13 ธันวาคม 2546 22:20 น.
พรระวี
ในกมลหม่นหมองของการจาก
คงเศร้ามากเมื่อไปห่างไกลเพื่อน
คงมีบ้างครั้งคราอาจมาเยือน
เพื่อย้ำเตือนความรักใคร่และไมตรี.
11 ธันวาคม 2546 12:18 น.
พรระวี
ฟากฝั่งฟ้าอันดามันที่ฝันถึง
ดอกไม้หนึ่งตรึงอุรามานานแสน
เปรียบประหนึ่งมาลัยในเมืองแมน
ร่วงสู่แดนโลกหล้ามาให้ชม
ระรวยรินกลิ่นบุหงาผกาทิพย์
ละลิ่วลิบกรุ่นขจรเกสรผสม
กลีบสกาวพราวไสวในพรายลม
พลิ้วพร่างพรมห้วงสวรรค์พรรณราย
ช่อบุหงาอันดามันทีฝันถึง
ยังแสนซึ้งใจอยู่มิรู้หาย
หากคู่เคียงกระถางไว้ข้างกาย
ประดับไว้อย่างนี้ชั่วนิรันดร์
มิยอมให้มาลีสีชืดหมอง
จะประคองบุหงาผกาสวรรค์
ร่วมดำรงคงคู่อยู่ด้วยกัน
ณ ถิ่นอันดามันตระการตา
แต่เมื่อตื่นหลับใหลในคืนหนาว
น้ำค้างพราวเปื้อนแสงจันทร์อันซีดปร่า
ภาพห้วงฝันเลือนหายจากสายตา
โอ้...บุหงาอันดามันฝัน....หรือจริง.
2 ธันวาคม 2546 21:18 น.
พรระวี
ยามวสันต์แสนหวานผ่านไปแล้ว
ดอกนมแมวหน้าบ้านเริ่มบานคลี่
ระรวยรินกลิ่นไกลทอดไมตรี
แก่คนที่อิ่มเอมเปรมอุรา
สดับเพลงเหมันต์อันหวามไหว
แสงสีสดสวยใสในโลกหล้า
ในสายลมกลิ่นรัญจวนมวลผกา
ริมปลายฟ้าเมฆส้มอมชมพู
สาลิกาขับขานประสานเสียง
สร้องสำเนียงสกุณาเพรียกหาคู่
ทั้งเกสรดอกไม้พรั่งพรายพรู
โปรยเรณูสู่เหมันต์อันรื่นรมย์
กลีบเบาบางลางเลือนเหมือนแพรแก้ว
คลี่คลุมแผ่วทิวป่าน่าสุขสม
ไหวระริกเห่กล่อมย้อมอารมณ์
แก่คนตรมดักดาน....แห่งบ้านนา.
15 พฤศจิกายน 2546 21:20 น.
พรระวี
อยากถอดใจใส่พานคลานมามอบ
เป็นคำตอบตรงตรงเลิกสงสัย
หัวใจฉันนั้นอยู่กับผู้ใด
ทุ่มเทให้ไม่เหลื่อเผื่ออื่นเลย
เธอจะรับจะเมินหรือเดินหลบ
ฉันจะพบกับอะไรไม่กล้าเอ่ย
แสนหวาดหวั่นพรั่นใจไม่เสบย
จนเวลาล่วงเลยเป็นขวบปี
ดวงใจนี้คงไร้ค่าไม่น่าคบ
จึงพานพบรอยระกำช้ำอยู่นี่
ฉันไร้ซึ่งวาสนาบารมี
อาจจะมีได้มาความชาเย็น
ฉันมัวหลงรักใครก็ไม่รู้
แล้วนี่อยู่เพื่อใครมองไม่เห็น
ฉันทนสู้กลืนกล้ำความลำเค็ญ
แม้แสนเข็ญก็ยังหวังเรื่อยมา
ร่างกายฉันเหลือซากเป็นกากแก่น
ยังคงแม่นมั่นรักเป็นนักหนา
รอรับเพียงเสี้ยวเศษเวทนา
หรือว่าฟ้าให้เรา....เพียงเท่านี้.
10 พฤศจิกายน 2546 21:12 น.
พรระวี
หอมไอดินกลิ่นฟางซ่านจากบ้านทุ่ง
พะยอมฟุ้งกลีบรับซับความหม่น
สนเสียดส่ายกิ่งกอล้อลมบน
คล้ายเสียงคนอัดอั้นตันอุรา
เวิ้งทุ่งกว้างลิบตาฟ้าสีซีด
ลมหนาวกรีดผิวกายไหวผวา
คนระทมทุรนร่างกลางลานนา
ทอดสายตาท้อถอยเลื่อนลอยไกล
ได้เกิดกายเป็นคนมาหนหนึ่ง
ในทรวงซึ้งหญิงงามตามฝันใฝ่
มั่นสมัครหนักแน่นท่วมแก่นใจ
แต่ก็ไม่สมรักและภักดี
เธอสูงส่งสุดสรวงยากหน่วงเหนี่ยว
เกินจะเกี่ยวดอกไม้ฟ้าลงมานี่
เร้นหลบกายซมซานมานานปี
เอาท้องทุ่งเป็นที่รักษาใจ
แพเมฆหมองเรี่ยรายริมชายฟ้า
ก็เลือนลาเลยลับกับทิวไม้
เหลือเพียงความเหว่ว้าและอาลัย
คนอ่อนใจแอบสอื้นกับผืนดิน.
หน้าส่วนตัว
1202
