30 สิงหาคม 2553 11:29 น.
พรรณนิล
กับบางสิ่งที่อยู่ภายใน
กับความในใจที่พรั่งพรู
กับความรู้สึกที่เป็นอยู่
กับทุกอณูของความคิด
รัก
แต่รู้ว่าต้องทำใจ
ถึงจะรักเธอมากมาย
แต่สุดท้ายก็ต้องร้างลา
วันนี้..ทรมานใจหนักหนา
เจ็บปวดเกินกว่าจะรับไหว
เพราะรู้ว่าเหตุการณ์ต่อไปจะเป็นอย่างไร
จึงขออนุญาตทำใจซะตั้งแต่วันนี้
ขอโทษ
อาจต้องห่างหายแต่ใช่หน่ายหนี
โปรดรับรู้ไว้นิดนะคนดี
คิดถึงเธอทุกนาทีที่หายใจ
More than word can say.
20 สิงหาคม 2553 12:47 น.
พรรณนิล
ฉันจากเรือนเชือนจนร้าวคราวอกราน
ต้องห่างไกลตามเหตุการณ์ผ่านเวียนผัน
ใครจะรู้ใครจะรับกับคืนวัน
ที่เสกสรรทำโศกเศร้าคราวห่างไกล
จากถิ่นฐานจากที่ทำจำใจจาก
อยู่มาเลอย่ามาลากยากหวั่นไหว
ดูแลเด็กดูแลได้ ไม่เป็นไร
แล้วฉันนี้ล่ะไฉนใครผูกพัน
แสนเหว่ว้าสุดเวิ้งว้างในหว่างใจ
จะมีใครจะมาคิดถึงจิตฉัน
ต่างภาษาต่างภาษิตคิดต่างกัน
ขอยืนยันคิดยุ่งเหยิงกระเจิงจาย
เผ้านับวันฝืนนิ่งไว้อยู่ในอก
เหมือนตัวนกติดชนักหนักใจหลาย
เฮ้อ..เศร้าใจให้เศร้าจิตคิดเดียวดาย
อยู่อย่างไรอยู่อย่างไร้สหายคุย
มาสามเดือนเหมือนสิบเดือนเชือนแล้วเรา
ผ่านวันเหงาผันวารไงให้ฉลุย
เช้าทำงานฉันทำง่วนทำด่วนลุย
นั่งหน้ามุ่ยนั่งหน้ามันทุกวันงาน
เจ็ดชั่วยามจำใช่ยากไม่มากมาย
จันทร์ถึงศุกร์จัดทุกข์เศร้าเคล้าสงสาร
นั่งติดที่นิ่งแต่ทนอยู่จนนาน
ใครเรียกชื่อคิดเรียกฉานจึงขานเอา
พูดสิ่งใดพอสื่อได้แต่ไม่คล่อง
ตามครรลองตามคิดไล่ไม่ทันเขา
พูดทุกทีพอถูไถใครถือเรา
เพราะบอกเขาพูดบอกใครว่าไม่เป็น
ครบสามเดือนคงแสนดีฉันมีสุข
หมดความทุกข์ไม่คิดทนพ้นแสนเข็ญ
แต่เพิ่งมาต่อพูดไปก็ยากเย็น
กว่าสองเพ็ญก็สารภพครบวารวัน
ทนนิดหน่อยท้อน้อยน้อยคอยวันหนึ่ง
วันแม้ซึ่งวันหมดเศร้าวันของฉัน
วันได้กลับวันดูใกล้ทุกคืนวัน
วันสุขแสนวันสดในใจร่าเริง
๘ สิงหาคม ๒๕๕๓
หน้าส่วนตัว
1701
