาเดิมนะครับ"
ยังไม่จบจ้ะ.....
3 ตุลาคม 2548 22:27 น.
พระจันทร์เศร้า
ในความหงุดหงิด
"บ้าชิบเลย อากาศเฮงซวยอะไรอย่างนี้นะ "
วารุณีพ่นผรุสวาจาออกมาด้วยความฉุนเฉียว
ก่อนจะเดินดุ่มฝ่าเปลวแดดที่แผดจ้าจากตัวตึกศูนย์ภาษาไปบริเวณโรงอาหาร
อากาศวันนี้อบอ้าว แดดเปรี้ยง ร้อนราวจะเผาทุกสิ่งรอบด้าน
ใบไม้นิ่งสนิท ไม่ไหวล้อลมอย่างทุกวัน
วารุณีก้มหน้าเดิน อารมณ์หงุดหงิดนักหนา
หนังสือหลายเล่มตุงอยู่ในกระเป๋าใบใหญ่ที่สะพายไว้บนไหล่ซ้าย
ถุงกระดาษใบโตอยู่ในมือขวา
ก็ไอ้ถุงบ้าที่มีของขวัญกล่องใหญ่อยู่ข้างในนี่แหละที่ทำให้หล่อนอารมณ์เสียนักหนา
ของขวัญที่หล่อนบรรจงเลือกหามาให้เขาในวันเกิด
แต่เขาส่ายหน้าไม่ยอมรับ แถมบอกหน้าตาเฉยเมื่อตอนส่งให้
"วันนี้ไม่ใช่วันเกิดผม วาจำผิดแล้วละ"
"ไม่ผิดน่า เถอะ ถึงไม่ใช่ แต่เราก็ตั้งใจเอามาให้ รับไว้เถอะ"
ไอ้นายคนนั้นทำหน้าพิกล แล้วก็เอาแต่ปฏิเสธท่าเดียว
จนวารุณีหน้าชา ด้วยเพื่อน ๆ ของเขาพากันจ้องหน้าหล่อนอย่างกับเห็นตัวประหลาด
เท่าที่ทำได้ วารุณีก็เพียงหยิบกล่องของขวัญยัดใส่ถุง แล้วบอกเขาว่า
หล่อนจะรีบไปเรียน โดยไม่ได้รู้เลยว่า
พวกเขาเฮฮากันขนาดไหนเมื่อพ้นตัวหล่อน
ไปถึงโรงอาหารโดยไม่พบคนรู้จัก วารุณีกระแทกของลงบนเก้าอี้ตัวที่ว่างอยู่
ควานหากระป๋าสตางค์ใบเล็กจากกระเป๋าใบใหญ่
ซึ่งกว่าจะควานพบ ก็เล่นเอาหล่อนหงุดหงิดเพิ่มขึ้น
หล่อนเดินไปเลือกของกินอย่างลวก ๆ แล้วกลับมานั่งกินคนเดียว
คนเดียวจริง ๆ ให้ตาย
อาหารกลางวันผ่านไป แต่หล่อนยังหงุดหงิด เพราะอากาศร้อน และเพราะเขา
เขาคนที่หล่อนชื่นชอบเป็นพิเศษคนนั้น
...เพลียและเหนื่อยอย่างนี้ โดดเรียนบ่ายเลยดีกว่าวะ...
ความรู้สึกฝ่ายหนึ่งบอกวารุณี
....อย่านะ เธอต้องเข้าเรียน เพราะวิชานี้สำคัญ เธอโดดมาหลายครั้งแล้ว
เข้าเรียนเสียที เดี๋ยวก็สอบตกหรอก...
ความรู้สึกฝ่ายดีกว่าบอก
....อย่าเรียนเลย ร้อนออก แล้วเธอก็อารมณ์ไม่ดีด้วย...
....หน้าที่ของเธอคือเรียนหนังสือนะ....
.....หนังที่สยามกำลังดีนะ เธอควรไปดูพักผ่อนเสียบ้าง...
.....ไปเรียนเถอะ อาจารย์อาจจะทดสอบในชั้นก็ได้....
.....อย่าเลย เธอเรียนมาเยอะแล้ว ตอนเช้าน่ะ แล้ววิชาต่อไป
เธอก็อ่านหหนังสือมาไม่ทันด้วย....
....เรียนเถอะ อ่านไม่ทัน ยิ่งต้องเข้าเรียน .....
?????????????????????????????????
