ฝนตกกลางฤดูร้อน...ตอน 1

พระจันทร์ลอยน้่ำ

1.
	ทุกครั้งที่ผมเงยหน้ามองดูห้องทำงานของตัวเอง  ผมรู้สึกอยากถอนหายใจให้ได้ทุกครั้งไป  จากชั้น 7  ของตึกนี้  ผมมองเห็น  สวนสาธารณะด้านล่าง  อาจเรียกได้ว่านี่เป็นเรื่องดีๆ เรื่องเดียวบนความโชคร้ายของผม  ทุกๆ บ่าย  ความรู้สึกที่เบื่อหน่ายมักจะมาเยี่ยมเยียนผมเสมอ  โดยไม่สนว่าผมจะต้องการหรือไม่  บางทีการได้มองสีเขียวๆ ของต้นไม้นั้นก็พอที่จะเจือจางความหน้าแน่นของความเบื่อหน่ายที่ทับถมในจิตใจของผมได้ดีทีเดียว
	เหมือนกับบ่ายวันนี้ (และทุกๆ วัน) หลังการประชุมที่เต็มไปด้วยการคิดเพื่อแสวงหารายได้และกำไร  อุบายแห่งการแย่งชิงเงินตรา  และกลวิธีแห่งการดึงผู้คนให้ห่างไกลจากวิถีแห่งธรรมชาติ เพื่อให้กลมกลืนกับความแปลกแยกในสังคมเมือง ที่หาได้ง่ายยิ่งในทุกวันนี้   ผมมักเฝ้าถามตัวเองว่า...ผมอยู่ที่ไหนกันนะ...สิ่งที่คุ้นเคยกลับดูแปลกแยกมากขึ้นทุกวัน....
	ผมหยิบแก้วกาแฟที่เย็นชืดแล้วเดินไปที่กระจกบานใหญ่  มองทะลุผ่านเส้นกั้นบางใสนั้นไปยังพื้นที่สีเขียวด้านล่าง  ผมค่อยๆ หลับตาลงช้าๆ  เพื่อจะเกี่ยวเก็บความชุ่มชื่นนั้นไว้  เพื่อให้เพียงพอกับการที่ผมต้องใช้ชีวิตในห้องนี้ไปอีกวัน
	ในขณะหนึ่ง...บางที...ผมอาจจะตาฝาดก็ได้..แต่ผมเห็นร่างของเด็กสาว ไม่ก็หญิงสาวคนหนึ่ง  ร่างกายแน่นิ่ง  เหมือนกับเป็น...เป็น...ไม่รู้ว่าเป็นคนจริงๆ  หรือว่า....

	น่าแปลก

	กว่า  10  นาทีที่ผมอยู่ระหว่างความเป็นไปได้ต่าง ๆ นานา  ยิ่งคิดก็เหมือนกับว่าจะมีแต่เรื่องไม่ดีมากกว่าเรื่องดีๆ   ผมตัดสินใจวางแก้วกาแฟแล้วดิ่งลงไป  ผมวิ่งหาที่ที่น่าจะเป็นตรงที่เธออยู่  ตรงที่ที่จะมองเห็นห้องทำงานของผม  ไม่นาน...ราวกับว่าผมรู้ทาง..และ...เธอยังอยู่....