15 กันยายน 2545 13:06 น.
พรระวี
ใบไม้ปลิวลิ่วคว้างกลางป่าสวย
ลมระรวยกลิ่นพยอมมาย้อมขวัญ
ใต้แสงอ่อนโรยราของตาวัน
ริ้วหมอกพันเคลียเคล้าทั่วราวไพร
ร่องลำธารซ่านสายพรายแพรน้ำ
กระซิบร่ำเว้าวอนอย่างอ่อนไหว
ไผ่เสียดกอล้ออ้อนทอดถอนใจ
เป็นเพลงไพรระงมพรมพนา
อยากทรุดกายรายเรียงลงเคียงข้าง
ฝากฝังร่างทอดอยู่กับภูผา
มีกระท่อมพรานไพรอยู่ใกล้ตา
แนบนิทราหลับฝันนิรันดร.
14 กันยายน 2545 13:32 น.
พรระวี
อยากเรียงร้อยสร้อยศรีกวีหวาน
ก่องตระการพริ้วไหวเหมือนใยแก้ว
อาบสีทองผ่องจันทร์อันพรายแพรว
เคล้าแต้มแววระยิบพราวแห่งดาวพราย
อยากสืบสานกานท์กวีที่แสนซึ้ง
สักบทหนึ่งในชีวิตอุทิศให้
แด่พี่น้องผองเพื่อนไว้เตือนใจ
ฝากประทับเอาไว้ในวิญญาณ์
ร้อยรัดแทนสายใจให้สุขสม
จากอารมย์มุ่งมาตรปราถนา
จากแก่นใจใสสันต์ทุกวันมา
ด้วยศรัทธามั่นคงวงกวี.
12 กันยายน 2545 02:49 น.
พรระวี
ณ ทุ่งกว้างรื่นรมย์สายลมแผ่ว
ดุเหว่าแว่วกังวานหวานสดใส
ทั้งทุ่งนาข้าวพลิ้วรื่นริ้วใบ
กระเพื่อมไปสุดสายตายามสายัณห์
หมู่เมฆขาวพราวมาจากฟ้าโพ้น
ยอดไม้โอนลู่วาบคล้ายภาพฝัน
อบอวลกลิ่นดอกไม้ป่าสารพัน
แสนสุขสันต์เบิกบานที่ลานนา
หวานเพลงทิพย์ลิบลิ่วทั่วทิวทุ่ง
ตั้งจิตมุ่งผูกพันด้วยหรรษา
จะมาร่วมเรียงขวัญกัลยา
น้องสาวนาสักคนจนวันตาย.
10 กันยายน 2545 17:49 น.
พรระวี
เป็นไฉนตัวเราถึงเศร้าหมอง
หรือว่าครองแต่ทุกข์สุขสูญสิ้น
ความละเหี่ยระโหยมาโรยริน
ยามถวิลถึงใครที่ไกลตา
ในซอกหลืบว่างว่างอย่างคืนนี้
มันเกินที่จะเรียงร้อยถ้อยภาษา
สะอึกอัดความขมตรมอุรา
จินตนาการไปในแพรวดาว
ลมอะไรเยียบเย็นเช่นคืนนี้
ทุกราตรีไม่เห็นเยือกเย็นเท่า
เคล้าประสานน้ำค้างบางบางเบา
พลิ้วแพเงาเมฆจางแลลางเลือน
ตัวอยู่นี่แล้วหัวใจอยู่ไหนหนอ
ถึงได้ท้อเหว่ว้าหาใดเหมือน
หยดน้ำตาเจ้ากรรมยิ่งย้ำเตือน
คิดถึงเพื่อนพ้องผู้อยู่แดนไกล.
5 กันยายน 2545 20:29 น.
พรระวี
ชื่นความฉ่ำพรำย้อยจากสร้อยฝน
เมฆเบื้องบนเคลียอุ้มคลุมขุนเขา
สายน้ำหลากรินหลั่งทั้งลำเนา
จากลาดเขาน้อยใหญ่ไหลลงบึง
ดอกไม้ป่าพร่างพรมสายลมอ่อน
กลิ่นขจรทั่วลำธารที่ผ่านถึง
ท่วมท้นความรู้สึกอันลึกซึ้ง
เต็มอยู่ในก้นบึ้งของหัวใจ
ใบไม้ร่วงควงพลิ้วโปรยปลิวว่อน
เกิดยอดอ่อนแตกตาขึ้นมาใหม่
เพื่อชูหน่อก่อพันธ์ขึ้นทันใจ
เมื่อผลัดใบก็มีที่ผลิบาน
สายรุ้งสวยพาดฟ้าคราใกล้ค่ำ
นกไพรร่ำเรียกคู่กู่เสียงหวาน
ร้องชวนชักพักกายาราตรีกาล
ยามวันวารเลือนหายจากปลายฟ้า
เพลงแห่งไพรใกล้ค่ำสำเนียงแว่ว
กระซิบแผ่วสอดเสียงสำเนียงปร่า
คล้ายเห่กล่อมย้อมใจในพนา
ให้นิทราฝันถึงซึ่งแดนดาว.
หน้าส่วนตัว
764
