28 ตุลาคม 2550 08:17 น.
ฝากรักฟากฟ้า
.....วันวาน.....
...ใน....ความมืดมน
มีเงา....คนสองคน....
จ่อมจม.....หม่นหมอง
.....ในภวังค์.....
อยู่ในดินแดน
แสนลึกล้ำ....ของดวงใจ
สองคน....สองดวงใจ.....
รักกัน....รักกัน....รักกัน....
....วันวาน....
....เคยอยู่เคียงข้างกาย
ในค่ำคืน....ดวงดาว.....พร่างพราย
ทอประกาย....ระยับ...วับวาว....
และ....รอยยิ้มจากเธอ
อ่อนหวาน....อ่อนโยน...
บดบัง....ความหมายแห่งดวงดาว.....
โลกนี้ดังเช่น
....วิมานสวรรค์.....
เธอ...งดงามเหมือนความฝัน
อยู่ในหัวใจ....
.....วันวาน....
แต่....วันนี้....
ช่างเงียบงัน
มีเพียงแต่....ฉัน....
ยังอยู่....ในความมืดมน....
...ของ...ความจริง....
ตั้งแต่.....วันที่เธอลับไป
มีแต่...งความเสียใจ
มีแต่.....รอยน้ำตา
เมื่อ....คนที่รัก.....จากไป
ไม่มีวัน.....หวนกลับมา.......
ไม่มี.....แม้....เงา....
ให้กลับมา....พบเจอ...
...เธอ.....
ที่งดงาม...เหมือนภาพฝัน
กลับเป็นเพียง
....วันวาน....
อยากให้....วันคืน....หมุนย้อนกลับไป
รักกัน ....รักกัน....รักกัน....
รักเธอ....มีเธอ....
ดังเดิม.....
วันวาน
ผ่านเรื่องราวมากมาย
เก็บอยู่ในใจ
......ให้วันนี้....
26 ตุลาคม 2550 03:13 น.
ฝากรักฟากฟ้า
ความรักเอย...เริ่มต้น...ที่หนไหน
อยู่กลางใจ...หัวใจ...ของใครกัน
หว่านวาจา...ฝากไว้จนไหวหวั่น
ว่า...รักมั่น...สัญญา...ไม่ลาร้าง....
เสน่หา...หรือไร...ใจ...อยากรู้
รักจะอยู่คงมั่น...ซื่อ...หรือ....จืดจาง
จะรักษา...เพียงใด....ยามไกลห่าง
หรือ...ทิ้งขว้าง...วางเฉย...ยาม....เลยล่วง
อยากบอก...รัก...ก็บอก...ไม่หลอกรัก...
อยากจะหัก...ก็หัก..ไม่พักห่วง
อยากคิดถึง...ก็..คิดถึง...ซึ้ง...ในทรวง
อยากจะ...ลวง...ก็ลวง...ช้ำดวงใจ......
26 ตุลาคม 2550 02:40 น.
ฝากรักฟากฟ้า
ชายผ้าเหลือง...เรืองรองดูผ่องใส
ดูเย็นใจ....จับตา....พาผาดผุด
เป็นนาบุญ....กอร์ปก่อ...บริสุทธิ์
พาพ้นหลุดบ่วงกรรม...พระธรรมชี้
เพราะสัตว์โลกเวียนว่ายในวัฏฏะ
ควรลด ละ บาป กรรม ย่ำชีวี
ให้เผื่อแผ่เมตตากรุณามี
แม้คนที่คิดร้ายทำลายเรา
อย่าตอบใครด้วยใจชั่วจะมัวหม่น
ทำใจตนผ่องใสไม่หมองเศร้า
มีหัวใจเปี่ยมสุขทุกข็บรรเทา
พ้นโง่เขลางมงายคลายกังวล
ที่ผิดบาป...สาปชั่ว....จงกลัวเถิด
จึงจะเกิดปัญญาพาก้าวพ้น
ฟังน้ำคำจำใส่ในใจตน
น้อมกมล....กราบมา...ชายผ้าเหลือง.....
21 ตุลาคม 2550 07:15 น.
ฝากรักฟากฟ้า
โลกนี้คือละครใบใหญ่
มารยา...มายา
เขียนบทกำหนดตัว
สวยหรู
ดีงาม
สวมหน้ากาก
หลากหลายใบ
โลดเล่น
หลงระเริง
คิดว่า
เป็นตัวตน
ที่แท้จริงของตน
ความจริง
บอกตัวเองทุกวัน
ให้ถอดหน้ากากออก
ตรงนี้
ไม่ใช่เวที
สำหรับแสดงละคร
หน้ากาก
แห่งความฝัน
ค่อยถอดออกวาง
จึงรู้ว่า
ความจริงแล้ว
ทุกอย่างว่างเปล่า
ไม่มีใบหน้าที่สวยหรู
ไม่มีบทบาท
คนที่แสนดี
ไม่มีคำชื่นชมใด
ทุกอย่าง
ว่างเปล่า
แม้แต่...
หัวใจตัวเอง
ก็ไม่มี
19 ตุลาคม 2550 11:34 น.
ฝากรักฟากฟ้า
ร่างทะมึนยืนอยู่ในความมืด
ตัวยาวยืดแลบลิ้นปลิ้นออกมา
หัวเท่าพ้อมกลมใหญ่กว่ากายา
ทั้งนัยน์ตาก่ำแดงกว่าแสงไฟ
ปากกลับเล็กมองดูเท่ารูเข็ม
ลิ้นจึงเต็มล้นทะลักกวักแกว่งไกว
ทั้งผอมแห้งในกายีไม่มีไส้
จึงรั่วไหลอดอยากลำบากยิ่ง
ฝ่ามือกว้างเทอะทะเท่าใบตาล
เนื้อรั่วร่านนอนไต่ไชชอนจริง
ไม่สามารถหยิบจับกับทุกสิ่ง
ต้องอยู่นิ่งยืนรอขอส่วนบุญ
เมื่อเจ้ามีชีวิตคิดแต่ชั่ว
เจ้าเกลือกกลั้วชั่วบาปหยาบทารุณ
ทั้งตบตีด่าสาดเทเนรคุณ
ไม่เจือจุนพ่อแม่เห็นแก่ตัว
อันการบุญสุนทานไม่เคยทำ
จึงเป็นกรรมซ้ำเวรเข้าเกณฑ์ชั่ว
ทั้งกลโกงลวงหลอกปอกลอกทั่ว
เจ้าพาตัวสู่อบายตายเป็นเปรต
ต้องทุกข์ทนทำได้เพียงส่งเสียงกู่
บอกให้ผู้อยู่หลังยังสาเหตุ
ร้องขอบุญจุนเจือเหลือเพียงเศษ
รอจิตเมตต์อุทิศผลดลคลายทุกข์
ได้รับทานอาหารคลานยื้อแย่ง
ทำสำแดงแผลงฤทธิ์คิดรานรุก
เพียงนานครั้งจึงมีที่เป็นสุข
ช่วยปลอบปลุกให้ทนพ้นเวรกรรม
Lovers
0 คน เลิฟฝากรักฟากฟ้า
หน้าส่วนตัว
1189
