28 กุมภาพันธ์ 2550 17:05 น.
ฝากรักฟากฟ้า
คิดไม่ออก เด็กยุ่ง ร้องโยเย
ทำเดินเป๋ มาฟ้อง ร้องไห้ลั่น
เจ้าเพื่อนรัก มาแกล้ง ไล่ไม่ทัน
ครูตีมัน แทนหนู จะขอบคุณ
ไม่ทันซัก ปล่อยครู นั่ง งง เล่น
หน้าทะเล้น โผล่หน้าต่าง มาคอยลุ้น
รองเท้าผม ก้อหาย เสียดายทุน
โปรดเกื้อหนุน หารองเท้า ให้ผมที
วิ่งมาบอก พล่อบแพล่บ ก้อแว่บไป
ครูสงสัย มาบอก ทำไมนี่
ทั้งต้นสาย ปลายเหตุ ก็ไม่มี
แล้วเมื่อกี้ มานเด็ก ของห้องไหน
หันมาตรวจ ข้อสอบ อยากขอบคุณ
ชวนหัวหมุน ลายมือ กิ้งกือส่าย
เหมือนปัญหา นักเรียน ส่งมาทาย
ครูตอบได้ ครูเก่ง ดี มีปัญญา
แผ่เมตตา หาคะแนน ก็แสนเข็น
ครูลำเค็ญ เอ๊ย! รำคาญ งานตำรา
เด็กมันคิด ครูวิเคราะห์ ให้เหมาะหน้า
ผลออกมา สอบได้ ให้ยกชั้น
เสียงระฆัง หมดยก โล่งอกจริง
คิดจะทิ้ง วางงาน สำราญครัน
เสียงแผดร้อง โวยวาย จะตายพลัน
ไอ้เพื่อนมัน แกล้งปล่อย ยางรถผม
ทั้งขี้มูก น้ำตา ไหลอาบแก้ม
มือป้ายแก้ม ป้อยป้อย ปล่อยรถล้ม
ต้องลงโทษ ไอ้ตัวดี อย่างสาสม
ครูจะดม มือใคร ให้ละหว่า
จากคุณครู มาเป็น คนซ่อมรถ
ชุดงามงด เปรอะน้ำมัน ไม่งามตา
ปลอบเด็กน้อย อย่าร้อง ซ่อมละหนา
เจ้ายิ้มร่า ลืมแค้น เด็กแสนดี
ออกจากบ้าน หน้านวล ให้ชวนฝัน
หน้าเป็นมัน ตอนเย็น ไม่เว้นดี
ทุกบทบาท สวมรอย ร้อยหน้าที่
เป็นครูดี ในดวงใจ ของใครเฟ้ย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
28 กุมภาพันธ์ 2550 06:07 น.
ฝากรักฟากฟ้า
....ยามเมื่ออ้ายฮัก น้ำส้มว่าหวาน ใจ๋บ่เจยบาน น้ำต๋าลว่าส้ม.....
เมื่อยามแรกมีรัก
น้ำต้มผักยังว่าหวาน
ยามรัก....หักร้าวราน
แม้...น้ำตาล....ยังขมขื่น
...แรกเริ่มเดิมจ๋า ตกลงเหลือกหล้ม จึ่งป๋งอารมณ์เจื่ออ้าย....
เริ่มรักเริ่มมีหวัง
เติมกำลังให้ใจชื่น
มาดหมายไม่คลายคืน
คิดว่า...รัก....เชื่อคำพี่
...ก่ บ่สมเหมือน อ้ายจมปากป๊อง จ๋าฟู่ต้านเอางาม
ปากอ้ายว่าแต๊ ใจ๋นาย บ่ ต๋าม เอาน้ำใสงาม มาล้างซ่วยหน้า....
น้ำใจกระไรเลย
มาเมินเฉยไม่ใยดี
ป้อนคำหวานวจี
น้องเชื่อคำและวางใจ
พี่พูดล้วนจริงจัง
แต่ใจยังปิดบังไว้
สร้างคำดังพี่ให้
แค่น้ำใสมาล้างหน้า
...กำจ๋าหอม เปียงรสดอกไม้ ยามบิดจากขวั้นมาดม
กำฟู่เก๊า เงื่อนเหง้าปฐม บ่ สมสักราย สูนหายกว่าจ้อย
กึ้ดหาไหน บ่ มีสักหน้อย ของบ่ มีป๊อยฮู้...
หวานคำ...หว่านคำหอม
ยิ่งพยอม....ที่หอมหวาน
ชื่นรสหวานใดปาน
ยังจำอยู่ในหัวใจ
คำพูดที่พี่พูด
ยากพิสูจน์คำใดได้
ลางเลือน...และ...ร้าง....ไกล
ฝากไว้เพียง...รัก...ลอยลม....
หวนคิด....ยังหวน...ไห้....
ยิ่งอาลัย....ยิ่งขื่นขม
เก็บรัก....หักอารมณ์....