โอ๊ย อะไรกันนักหนานะ เรียนหรือไม่เรียน
วารุณีใช้หลอดคนน้ำแข็งในแก้ว
คิดถึงชั่วโมงต่อไป มองกองสมบัติข้างตัว
ความวิงเวียนอื้ออึงเพิ่มขึ้นในหัว จนต้องถอนใจ
"เฮ้อ เซ็งจริงโว๊ย"
ความคิดเริ่มสับสนวุ่นวาย การเรียนหนัก รายงานหลายชิ้นที่ต้องส่งในอาทิตย์นี้
หนังสืออีกเป็นตั้งที่ยังไม่ได้อ่าน อีกสองอาทิตย์จะสอบ
งานบางวิชาก็ยังจดไม่ทัน อาจารย์ที่ปรึกษาเคยเตือนเหมือนกันว่า
หล่อนไม่ควรเลือกเรียนวรรณคดีอังกฤษควบคู่กับวิชาทางวารสาร
ซึ่งมีภาคปฏิบัติมากมาย หล่อนต้องเหนื่อยกว่าคนอื่น
แต่วารุณีไม่ฟัง หล่อนเชื่อมั่นในความสามารถของตัวเอง
ผลที่ตามมาคือหล่อนต้องหน้าดำคร่ำเคร่งอยู่กับตำราทั้งวันทั้งคืนอย่างนี้
แต่อะไรก็ไม่ร้ายเท่าคำพูดของเขา
คนพิเศษสำหรับหล่อน
หลายวันก่อน เขาปฏิเสธที่จะรอไปกินข้าวด้วย ทั้ง ๆ ที่เขาไปกินข้าวกับหล่อนทุกวัน
มันน่าน้อยใจที่เขาแคร์เพื่อนมากมายจนถึงกับตัดรอนกันได้ลงคอ
"ผมเห็นคุณคร่ำเคร่ง ดูคุณเหงา ๆ ผมก็เลยอาสาไปเป็นเพื่อนคุณ
แต่ไม่ได้หมายความว่า คุณจะผูกขาดผมอย่างนี้ ให้ผมได้อยู่กับเพื่อนผมบ้างซิวา
ผมไม่ได้รำคาญหรอก แต่...."
เขาไม่ได้พูดต่อให้จบ แต่แค่นี้ก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้วารุณีเจ็บช้ำ
ก็หล่อนออกน่าเกลียดอย่างนี้ วัน ๆ ขนแต่ตำราเป็นตั้ง
หน้าตาดำคล้ำเคร่งเครียดเพราะนอนดึกเกินไป
เดินเร็วราวกับวิ่ง ไม่มีความนิ่มนวลใด ๆ อาจจะอย่างที่เขาเคยว่าประชดวารุณีบ่อย ๆ ก็ได้
"ดูคุณช่างมีความมั่นใจในตัวเองเสียเหลือจริง ๆ คุณเคยแคร์สายตาใครบ้างไมวา"
"แคร์ซิ ก็ฉันยังอยู่ในสังคม ฉันก็ต้องแคร์ แต่เวลาของฉันมีค่าจ้ะ ฉันจำเป็นต้องรีบร้อน
ต้องเคร่งเครียด เพราะฉันต้องเก็บให้หมดทุกวิชา เข้าใจไหมจ๊ะ"
เขาทำหน้าหน่าย ๆ แล้ววารุณีก็มานั่งคิดว่า หล่อนควรปรับปรุงตัวเองหรือไม่
คำตอบที่ได้คือควรอย่างยิ่ง
ถ้าไม่อยากให้เขาจากไปร็วเกินไปนัก
วารุณีเปิดสมุดบันทึก และพบว่าวันนี้ เป็นวันเกิดของเขา
หล่อนยอมเสียเวลาเดินเลือกของให้เขาอยู่ครึ่งวันทีเดียว
แต่เขากลับไม่สนใจ เขาทำให้หล่อนเสียหน้า
วารุณีแน่ใจว่า วันนี้เป็นวันเกิดของเขา
แต่ที่เขาปฏิเสธก็คงเพื่อแสดงให้เพื่อนเขาเห็นว่า
จริง ๆ แล้ว เขาไม่ได้แคร์สักนิด ก็เท่านั้น....
