บ้านยุ่งแสนรัก ตอน แม่รินผู้กล้า....

ฝากรักฟากฟ้า

"ปิงปิง  ดูนี่สิ"  เสียงจูเนียร์อู้อี้ๆ  อยู่ข้างหน้าต่าง  ปิงปิงชะเง้อขึ้นมองก็เห็นจูเนียร์ยืนบนขอบหน้าต่าง  ในปากคาบตัวอะไรสักอย่างมา
     "อะไรอ่ะ"  ปิงปิงถาม  จูเนียร์ทำเสียงครางในคอ
     "อย่าเสียงดัง  เดี๋ยวแม่ได้ยิน"
     "อะไรๆ"  ปิงปิงยิ่งถามเสียงดังลั่น  จูเนียร์กระโดดตุ้บลงมาข้างโต๊ะทำงานของแม่ริน  สายตาระแวดระวัง  เซเว่นเข้ามาผสมโรง
     "เอามาจากไหนเหรอ"
     "บนต้นมะม่วง"  จูเนียร์วางไอ้ตัวนั้นลงแต่ยังเอาเท้าเหยียบไว้  ปิงปิงรู้สึกตื่นเต้นมาก
     ไอ้ตัวนั้นปิงปิงยังไม่เคยเห็น  ตัวมันไม่มีขน  หนังย่นๆ  ลายจุดแดงๆเขียวๆ  มีขาสั้นสี่ขา  หางมันอวบๆ  ยาวเกือบพอๆ  กับตัวมัน  คล้ายจะเคยเห็นที่ไหนซักที
     "ปิงปิง  เธอดมเฉยๆ สิ"  จูเนียร์พูดหวง  หมอบอยู่ตรงกันข้ามกับเซเว่น  โดยมีไอ้ตัวนั้นนอนนิ่งอยู่ตรงกลาง
     "ตายยัง"  ปิงปิงถามอย่างสงสัยเมื่อเห็นมันนอนนิ่งไม่กระดุกกระดิก  เลยพิสูจน์กลิ่น  ฉับพลันไอ้ตัวนั้นมันลืมตา  อ้าปากกว้างแดงแจ๋ขึ้นมา
     "อ๊ายยยยยย!"  ปิงปิงร้องลั่นด้วยความตกใจ  "แม่!!!!!  จูเนียร์เอาตะเข้มาบ้านนนนนนนนน"
      ปิงปิงโวยวายเพราะเกิดจำได้ทันทีว่าเคยเห็นในทีวี  ไม่ได้ๆ  อย่างนี้อันตราย  ปิงปิงส่งเสียงเรียกแม่พร้อมกับวิ่งวนเพื่อสะกัดเมื่อเห็นมันเริ่มคืบคลาน  แต่ไม่พ้นอุ้งเล็บมารของเซเว่น  ตบพั่บเข้าให้
      "ส่งมาๆ  เซเว่น"  จูเนียร์กระโดดขึ้นอย่างคล่องแคล่ว  ตะครุบไว้  
      ดูสิ...สองตัวนี่ไม่รู้จักอันตรายกันบ้าง  แม่รินไปไหนนะ  ไอ้ตะเข้ขึ้นบ้านแล้ว  เดี๋ยวก้อโดนกินกันทั้งบ้านหรอก
      ...อะไรกันอีก  หา!  ....  นั่น  แม่รินมาแล้ว
      "จูเนียร์เอาตะเข้ขึ้นบ้านอ่ะ  แม่"  ปิงปิงรีบฟ้อง
      จูเนียร์คาบเจ้าตะเข้น้อยไว้แน่น  แม่รินหันไปคว้าไม้ขนไก้ปัดฝุ่นที่แขวนข้างโต๊ะทำงานออกมา
      ....ปล่อยตุ๊กแกเดี๋ยวนี้  จูเนียร์...
      "ไม่!"  จูเนียร์ครางเสียงแข็งเล็กน้อย  ตาจ้องมองไม้ในมือแม่
      ....ปล่อยนะ  ไม่งั้นแม่จะตีจูเนียร์....
      "ไม่ปล่อย  หนูอุตส่าห์ปีนขึ้นไปเอามาบนต้นมะม่วง"
      ....อดอยากมากรึไง  ปล่อยนะ...