ซ่อนตรอมตรม....ไว้ผู้เดียว...
วันนี้ล้วนเชือดเฉือน
คำหวานเลือน...กลาย..คมเคียว
เจ็บช้ำ....ยามคมเกี่ยว....
ตัดรักไป....ด้วย....คำพี่....
23 กุมภาพันธ์ 2550 07:27 น.
ฝากรักฟากฟ้า
....จอมขวัญ....
พี่ยังมั่นสัญญาจะมาหา
แม้เจ้าอยู่แสนไกลสุดสายตา
จงรู้ว่าพี่รักไม่คลายคลอน
ใจเอย....ไม่เคยลืม
ใจแสนปลื้มในคำหวาน
เฝ้ารอแม้แสนนาน
สมัครมั่นและใฝ่ปอง
....เจ้าขวัญอ่อน....
อย่าแสนงอนโปรดเชื่อในคำพี่
ระยะทางห่างไกลใช่หลีกลี้
หัวใจพี่....ยังมี...แต่เพียงเจ้า
อย่าให้...เป็นเพียงฝัน
จะรอวันอยู่ร่วมข้าง
ลาไกลใช่ลาร้าง
ใจร่วมสร้างทางชีวิต
....ดวงกมล....
ให้อดทนคงมั่นอย่างเข้มแข็ง
รับปากเจ้า...เพราะหัวใจไม่เปลี่ยนแปลง
ไปทุกแห่ง...แต่ใจ...อยู่ใกล้น้อง
เชื่อมั่นในวาจา
ที่กล่าวมาไม่คลางแคลง
สองรักหนึ่งใจแจ้ง
ในสัญญาร่วมใจเดียว
21 กุมภาพันธ์ 2550 01:04 น.
ฝากรักฟากฟ้า
คำ.....เอย....คำหวาน
ฝาก....ดวงมาลย์....เจ้าเก็บไว้
ทุกคำ...พี่ฝากให้
รัก...เพียงเจ้า....ปานชีวิน
รอวันพี่กลับมา
คำสัญญาจำได้สิ้น
ดวงใจใฝ่ถวิล
รอวันกลับมารับขวัญ
ฟากฟ้า...สุดแดนไกล
รัก...หมดใจ....ไม่แปรผัน
นับคืน...และ....นับวัน
รอ...ความหวัง....จากปลายฟ้า....
สุดท้าย....กลับสิ้นสุด
รักสะดุด....บอก....อำลา....
หวังสิ้น....รินน้ำตา
ต้องซบหน้ากับฝ่ามือ
ความเอยความหวัง
ต้องภิณท์พังลงแล้วหรือ
สุดรั้ง....และสุดยื้อ
รัก....หลุดลอย.....ให้น้อยใจ
ใจ...เอย....เจ้าใจบาง
รัก....ราร้าง....เหลืออาลัย
หมดหวง....หมดห่วงใย.....
ไม่มีใคร.....มาห่วงหา.....
****โอ้....รัก.....มักไกลลิบ
ดั่งสิ่งทิพย์....สุดเอื้อมคว้า....
สุดไขว่....สุดสอยมา....
แนบอุรา...คน....ภักดี****
20 กุมภาพันธ์ 2550 08:24 น.
ฝากรักฟากฟ้า
อยากมีหวังกำลังใจอย่างใครเขา
มีเพียงเงาลวงใจให้ลุ่มหลง
น้ำคำหวานไร้น้ำใจไม่ซื่อตรง
ให้พะวงเพ้อฝันทุกวันมา
วันหนึ่งรักแล้วอีกวันก็พลันเกลียด
คำพูดเสียดแทงใจไม่สร่างซา
มือหนึ่งผลักมือหนึ่งรั้งให้กังขา
ไม่เมตตาแล้วทำไมยังให้รัก
กลั้นสะอื้นกลืนเจ็บเก็บผู้เดียว
จะแลเหลียวหาใครให้พิงพัก
เพียงสายตาที่ชาเย็นเห็นประจักษ์
รู้ตระหนักว่าจืดจางจะร้างรา
เหมือนหนามยอกในอกให้ฟกช้ำ
เหมือนรอคำตัดสินพิพากษา
เหมือนนั่งรอคมมีดปลิดชีวา
เหมือนคนบ้าโง่งมต้องตรมใจ
ห้ามน้ำตาอย่างไรใจยังร้าว
ห้ามใจเศร้าไม่อาจจะห้ามได้
ห้ามคิดถึงห้ามรักห้ามอาลัย
ห้ามทำไมหัวใจมันดื้อดึง
จึงต้องเจ็บต้องช้ำอยู่อย่างนี้
รักนั้นมีมากไปไม่ซาบซึ้ง
ไร้คุณค่าไร้จิตไม่คิดถึง
รอวันหนึ่งบอกมา...ว่า...ลาก่อน....
หน้าส่วนตัว
1179
Lovers
0 คน เลิฟฝากรักฟากฟ้า
