29 มิถุนายน 2545 21:54 น.
พรระวี
ผ่านล่วงเลยวันวัยอันใสหวาน
เคยเบิกบานเขียนกวีดนตรีแผ่ว
คมเนตรดาววาวประกายฉายวี่แวว
แต่ก็แคล้วคลาดกันจนวันนี้
จำรอยยิ้มหวานใสไร้เดียงสา
ติดตรึงตราอยู่ในหัวใจนี่
เคยซึ้งตาต่อตาเกินพาที
ด้วยว่ามีความหมายจากสายตา
ครั้นเวลาผ่านไปหัวใจแห้ง
รักลมลมแล้งแล้งใช่แสร้งว่า
สิ่งที่คิดเป็นเล่ห์กลเคลือบมนตรา
มารยาเคล้าผสมกับลมลวง.
29 มิถุนายน 2545 00:38 น.
พรระวี
ขวัญเอย....ขวัญน้อง
อยู่ที่ห้องหับแห่งตำแหน่งไหน
พำนักกายอยู่หนตำบลใด
คล้ายหัวใจแหว่งวิ่นไร้ชิ้นดี
25 มิถุนายน 2545 21:30 น.
พรระวี
พนมหัตถ์นมัสการผ่านเวิ้งฟ้า
ณ เพลาวันนี้ในปีหนึ่ง
ด้วยคุนูปการอันตราตรึง
ส่งสู่ถึงท่านภู่ครูกวี
ร้อยมาลัยอักษรกลอนตลาด
ด้วยเปรื่องปราชญ์ยิ่งนักสมศักดิ์ศรี
จำเนียรกาลผ่านไม่น้อยร่วมร้อยปี
กานท์กวียังอยู่คู่แผ่นดิน
ลูกหลานไทยซึมซับรับช่วงต่อ
ร่วมเกื้อก่อสานสรรค์วรรณศิลป์
มิขาดสายเชื้อชนม์ได้ยลยิน
บรรเลงพิณขับพ้อคลอบทกลอน
ณ สวรรค์ชั้นกวีรุจิเรข
บรมเอกอัครครูผู้พักผ่อน
ขอท่านภู่สถิตสถาพร
นิรันดรในสถานพิมานแมน.
23 มิถุนายน 2545 22:16 น.
พรระวี
แสงสายัณห์ใกล้ลับกับทิวเขา
ทิ้งทอดเงาซีดจางกลางท้องทุ่ง
จันทกะพ้อระรินกลิ่นจรุง
อบร่ำคุ้งบ้านนาใกล้ราตรี
กลีบสีขาวพราวพลิ้วลิ่วลมคว้าง
คล้ายอ้างว้างหมองหม่นจนเหลือที่
อยู่ได้เพียงวันรุ่งของพรุ่งนี้
กลีบที่มีจะร่วงหมดรดแผ่นดิน
จันทเจ้าเอยเคยอาบฉาบกลิ่นหวาน
ย้อมวิญญาณให้ภักดิ์รักพื้นถิ่น
เมื่อกลีบเจ้ากลับที่ธุลีดิน
ยังไม่สิ้นสายเสน่ห์ทุกเวลา.
20 มิถุนายน 2545 22:15 น.
พรระวี
แสงสีทองของเวลาอุษาสาง
ริ้วน้ำค้างกระเซ็นเยือกเย็นถึง
บัวบานเปลี่ยวโรยคว้างอยู่กลางบึง
สะอื้นอึ้งรอวันอันโรยรา
ขอเพียงบานอยู่ในหัวใจฉัน
สลักพันธะแน่นดังแผ่นผา
จะไม่ให้บัวหมองนองน้ำตา
ด้วยศรัทธา...รักบัว...เต็มหัวใจ.
หน้าส่วนตัว
1008