      "ไม่ปล่อย!  ของหนูนะ"
      ....ปล่อย!  ....  แม่ฟาดไม้เปรี้ยง!  ที่ข้างฝา  จูเนียร์สุดุ้งโหยง  อย่าว่าแต่จูเนียร์เลย  เซเว่นยังกระโดดหนีออกหน้าต่างไปเลย  ไอ้ตัวนั้นอ่อนระทวยหล่นตุ๊บจากปากจูเนียร์
      "ไม่ใช่ตะเข้เหรอจ๊ะ  แม่"  ปิงปิงถาม  แม่มัวแต่เอาไม้เขี่ยๆ ไอ้ตัวลายนั่นไม่สนใจตอบคำถาม
      ....ดูสิ  เค้ายังไม่ทันตายเลย.... แม่ค่อยๆ เอาไม้จิ้มๆ  สีข้าง  ประมาณว่าปั๊มหัวใจให้มั้ง  ไอ้ลายไม่ยังกะสำนึกบุญคุณ  พอมันฟื้น  มันก้อส่งเสียงขู่พร้อมกับอ้าปากกว้างอย่างน่ากลัว
      ...ตุ๊กแกนี่เวลามันกัดเรานะ  ต้องรอให้ฟ้าผ่าเชียวนะ  มันถึงจะปล่อยเรา...  แม่รินอธิบายอย่างใจเย็นพร้อมกับพยายามเขี่ยไอ้ตะเข้น้อยนั่นออกบ้านไป
      "ตุ๊กแกเหรอจ๊ะ  แม่"  ปิงปิงเอียงหน้ามองอย่างสงสัย  "ตุ๊กแกกะตุ๊กเข้  คงเป็นญาติกันเนอะ  แม่"
      ...อย่าเสียงดัง  ออกไปห่างๆ  เดี๋ยวมันกัด  แม่ไม่ช่วยนะ....  แม่ว่าพลางก้อเขี่ยจนพ้นประตูไป  มันค่อยคลานไปอย่างสงบ  ก่อนจะลับตามันยังหันมามองหน้าแม่ริน
      ...มันคงสำนึกในบุญคุณเนอะ  ปิงปิง...  แม่รินพูดไปหัวเราะไป  ....เอ้า  อย่าลืมไปคาบหีบสมบัติมาให้ด้วยล่ะ  ฮ่าๆๆๆๆๆ....
      เซเว่น  จูเนียร์  ทับทิม  แล้วก้อทับทิมน้อย  นั่งมองมาจากต้นมะม่วงที่อยู่หลังบ้าน  ใกล้หน้าต่างห้องแม่  แม่รินหันไปสำทับ
      ....อย่าไปคาบเขามาอีกนะ  หิวก้อไปกินอาหารในชามนู่น....
      "ใช่ๆ  ตุ๊กแกน่ากลัวเหมือนตุ๊กเข้นะ"  ปิงปิงบอกย้ำ
      "แม่รินไม่เห็นกลัว"  ทับทิมเปรย
      "นั่นสิ  วันก่อนเห็นก้อจับเขียดของฉันไปทิ้งเฉยเลย"
      ผู้ก่อการนั่งหมอบวิจารณ์แม่อยู่บนต้นมะม่วงเฉยเลย  ปิงปิงเองยังตื่นเต้นไม่หาย  ไม่เคยเห็นญาติห่างๆ ของจระเข้ใกล้ชิดอย่างนี้มาก่อน  ส่วนแม่รินก้อกลับไปนั่งทำงานต่อ
      ในใจของปิงปิงยังคงตื่นเต้นไม่หาย  เหมือนกับตอนที่ตามแม่เข้าไปในสวนข้างบ้าน  เคยเจองูตัวนึง  ปิงปิงส่งเสียงเอะอะแต่แม่กลับยืนนิ่งๆ  บอกปิงปิงให้เงียบด้วยน้ำเสียงเบาๆ  ปิงปิงตื่นเต้นแทบตายแต่แม่รินกลับเฉย
      เคยเห็นแม่รินเอะอะเหมือนกันเวลาเจอตัวบุ้ง  แต่แม่ก้อยังอุตส่าห์ใช้ไม้หรือกระดาษเขี่ยมันไปได้อย่างไม่รู้สึกอะไร
      "ปกติผู้หญิงต้องกลัวตัวแมงต่างๆ"  เซเว่นแสดงความคิดเห็น
      "ฉันไม่เห็นกลัว"  ทับทิมหันมาพูด
      "เธอมันพวกไม่ปกติมั้ง"  เซเว่นปรายตาพุด
      "เซเว่นว่าแม่รินด้วยเหรอ"  ปิงปิงประท้วง  "นู๋ก้อกลัวนะ"
      "ไม่น่าเชื่อ!"  เซเว่นกับจูเนียร์พูดพร้อมกัน  
