24 มิถุนายน 2547 19:29 น.
พรรณพชร
หากวันไหนเธอนั้นต้องร้องไห้
แค่บอกให้รู้ จะรีบไปทันที
ก่อนที่น้ำตาหยดต่อไป
มันจะไหลลงมาจากตา
เธอจะมีฉัน ไปอยู่ตรงนั้น
เพื่อทำให้เธออุ่นใจ
ก่อนที่ใจจะแตกสลาย
เธอจงรู้มีคนห่วงใย
จะไม่อ้างว้างจะไม่เดียวดาย
จะเช็ดน้ำตาให้เธอ ฉันสัญญา
24 มิถุนายน 2547 19:18 น.
พรรณพชร
คำว่ารักเป็นเหมือนปาติหาน
คำว่าเจ็บร้าวรานเป็นสิ่งเสริม (มักมาพร้อมกะคำว่ารักอะ)
คำว่าห่วงใยมาช่วยมาเพิ่มเติม
ทำให้ใจใครคนนั้นไม่เหมือนเดิมได้ง่ายดาย
รักเปลี่ยนคนแข็งให้อ่อน
รักเปลี่ยนคนใจร้อนให้ควันหาย
รักเปลี่ยนเรื่องจริงให้เหมือนเป็นนิยาย
และรักก็เปลี่ยนคนให้เป็นควายได้เหมือนกานนนนน
24 มิถุนายน 2547 19:15 น.
พรรณพชร
บางครั้งอยู่เฉยๆก็ดีกว่า
บางครั้งแกล้งปิดตาแกล้งปิดหู
บางครั้งแกล้งไม่มองไม่รับรู้
แกล้งไม่ดูไม่วุนวายไม่ช้ำใจ
.........................................
คำว่ารักถ้ามากไปก็เกินพอ
คำว่าง้อบ่อยไป .....ไร้ความหมาย
คำว่ารัก......คิดถึง......ที่มากมาย
ก็มีค่า แค่ ....ควาย....ในกำมือ
24 มิถุนายน 2547 19:06 น.
พรรณพชร
อยากให้มีเราอย่างนี้ตลอดไป
ไม่อยากให้ใครมาตัดหน้า
ไม่อยากให้เลือนหายไปกับกาลเวลา
เพราะรู้ตัวดีว่า ...ไม่อาจอยู่โดยขาดเธอ
24 มิถุนายน 2547 18:59 น.
พรรณพชร
อีกไม่นานระหว่างเราก็คงจบ
ไม่อาจได้มาพบมาห่วงหา
ก็คงต้องห่างกันไปตามกาลเวลา
คงไม่อาจย้อนมา...เป็นอย่างเดิม
แค่คนเคยพิเศษกว่าใครๆ
แต่เมื่อหลายอย่างเปลี่ยนไปก็ไร้ค่า
ก็คงเหลือเพียงคนธรรมดา
ที่เดินผ่านเข้ามา...เพื่อลืมเลือน
หน้าส่วนตัว
769
