16 ตุลาคม 2546 01:38 น.

เพียงแค่

.....ห่วงใยในความคิด                กังวลจิตเพียงในใจ
ดูแลแค่ไกลไกล                         มิอาจใกล้ได้เอ็นดู

.....เจ็บป่วยไม่สบาย                  ห่วงจนหายแต่ไม่รู้
แอบแคร์คอยแลดู                      ก็กลับอยู่ห่างร้างไป

.....แม้เหงาเราเป็นเพื่อน            มิลืมเลือนเพื่อนจากไกล
เราเหงาใครปลอบใจ                  กลับหาไม่ใครกังวล

.....ทุกข์ร้อนอ่อนละโรย             คอยปลอบโปรยอยู่ทั้งคน
ส่งใจให้หายหม่น                      แต่ซ่อนตนคอยเป็นเงา

.....มิอาจจะเอื้อมโอษฐ์               เพราะเกรงโทษที่เอื้อมเอา
ได้แต่แค่คอยเฝ้า                      เพียงใจเราคอยส่งแรง

.....แอบเคียงเพียงเมียงมอง        มิอาจปองต้องแสดง
หลบลี้มิแถลง                           กลัวระแวงจนลับลา

.....กล้าเคียงเพียงชิดใกล้          ยามหลับไหลได้เห็นหน้า
กล้าพบประสบตา                     เมื่อเวลานิทรากาล

.....ยามตื่นจึงฝืนห่าง               จำหลีกทางมิสบสาน
ลี้หลบมิพบพาน                       แม้เนิ่นนานยังเอ็นดู

.....ด้วยใจยังหมายห่วง             แต่ต้องล่วงให้อดสู
เกรงเอาเจ้าจะรู้                        จึงมิอยู่เป็นคู่เคียง

.....ทึกทักสักวันหนึ่ง                จะมาถึงซึ่งแค่เพียง
ตัวเขาได้ยินเสียง                     คนแอบเอียงที่เมียงมอง

1883

love

comment

2 สิงหาคม 2546 00:10 น.

ชีวิตหลังสอบ

พนาไพร

ศิษย์น้อยขอกราบน้อม ครูบา
เห็นแก่ศิษย์สักครา หนึ่งครั้ง
สอบเสร็จเกรดออกมา มีแต่ Fเอย
ชึวิตนี้ต้องรั้ง ค่อยซ้ำอีกปี

A B C ไม่รู้- จักเลย
Dog F เหมือนอย่างเคย อีกแล้ว
สุดท้ายก็ไม่เงย หลุดรอด จากPro
สองจุดศูนย์ยังแคล้ว ไม่ได้สักที

ตำราก็อ่านแล้ว เต็มทน
มันก็ยังสับสน มั่วได้
อ่านซ้ำสิบกว่าหน แทบอวก
แบบฝึกหัดทำไว้ หมดสิ้นทุกตอน

ถึงเวลาต้องเข้า ห้องสอบ
ที่อ่านมาดันตอบ ไม่ได้
โจทย์เด็กเด็กของชอบ ก็ยาก ทันตา
แทบอยากจะร้องไห้ พ่ายแพ้ข้อสอบ

อินทิเกรตกี่ชั้น ถึงออก
ต้องดิฟก็ไม่บอก รีบแก้
หาสูตรที่ต้องกรอก แล้วใส่ เลขเอย
สุดสุดอยากยอมแพ้ ...(ไม่ได้เดี๋ยวTire)

ใบดรอปไปรีบซื้อ ทันที
ถ้าเกรดมันไม่ดี ดรอปทิ้ง
เอาไว้ค่อยอีกปี เรียนใหม่
ให้แน่นเนื้อหาพริ้ง กว่าผู้อื่นใด

รักเรียนมันก็ต้อง ให้ทัน
จบหนึ่งปีเร็ววัน หนึ่งชั้น
แต่เรารักสถาบัน ควรอยู่ นานนาน
กว่าจบออกไปนั้น ผ่านชั้นสองปี

3442

love

comment

12 มกราคม 2546 21:38 น.

เพราะรักแล้วช้ำ

พนาไพร

เหมือนเป็นกรรมหัวใจใยต้องรัก แล้วสวรรค์กลับมาหักให้รักหาย
ใจมันร้าวเราช้ำโดนทำลาย เมื่อรักกลายหมดไปไม่เหลือดี

แม้จะเคยรักใครมาหลายคน แต่ว่าเขาไม่สนคนคนนี้
รักแล้วช้ำทำร้ายใจได้ทุกที มันเหมือนมีหมู่มารมาหาญใจ

แต่ว่าใจหนอใจไม่เคยจำ ใจยังทำเหมือนเก่าเข้าจนได้
แล้วก็เจ็บก็ช้ำอยู่ร่ำไป เพราะเหตุใดไม่อาจรักสักครานึง

รักนี้หนอมิพอให้เข้าใจได้ ทำอย่างไรรักนี้จะมีซื้ง
คอยกลั่นแกล้งใจเศร้าเฝ้ารำพืง ให้คิดถึงคนเรารักที่จากลา

โอ้ว่ารักรักนี้นั้นมีสุข หรือว่าทุกข์ทุกข์แท้นี่แน่หนา
แต่ตัวเรามีสิ่งหนึ่งซึ่งรู้มา ทุกข์ทุกคราหากเกิดรักจักหักลง

จึงต้องมาระบายใจในบทกลอน ทิ้งเรื่องร้อนขับไสแล้วไล่ส่ง
จดปากกาจารึกเรื่องที่เคืององค์ ให้จำจงฝังใจไปจนตาย

ว่าต่อไปภายหน้าอย่าริรัก มีเรื่องราวท้วงทักมิรู้หาย
ได้จดจำเข้าไปในใจกาย รักมันร้ายรักมันแกล้งแสร้งหลอกคน

เข้าใจยังหัวใจในเรื่องรัก ริมันนักรักนี้จะกี่หน
รักเข้าไปรักมันได้หรือใจทน แหนะขอบกลใจระยำทำข้ำใจ

หากสามารถผ่าใจออกไปทิ้ง จะผ่ามันจริงจริงให้จงได้
ก็เพื่อว่าจะไม่ต้องปองรักใคร ให้มันเจ็บข้ำใจได้อีกที

2405

love

comment

2 ธันวาคม 2545 18:34 น.

เดรัจฉาน

พนาไพร

เดรัจฉานยังรู้ฟัง สุนัขยังสั่งสอนได้
เสือสิงห์ร้ายอย่างไร มนุษย์ไซร้ยังสอนเอา
กลับกลายคนเราเอง เป็นนักเลงทำตัวเมา
เลวทรามต่ำช้าเท่า คนอย่างเรากลับทำลง
จี้ปล้นฆาตรกรรม ก็คนทำความลุ่มหลง
แม้หมามันยังคง รักเผ่าพงศ์ไม่ฆ่ากัน
นี่หรือสัตว์มันร้าย ก็คนไงร้ายกว่านั้น
ไปด่าว่าสัตว์มัน ลองย้องหันมองดูคน
สัตว์ร้ายยังไว้ชื่อ คนนี้หรือกลับไม่สน
มีเกียรติ์แต่หน้าขน สัปดนคนกลับทำ
จึงวอนผ่านบทกลอน เคืองสะท้อนให้มองซ้ำ
ยกพื้นที่เยียบย่ำ มโนธรรมยกจิตใน

3292

love

comment

2 ธันวาคม 2545 18:28 น.