14 มิถุนายน 2550 16:05 น.
พจีรจิต
เคยเวียนวน ขุดค้น หาความรัก
เคยทายทัก ว่ารัก ต้องสดใส
คงอ่อนหวาน หอมหวล รัญจวนใจ
คงวูบไหว แว่วหวาน ปานเปรียบเปรย
ได้พบเจอ เผลอรัก ปักใจมั่น
ไม่ครามครัญ หวั่นไหว ใจเปิดเผย
เพราะรักมาก รักแล้ว ก็รักเลย
สุดจะเอ่ย คำใด ให้เพียงพอ
ผ่านพ้นนาน เท่าใด ไม่ได้นับ
ก็กลิ้งกลับ ฟาดฟัน ฝันที่ก่อ
ไม่เหลียวแล แม้คน ที่เฝ้ารอ
ไม่เคยขอ อภัยให้ ในความเลว
ฉันเหมือนนก ผินผก ตกจากฟ้า
ฉันเหมือนปลา ว่ายวิ่ง ดิ่งลงเหว
ช่างมืดมิด เหมือนดั่ง ไฟไร้เปลว
ไม่ช้าเร็ว คงสิ้นใจ ในวังวน
13 มิถุนายน 2550 16:41 น.
พจีรจิต
ฉันผิดหวังพลั้งพลาดขาดความรัก
ฉันอกหักรักตายมาหลายหน
ฉันเจ็บแสบแทบสิ้นชีวีชนม์
ฉันทุกข์ทนเพราะความรักหนักอุรา
จะผิดไหมหากหัวใจไร้ความรัก
ตรึงสลักฝากไว้บนแผ่นฟ้า
ว่าพิษรักมันโหดร้ายคร่าชีวา
พสุธาจงรู้เห็นเป็นพยาน
ว่าแต่นี้จะไม่มีอีกความรัก
จะหยุดหักห้ามใจไม่ห้าวหาญ
จะอยู่กับตัวเองให้แสนนาน
ความร้าวรานคงดับได้โดยดุษฎี..
13 มิถุนายน 2550 14:23 น.
พจีรจิต
เจ็บจนชาปวดอุราเมื่อได้เห็น
เธอคนนั้นที่เป็นคนรักเก่า
เดินแย้มย้มกับสาวจิ้มลิ้มหน้าพริ้มเพรา
เห็นแล้วเศร้าเราหนอเราไยโยเย
เดินกลับบ้านน้ำนตาพาลจะไหล
ยังห่วงหาอาลัยไม่หันเห
กับผู้ชายลวงโลกใจโลเล
ยังทุ่มเทอยู่ทำไมหัวใจเอย....
12 มิถุนายน 2550 18:19 น.
พจีรจิต
อนิจจัง ไม่ยั่ง สังขารา
ธรรมดา เกิดมา ย่อมเจ็บไข้
เฒ่าชแร แก่ชรา ก็ม้วยไป
บางคนไซร้ ไม่ทันแก่ ก็แดโดย
ทั้งเงินตรา เกียรติยศ และอำนาจ
มันเชิญชวน รสชาติ มันหิวโหย
หาวิธี โกงกิน และกอบโกย
แล้วปรายโปรย คำหวาน สันดานคน
อยู่ไม่นาน สังขาร ก็ลาโลก
คงเศร้าโศก เสียใจ ไร้คนสน
ทำความชั่ว เมามัว เพราะกลัวจน
ต้องทุกข์ทน ตอนเป็นผี นี่แหละกรรม
11 มิถุนายน 2550 14:09 น.
พจีรจิต
มีหลายครั้งที่ยังแอบคิดถึง
ยังติดตรึงความทรงจำในวันเก่า
รู้แก่ใจไม่มีแล้วระหว่างเรา
แต่อดเศร้าไม่ได้ใจยังจำ
เคยมีเธออยู่เคียงข้างเมื่อยามท้อ
วันนี้หนอมืดมนจนตกต่ำ
เธอไปแล้วไร้คำลาเพียงสักคำ
ทิ้งหัวใจที่บอบช้ำไว้เดียวดาย
มองอาทิตย์อัสดงตรงขอบฟ้า
ลมพัดพาความเหงามาให้ใจหาย
หยดน้ำตาไหลรินแทบสิ้นกาย
ถ้าหัวใจตายได้ก็คงดี...
หน้าส่วนตัว
1064