      "ท่าเป็นคุนนายน้ำตาลละก้อน่าเชื่อ"  เซเว่นเปรยเมื่อเห็นคุนนายน้ำตาลเดินผ่านมา
      "ยุ่งอะไรกับฉันยะ  ฉันลูกแม่เต็มตัว"  เจ้าหล่อนตอบด้วยมาดสาวมั่น  โบกหางเป็นพวงผ่านกลุ่มไปอย่างไม่แยแส
      ...ใครเอาจิ้งเหลนมาอีกแล้ว...  หัวข้อสนทนายังวุ่นวายอยู่กับการกำจัดตัวประหลาดต่างๆ  ปิงปิงไม่อยากฟ้องเลยจริงๆ  นะ
      
     แล้ววันหนึ่งก้อเกิดเรื่องจนได้  เย็นวันนั้นเป็นวันที่แสนสบาย  แม่รินนั่งทำงานตามเคย  ปิงปิงนอนเล่นบนเก้าอี้หน้าทีวี  คุนนายน้ำตาลนอนอารมณ์ดีอยู่หน้าประตูห้อง  สี่เกลอไม่รู้ไปไหน
      เป็นเวลาที่ดีจริงๆ  แม่เปิดเพลงเบาไปด้วย  แต่ปิงปิงชอบนอนฟังทีวีมากกว่านะ  เฮ้อ....ปิงปิงชอบนอนบิดตัวไปมาบนเก้าอี้ตัวนี้จริงๆ
      "ปิงปิง..."  เสียงเรียกเบาๆ  จากหน้าต่าง  ปิงปิงพลิกตัวกลับหันไปมองก็เห็นตาคมๆ  หูแหลมๆ  สีดำของเซเว่นโผล่มา
      "รัยอ่ะ"
      "แม่รินอยู่ป่าว"
      "อยู่  ทำงานอ่ะ"  ปิงปิงชักสงสัย  เซเว่นทำลับๆล่อๆ
      "อย่าเสียงดังนะ  เอาของมาฝาก"  เสียงเซเว่นแปลกๆ  ปิงปิงทำตาโตเซเว่นกระโดดเข้ามา
      "รัยอ่ะ"  ปิงปิงถามทันทีที่เห็นสิ่งที่เซเว่นคาบมา
      "ของเล่น  กินด้ายด้วย"  เซเว่นวางลงกับพื้น  ปิงปิงกระโดดลงไปดูด้วยความสนใจ  ไม่ใช่ตุ๊กเข้แหละ  หน้าแหลมๆ  ตัวอ้วน  หางยาวเรียว
      "หว่าย  เซเว่น"  ปิงปิงทักท้วง  "เดี๋ยวแม่ด่าตายเลย"
      เซเว่นไม่สนใจ  ตวัดเล็บเหวี่ยงไอ้ตัวนั้นขึ้นอย่างแรง  มันต้องสะดุ้งตื่นพอดี  หล่นพื้นดังตั๊บ!  เซเว่นไม่มีทางให้มันหลุดอุ้งเล็บไปได้หรอก
      "อย่าให้มันไปทางแม่นะ  ปิงปิงสะกัดไว้เลย"
      "ได้ๆ  เหยียบแล้ว"
      "เตะมาเลย  ปิงปิง"
      เริ่มสนุกแหละ  ปิงปิงกับเซเว่นดักหน้าดักหลังมันอย่างสนุกสนาน
      ...ทำอะไรกันอีกล่ะ....  เสียงแม่รินบ่นมา  ทั้งสองหยุดเล่น  นิ่งตัวแข็งไป  3  วินาที
      "เซเว่น  มันวิ่งไปทางแม่แล้ว"
      "ระวังปิงปิง  เดี๋ยวแม่จ....."  เซเว่นห้ามไม่ทันเสียแล้ว
      .....ว๊ายยยยยย!!!!!.....  กริ๊ดดดดดดดดดดด
      เสียงแม่ร้องลั่นบ้าน  ชั่วพริบตาเดียวแม่รินหายไปจากโต๊ะทำงานทันที  จนปิงปิงตกใจ
      ....เอาไปนะ  เอาไป๊!!.....
      เสียงแม่ตะโกนลั่นออกมาจากอีกห้องนึง  ปิงปิงวิ่งตามแม่ไปแต่แม่ไม่ยอมเปิดประตูออกมาเลย

ก่อนปิดปากกา  
โชคดีนะที่วันนั้นลูกชายอยู่บ้าน  ไม่งั้นยังนึกไม่ออกว่าจะทำยังไงกะเจ้าหนูยักษ์ตัวนั้น   หึ๋ยยยยย....แค่คิดยังขนลุก