น้ำแข็งในแก้วตรงหน้าละลายกลายเป็นน้ำไปหมดแล้ว
วารุณีลุกขึ้น หอบสัมภาระเดินออกมาทางท่าพระจันทร์เพื่อกลับบ้าน
หล่อนทนเรียนในบรรยากาศร้อน ๆ กับความขุ่นมัวในจิตใจอย่างนี้ไม่ไหวแน่
ก่อนพ้นประตูมหาวิทยาลัย หล่อนเหลือบเห็นเขารอเข้าฟังบรรยาย
และเขาก็หันมาเห็นหล่อนเช่นกัน
วารุณีโยนถุงของขวัญเฮงซวยใบนั้นลงไปในถังขยะริมทางเดิน
แล้วก็สะใจนักที่เห็นหน้าเขาเปลี่ยนไป
หล่อนเชิดหน้าเดินเร็ว ๆ ผ่านเขาไปโดยไม่ทักทาย
ไม่มีประโยชน์ที่จะพูดกับคนบ้องตื้นพรรค์นั้น
วารุณีบอกย้ำกับตัวเอง
แต่ในส่วนลึก วารุณีรู้ว่า หล่อนยังหวังว่า
เขาจะกลับมา
ที่ป้ายรถเมล์ ยิ่งร้อนไปกว่าที่โรงอาหาร
วารุณีขึ้นรถเมล์เก่าทุเรศคันหนึ่งเพื่อจะกลับบ้าน
ควันเสียกับอากาศร้อนทำเอาหล่อนแทบคลั่ง เหนียวไปทั้งตัว
คลื่นเหียนจนอยากอ้วก
และเมื่อคิดถึงตอนนั้น ก็รู้สึกถึงน้ำอะไรกระเซ็นมาถูกขา
เมื่อก้มดู วารุณีแทบอ้วกออกมาจริง ๆ
เพราะยายแก่ที่นั่งข้าง ๆคายของเก่าออกมา
กลิ่นคละคลุ้งไปทั่วรถ
วารุณีลงจากรถด้วยอาการหูอื้อตาลาย
และถึงบ้านด้วยอาการสะบักสะบอมทั้งร่างกายและจิตใจ
ไม่มีใครอยู่บ้านสักคน
หลังจากอาบน้ำจนสบายตัวดีแล้ว หล่อนเหลียวซ้ายแลขวา
และคิดว่าน่าจะหาอะไรทำสักอย่าง ก่อนที่ทุกคนจะกลับถึงบ้าน
"ดูหนังสือหรือ เฮ้อ อย่าดีกว่า วันนี้เป็นวันที่แสนเซ็ง หาอะไรแก้เซ็งดีกว่า"
วารุณีเปิดเครื่องปรับอากาศ แล้วคว้าขวดเหล้าบนชั้นกลับมา
พร้อมแก้วบางใสใบหนึ่งกับน้ำแข็งและน้ำเปล่าขวดหนึ่ง
น้ำสีเหลืองทองผ่านลำคอลงไปแก้วแล้วแก้วเล่า
ความหงุดหงิดสับสนในใจเริ่มผ่อนคลาย
วารุณีลืมหนังสือเรียน ลืมอากาศร้อนอบอ้าว และลืมเขา
"กินเพื่อลืมดื่มเพื่อเมาเหล้าเพื่อโลก
สุขเพื่อโศกหนาวเพื่อร้อนนอนเพื่อฝัน
ชีวิตนี้มีค่านักคนรักกัน
ปนความฝันกับความจริงไว้สิ่งเดียว"
วารุณีพึมพำบทกลอนเก่า ๆ อย่างสดชื่น
ความสุขที่หดหายคืนมาหาหล่อนอีกครั้ง
หล่อนนั่งเล่นอยู่ตรงนั้น
ใครคนหนึ่งกลับมาแล้ว คงจะเป็นแม่บ้าน
แม่บ้านถามวารุณีด้วยเสียงปกติว่า
"คุณ กินเหล้าเหรอ"
"ใช่ ก็วารุณีคือเทวีแห่งเหล้า คนชื่อวารุณี ก็ต้องกินเหล้าน่ะนะ"
วารุณีลากเสียงยาวพลางหัวเราะเบา ๆ
แล้วก็หลับไปเมื่อไหร่ไม่รู้
หล่อนฝันเห็นตัวเองเป็นสาวโสภา
และตรงหน้านั่น เขาคนนั้นคุกเข่างอนง้อเพื่อขอคืนดี
จากนิตยสารดิฉันฉบับที่ 178ออกเมื่อ 31 กรกฎาคม 2527
หน้าส่วนตัว
1158
