26 ตุลาคม 2550 03:13 น.
ฝากรักฟากฟ้า
ความรักเอย...เริ่มต้น...ที่หนไหน
อยู่กลางใจ...หัวใจ...ของใครกัน
หว่านวาจา...ฝากไว้จนไหวหวั่น
ว่า...รักมั่น...สัญญา...ไม่ลาร้าง....
เสน่หา...หรือไร...ใจ...อยากรู้
รักจะอยู่คงมั่น...ซื่อ...หรือ....จืดจาง
จะรักษา...เพียงใด....ยามไกลห่าง
หรือ...ทิ้งขว้าง...วางเฉย...ยาม....เลยล่วง
อยากบอก...รัก...ก็บอก...ไม่หลอกรัก...
อยากจะหัก...ก็หัก..ไม่พักห่วง
อยากคิดถึง...ก็..คิดถึง...ซึ้ง...ในทรวง
อยากจะ...ลวง...ก็ลวง...ช้ำดวงใจ......
26 ตุลาคม 2550 02:40 น.
ฝากรักฟากฟ้า
ชายผ้าเหลือง...เรืองรองดูผ่องใส
ดูเย็นใจ....จับตา....พาผาดผุด
เป็นนาบุญ....กอร์ปก่อ...บริสุทธิ์
พาพ้นหลุดบ่วงกรรม...พระธรรมชี้
เพราะสัตว์โลกเวียนว่ายในวัฏฏะ
ควรลด ละ บาป กรรม ย่ำชีวี
ให้เผื่อแผ่เมตตากรุณามี
แม้คนที่คิดร้ายทำลายเรา
อย่าตอบใครด้วยใจชั่วจะมัวหม่น
ทำใจตนผ่องใสไม่หมองเศร้า
มีหัวใจเปี่ยมสุขทุกข็บรรเทา
พ้นโง่เขลางมงายคลายกังวล
ที่ผิดบาป...สาปชั่ว....จงกลัวเถิด
จึงจะเกิดปัญญาพาก้าวพ้น
ฟังน้ำคำจำใส่ในใจตน
น้อมกมล....กราบมา...ชายผ้าเหลือง.....
21 ตุลาคม 2550 07:15 น.
ฝากรักฟากฟ้า
โลกนี้คือละครใบใหญ่
มารยา...มายา
เขียนบทกำหนดตัว
สวยหรู
ดีงาม
สวมหน้ากาก
หลากหลายใบ
โลดเล่น
หลงระเริง
คิดว่า
เป็นตัวตน
ที่แท้จริงของตน
ความจริง
บอกตัวเองทุกวัน
ให้ถอดหน้ากากออก
ตรงนี้
ไม่ใช่เวที
สำหรับแสดงละคร
หน้ากาก
แห่งความฝัน
ค่อยถอดออกวาง
จึงรู้ว่า
ความจริงแล้ว
ทุกอย่างว่างเปล่า
ไม่มีใบหน้าที่สวยหรู
ไม่มีบทบาท
คนที่แสนดี
ไม่มีคำชื่นชมใด
ทุกอย่าง
ว่างเปล่า
แม้แต่...
หัวใจตัวเอง
ก็ไม่มี
19 ตุลาคม 2550 11:34 น.
ฝากรักฟากฟ้า
ร่างทะมึนยืนอยู่ในความมืด
ตัวยาวยืดแลบลิ้นปลิ้นออกมา
หัวเท่าพ้อมกลมใหญ่กว่ากายา
ทั้งนัยน์ตาก่ำแดงกว่าแสงไฟ
ปากกลับเล็กมองดูเท่ารูเข็ม
ลิ้นจึงเต็มล้นทะลักกวักแกว่งไกว
ทั้งผอมแห้งในกายีไม่มีไส้
จึงรั่วไหลอดอยากลำบากยิ่ง
ฝ่ามือกว้างเทอะทะเท่าใบตาล
เนื้อรั่วร่านนอนไต่ไชชอนจริง
ไม่สามารถหยิบจับกับทุกสิ่ง
ต้องอยู่นิ่งยืนรอขอส่วนบุญ
เมื่อเจ้ามีชีวิตคิดแต่ชั่ว
เจ้าเกลือกกลั้วชั่วบาปหยาบทารุณ
ทั้งตบตีด่าสาดเทเนรคุณ
ไม่เจือจุนพ่อแม่เห็นแก่ตัว
อันการบุญสุนทานไม่เคยทำ
จึงเป็นกรรมซ้ำเวรเข้าเกณฑ์ชั่ว
ทั้งกลโกงลวงหลอกปอกลอกทั่ว
เจ้าพาตัวสู่อบายตายเป็นเปรต
ต้องทุกข์ทนทำได้เพียงส่งเสียงกู่
บอกให้ผู้อยู่หลังยังสาเหตุ
ร้องขอบุญจุนเจือเหลือเพียงเศษ
รอจิตเมตต์อุทิศผลดลคลายทุกข์
ได้รับทานอาหารคลานยื้อแย่ง
ทำสำแดงแผลงฤทธิ์คิดรานรุก
เพียงนานครั้งจึงมีที่เป็นสุข
ช่วยปลอบปลุกให้ทนพ้นเวรกรรม
18 ตุลาคม 2550 05:33 น.
ฝากรักฟากฟ้า
เฝ้ารอวัน ....ฝันประสบ.... พบดังหมาย
รักไม่คลาย ...ใจมี่นคง....อย่าสงสัย
ถึงอยู่ห่าง....ไม่ร้างรา....อย่าแคลงใจ
รักที่ให้ ใจที่มอบ ....หมายตอบแทน
รอวันฝันประสบ จะได้พบเจ้าขวัญตา
รักหวังที่รอมา พี่คอยท่าแต่นางเดียว
มั่นคงอย่าสงสัย รักหมดใจแท้จริงเชียว
ไม่เผื่อเหลือเพียงเสี้ยว ไม่แลเหลียวปองหญิงอื่น
อยู่ห่างไม่ร้างรา พี่รอท่าวันกลับคืน
หลับฝันแม้ยามตื่น จะได้ชื่นเชยสมใจ
รักเจ้าจึงเฝ้ารอ ไม่เคยท้อต่อทางไกล
พบรักดังฝันใฝ่ รักมอบให้แต่นวลน้อง
ชีวิตเคยลำบาก ทุกข์มายมากจนหม่นหมอง
น้ำใจเจ้าประคอง มิได้ต้องข้องทุกข์ทน
ยามท้อทรมาน เจ้าสมานมิพร่ำบ่น
น้ำคำดังหยาดฝน ที่ไหลหล่นชะโลมใจ
รอยยิ้มพิมพ์ใจพี่ เหนื่อยที่มีก็หายไป
แช่มชื่นรื่นฤทัย ด้วยแรงใจที่ให้มา
ห่างไกลใช่ละเลย ทั้งไม่เคยจะเฉยชา
หนักใจด้วยไกลตา ขวัญชีวาอย่าแหนงหน่าย
คำคนวกวนนัก จงแน่นหนักอย่าแคลนคลาย
ยุยงส่งทำลาย ด้วยมุ่งหมายให้หน่ายแหนง
ทุกอย่างพี่พูดมา จริงวาจาไม่เสแสร้ง
ด้วยรักมาเติมแต่ง ถ้อยแถลงจากใจพี่
หน้าส่วนตัว
942
Lovers
0 คน เลิฟฝากรักฟากฟ้า
