23 พฤศจิกายน 2545 21:51 น.
พรระวี
แนวป่ากว้างข้างหน้าพร่าไอหมอก
เป็นละลอกริ้วหนาวเร้าเริงขวัญ
วิหคไพรร่ำร้องก้องอารัญ
คล้ายเพลงอันซึ้งซึ้งถึงบางคน
ฟ้าสีเทาฝอยฟ่องละอองชื้น
ยามฟ้าตื่นจากฝันอันหมองหม่น
แดดระบายสีทองคล้องกมล
ให้แก่คนชอกช้ำระกำใจ
ปาดไอหมอกชโลมร่างอย่างเงียบเงียบ
ยะเยือกเยียบเย็นชาน้ำตาไหล
ความสำนึกลึกเร้นไม่เห็นใคร
เพียงไหวไหวเลือนลับไม่กลับมา
ความผูกพันทางกายมลายสิ้น
ใจแหว่งวิ่นรานร้าวเปล่าเปลี่ยวปร่า
ไม่มีใครต้องการธารน้ำตา
จึงซานมาระทมทนอยู่คนเดียว.
20 พฤศจิกายน 2545 16:43 น.
พรระวี
อยากบ่งบอกความในให้เธอรู้
ฉันคือผู้มีความหวามหวั่นไหว
มีพิรุธซ่อนไว้อยู่ภายใน
มีอะไรครุ่นคิดแอบปิดบัง
แสนอัดอั้นตันใจไม่กล้าเผย
หัวใจเอ๋ยวกเวียนเจียนจะคลั่ง
หากเธอรู้สิ่งแปลกแทรกประดัง
กลัวความหวังมอดไหม้สลายลง
เกิดพลั้งเผลอเธอซึมซับรับรู้แล้ว
ฉันไม่แคล้วยับยุ่ยเป็นผุยผง
แกล้งทำตัวให้นับถือว่าซื่อตรง
มาดมั่นคงดุจมิตรนิจนิรันดร์
อยากจะลืมความนัยเสียให้หมด
ไม่คิดคดแม้ลวนลามในความฝัน
แต่จนใจแม้ล่วงผ่านมานานวัน
ไม่อาจหันหักใจได้สักที.
4 พฤศจิกายน 2545 22:10 น.
พรระวี
ด้วยมนต์ขลังพลังแรงแห่งหน้าฝน
ทั่วตำบลสดใสไร้ความหมอง
ลำตาปีรี่รายพราวพรายฟอง
น้ำไหลล่องลาดฝั่งพรั่งพรูมา
ริ้วแห่งลมพรมบรรเลงเป็นเพลงแว่ว
กลิ่นดอกแก้วอบอวลให้หวลหา
คิดถึงใครคนหนึ่งซึ่งไกลตา
ด้วยศรัทธาและหวังเต็มพลังใจ
หมายสมัครสมานมั่นร่วมพันผูก
หวังจะปลูกรักงามตามฝันไฝ่
ณ ริมธารแสนกังวลรอคนไกล
สักเมื่อไหร่กานดาจะมาเยือน
ปลูกเรือนน้อยรอรั้งริมฝั่งฝั่น
ทุกวี่วันเหว่ว้าหาใดเหมือน
ทุกข์และท้อลำเค็ญเป็นปีเดือน
ขออย่าเลือนลับลาไม่มาเลย.
1 พฤศจิกายน 2545 21:44 น.
พรระวี
ด้วยแรงฤทธิ์แห่งรักช่างศักดิ์สิทธิ์
ผันชีวิตกลับกลายหลายวิถี
เช่นน้อมนำสรรสร้างไฝ่ทางดี
ให้ชีวีฟุ้งเฟื่องและเรืองรอง
หรืออาจมืดชืดชาครารักร้าว
สร้างข่าวคราวโฉดชั่วจนมัวหมอง
มาเมามายขาดสติขาดตริตรอง
หลงลำพองพาใจให้มืดมน
คนไม่เคยมีรักมักไม่ซึ้ง
จนเมื่อถึงความรักเข้าสักหน
จึงได้รู้ได้พบจบเจนตน
ว่าฤทธิ์รักของคนเป็นเช่นไร
บางลีลาวาบหวานปานน้ำผึ้ง
หรือซาบซึ้งนวลนุ่มดังกลุ่มไหม
บางลีลาร้อนเร่าแผดเผาใจ
ดังกองไฟสุมตนทุรนทุราย
ในบางครั้งคนอ่อนไหวกลับใจกล้า
บางลีลาความฉลาดมาขาดหาย
กลับโง่เซอะซานซมและงมงาย
ซังกะตายแดดิ้นแทบสิ้นใจ
ในนิยามความรักอันศักดิ์สิทธิ์
ช่างแรงฤทธิ์ล้นหล้าจะหาไหน
คนตกห้วงเหวรักน่าหนักใจ
ทำอย่างไรจะให้พ้นวังวนรัก.
30 ตุลาคม 2545 21:55 น.
พรระวี
เกล็ดน้ำค้างแผ่ชื้นปกผืนหญ้า
เหมือนน้ำตาโลมร่วงจากห้วงหาว
ใสสะเก็ดเม็ดแก้วเลื่อมแพรวพราว
ทุ่งหญ้าวาวแววพ้อล้ออรุณ
แสนพิสุทธิ์ดุจสวรรค์เสกสรรส่ง
แต้มบรรจงคราอุทัยรับไออุ่น
สายลมเช้าแผ่วผ่อนอ่อนละมุน
และภาพแห่งความคุ้นก็กรุ่นมา
กลิ่นไอข้าวผ่าวหอมย้อมทุ่งกว้าง
บึงและบางแลลิบกระพริบพร่า
แพเมฆบางพราวพรายสุดสายตา
สกุณาเริงร่อนว่อนทุ่งทอง
ยามมาเยือนถิ่นเก่าของเรานั้น
แดนฝั่งฝันสดใสไร้ความหมอง
คงสักวันดอกหนาจะมาครอง
ปกและป้องความชื่นแห่งผืนนา.
หน้าส่วนตัว
826
