26 มีนาคม 2548 08:36 น.
พระจันทร์เศร้า
โลกออนไลน์ใบนี้ไม่มีมิตร
ที่สนิทจริงใจให้ค้นหา
ไม่เคยพบไม่รู้จักชักระอา
นึกจะมานึกจะไปนะใจคน
กาลเวลาที่คบกันมั่นใจว่า
ได้พบค่าเพื่อนออนไลน์ไม่สับสน
แล้วจู่จู่คนก็เปลี่ยนเวียนวกวน
เริ่มฉงนกับสัมพันธ์อันลางเลือน
กับสัมพันธ์ยาวนานเลยพาลเผลอ
หลงว่าเธอจริงใจหาใครเหมือน
แล้ววันนี้มีแต่เงาเข้ามาเยือน
ล้วนคำอ้างเลื่อนเปื้อนยามเลือนรา
ขออำลาโลกออนไลน์ใบนี้แล้ว
ใจมันแป้วมันอ่อนไหวเกินไปหนา
หมดอารมณ์หมดอาลัยจะไขว่คว้า
ทุ่มเทมาเพื่อผิดหวังกี่ครั้งแล้ว
ไม่รู้หน้าไม่รู้ใจไม่ขอคบ
อักษรามาประสบคบเพียงแผ่ว
ไม่อาจสานความสัมพันธ์อันเพริศแพร้ว
ถอดใจแล้วขอหันหน้าหาความจริง
6 มีนาคม 2548 12:15 น.
พระจันทร์เศร้า
น่าแปลกใจไม่เห็นหน้าไม่ยินเสียง
มีแต่เพียงอักษรามาหยอกยั่ว
ไม่รู้หน้าไม่รู้จักชักน่ากลัว
จะเรียกตัวว่าเพื่อนกันได้ฉันใด
เป็นคนใหม่ไม่เคยรู้ดูแต่เขา
ยามที่เหงาเศร้ามาได้อาศัย
น้ำคำหวานถ้อยตอบแสนปลอบใจ
จึงมอบให้ทั้งจริงใจและไมตรี
เวลาผ่านนานไปไม่น่าเชื่อ
เคยโอบเอื้อเหลือเพียงชังหันหลังหนี
ลืมวันเคยสดใสไม่ใยดี
ลืมวันที่เคยหยอกเย้าเอาใจกัน
ไม่กล้าจะทักทายใครอีกแล้ว
เหมือนดวงแก้วแตกร้าวราวกับฝัน
มิตรภาพออนไลน์สลายพลัน
เพียงจอกั้นสัมพันธ์เพื่อนจึงเลือนลา
โลกออนไลน์ใบนี้มีหรือมิตร
ที่สนิทจริงใจให้คบหา
หวานน้ำคำแล้งน้ำใจใครนำพา
ก็แค่มาเมื่อเหงาเท่านั้นฤา
2 มีนาคม 2548 21:59 น.
พระจันทร์เศร้า
ขอกรีดเลือดสาบานจากวันนี้
จะไม่มีรักให้ใครอีกแน่
รักเคยมอบให้ไปเขาไม่แล
ไม่แยแสไม่ใส่ใจไม่ใยดี
คือคำอ้างสารพัดที่จัดให้
แท้หัวใจก็หมายจะหลีกหนี
วันเวลาที่ผ่านมาไม่ปรานี
มันกระหน่ำซ้ำตรงนี้ที่หัวใจ
ไม่ใช่แค่ข้ามวันที่พานพบ
ใยจึงลบไมตรีที่มีให้
ใช้เวลาถักทอก่อจากใจ
จากวันไซร้เป็นเดือนเลื่อนเป็นปี
สู้อดออมถนอมมิตรภาพไว้
หวังเพียงให้เธอเชื่อใจไม่หลีกหนี
บอกตัวเองอย่าฝันใฝ่ไกลกว่านี้
ใจตัวดีมันดึงดันมั่นรักเธอ
เพราะอบอุ่นละมุนละไมเมื่อได้ชิด
ด้วยดวงจิตยอมรับไว้ใจจึงเผลอ
แม้นมิเคยได้พบประสบเจอ
ก็ละเมอฝันหาทุกนาที
พอพลั้งปากบอกเธอ...เออก็เจ็บ
คำเธอเหน็บกลับมาพาขวัญหนี
อย่ารักเลยรักไม่ได้ไร้ปรานี
ช่างไม่มีทั้งเยื่อไม่เหลือใย
ถ้าหัวใจดวงนี้เป็นแก้ว
ก็แหลกแล้วเพียงฟังคำไข
จะให้เลิกรักนั้นทำฉันใด
ขอหม่นไหม้ลำพังยังรักเธอ
17 กุมภาพันธ์ 2548 13:46 น.
พระจันทร์เศร้า
แหงนมองดาวพราวสว่างกระจ่างฟ้า
ทอแสงมาทักทายในคืนเหงา
คิดถึงคนเคยใกล้หัวใจเรา
รู้ค่าเขาวันจากลาน้ำตาริน...
จากกันไปไร้เหตุผลจะค้นคิด
ต่างยึดติดทิฐิไว้ไม่ถวิล
ยามนี้เมื่อไร้เงาเศร้าอาจินต์
แทบแดดิ้นด้วยคิดถึงคนึงคอย
เขาพารักจากไปไล่ตามฝัน
ทิ้งเรางันเงียบเหงาใจเศร้าสร้อย
ไม่มีแม้เยื่อใยให้คนคอย
เจ็บกับรอยอาลัยในใจตน
รู้ว่าเจ็บเมื่อจากยากนักหนา
จะเรียกหาวันวานเกินดั้นด้น
ฝากจันทร์ช่วยส่งข่าวให้ใครสักคน
บอกเขาข้าทุกข์ทนจนร้าวใจ
ถ้าได้รู้ว่าต้องเจ็บกับการจาก
คงไม่ยอมให้เขาพรากจากไปไหน
มารู้ตัวก็สิ้นหมดรันทดใจ
เจ็บครั้งไหนก็ไม่เท่ากับคราวนี้
หลั่งน้ำตาอาลัยเหลือเพื่อไถ่บาป
แม้จนตราบฟ้าสลายไม่หน่ายหนี
ขอจงคืนกลับมารับความภักดี
ของคนที่มีแต่รักจากหัวใจ
16 กุมภาพันธ์ 2548 21:37 น.
พระจันทร์เศร้า
ชอบดอกไม้สายน้ำกับความรัก
ยามอกหักซบหน้าแนบแอบทิวเขา
ร้องไห้กลางสายฝนหม่นบรรเทา
เราคือเราอย่างนี้ที่เห็นกัน
เราเป็นเราอย่างที่เห็นเช่นวันนี้
มีหน้าที่รับผิดชอบเป็นกรอบกั้น
และหัวใจว่างเปล่าของเรานั้น
มีสิทธิ์ฝันบินโบยโดยเสรี
สมาชิกใหม่ค่ะ มารายงานตัว
หน้าส่วนตัว
1069
