31 พฤษภาคม 2545 23:28 น.
พรระวี
ปลิดดอกแก้วกลีบเก่าที่เฉาช้ำ
โปรยลงลำตาปีระรี่ไหล
ละลอกไล่กลีบน้อยลิ่วลอยไป
เหมือนหัวใจว่างเปล่าเฉาและชา
ชื่อดอกแก้วแว่วหวานซ่านและซึ้ง
แก้วดอกหนึ่งดอกนี้มีคุณค่า
เคยหรือเปล่าประดับใจของใครมา
โปรดบอกข้าแก้วใจใครเคยครอง.
31 พฤษภาคม 2545 05:08 น.
พรระวี
นอนทอดกายหงายหน้ามองฟ้ากว้าง
อยู่ท่ามกลางหุบเขาลำเนาไศล
ใต้กลุ่มดาววาววับระยับใย
ด้วยดวงใจลอยละล่องท้องวนา
แต่ละวันขวัญจิตชีวิตพี่
ยังจะมีใจมั่นฉันใดหนา
ก่อนเราพรากจากกันเคยสัญญา
ว่าศรัทธารักมั่นไม่สั่นคลอน
มาบัดนี้เหตุไฉนใยเงียบเฉย
นิจจาเอ๋ยหรือศรัทธามาหลุดถอน
หรือชีวาลาลับดับม้วยมรณ์
หรือโอนอ่อนพ่ายแพ้แก่กาลี
อยู่ที่ไหนไม่สำคัญนะขวัญจิต
หากยังคิดถึงสัญญาอย่าหน่ายหนี
จะอยู่ไหนก็เหมือนกัยมั่นภักดี
ขอเพียงมีรักแท้ไม่แปรไป
ถึงเธอพรากจากไปไกล สุดหล้า
เพียงแก้วตาเลิกพะวงจิตหลงไหล
ไม่ไปหลงเหลี่ยมกะเท่ห์เล่ห์สัตว์ไพร
กลางดวงใจพี่ยังอุ่นกรุ่นเนื้อนาง.
29 พฤษภาคม 2545 23:18 น.
พรระวี
ลมละลิ่วพริ้วหญ้าคืนฟ้าหนาว
อ้อมแสงดาวโลมหล้าดังผ้าห่ม
หริ่งเรไรหรีดร้องก้องระงม
น้ำค้างพรมชื่นฉ่ำยามค่ำคืน
แว่วสำเนียงดนตรีกวีหวาน
แผ่วผสานยินเพียงเสียงสะอื้น
ระบายความชอกช้ำสุดกล้ำกลืน
ความหลังฟื้นพร่าพร่างกลางใจเยิน
แรงลมหนาวกลิ่นดอกไม้และสายหมอก
เตือนย้ำบอกด้วยนิยามความห่างเหิน
เอ่ยคำลาต่อกันนานเหลือเกิน
ถึงเขาเมินก็ยังรออีก...ต่อไป.
28 พฤษภาคม 2545 21:05 น.
พรระวี
ใต้แสงเดือนเยือนคว้างอยู่กลางฟ้า
เหนือธารารุ่งพรายประกายสี
กระพริบดาววาววับจับนที
ลำตาปีเอิบอาบทาบแสงเดือน
พาเรือน้อยลอยลำกรำสินธุ์เชี่ยว
แม้ผู้เดียวก็ยังชื่นมื่นใดเหมือน
ภาพหนหลังยังจำตอกย้ำเตือน
เมื่อมาเยือนเพราะหวลหาแม่ตาปี
ต้องเหินห่างแม่ไปไกลสุดหล้า
เป็นเวลานับเนิ่นเกินแล้วนี่
ไม่เคยลืมสักเวลาสักนาฑี
ในใจมีแม่อยู่เพียงผู้เดียว
ละลองน้ำหยาดเย็นกระเซ็นพร่าง
พรมทั่วร่างวูบวับจับใจเสียว
ดั่งมือแม่ลูบละมุนอุ่นจริงเจียว
ชำเลืองเหลียวหน้าหลังนั่งรำพัน
ด้วยภาระหน้าที่ลูกมีมาก
จำใจจากแม่ไปในแดนฝัน
สักวันหนึ่งแม่ที่รักคงสักวัน
ลูกจักผันมาฝากกาย...ณ ..ชายชล.
27 พฤษภาคม 2545 01:17 น.
พรระวี
ดาวหนึ่งดวงล่วงลาจากฟ้าแล้ว
คล้ายสิ้นแวววาวแสงแห่งแดนสรวง
ดาวดวงน้อยลอยลับมาดับดวง
แสนสุดห่วงโหยหาน้ำตาริน
ในความหลังครั้งดาวยังพราวพริบ
แม้สูงลิบดินก็ยังหวังถวิล
เคยภิรมย์ชมดาราเป็นอาจินต์
มอบให้สิ้นความรักและภักดี
ร่วมคลอกันฝันคว้างอยู่กลางฟ้า
ให้สัญญามั่นรักเป็นสักขี
ดินและดาวขออยู่คู่ราตรี
ไยบัดนี้ดาวหายจากสายตา
ดาวหนึ่งดวงล่วงลาฟ้าไปลับ
แสงระยับระยิบไปที่ไหนหนา
ทอดทิ้งดินแห้งโหยและโรยรา
ดาวลาฟ้าเหมือนดิน...จะสิ้นใจ.
หน้าส่วนตัว
674
