25 พฤษภาคม 2552 22:31 น.
ฝากฝัน
เฝ้ามองฟ้าราตรีคลี่ม่านฝัน
ยิ่งยลจันทร์หวั่นไหวใจคิดถึง
ดวงดาราพร่าเลือนเหมือนรำพึง
ห้วงคำนึงประหนึ่งพ้อว่ารอคอย
ไกลแสนไกลไม่กว่าฟากฟ้ากั้น
ถึงไหวหวั่นมั่นใจไม่ท้อถอย
เก็บความหวังรั้งใจไม่หลุดลอย
จักต้องคอยค่อยประคองรักสองเรา
เห็นดาวน้อยลอยคว้างห่างกลุ่มไหม
มิสุกใสไสวเด่นเช่นอย่างเขา
ช่างเดียวดายคล้ายว่าฟ้าบังเงา
ให้สองเราเนาร้างอยู่ห่างกัน
ยิ่งดึกดื่นรื่นริ้วพลิ้วลมหอม
กลิ่นพะยอมห้อมไพรดั่งในฝัน
ไอหมอกลอยคล้อยเคลื่อนเหมือนม่านควัน
เพียงบังจันทร์นั้นหนาอย่าบังใจ
หยดน้ำค้างพร่างพราวในราวพฤกษ์
ดั่งสำนึกผนึกมั่นมิหวั่นไหว
รักเพื่อรักสลักแน่นสู่แดนไกล
ใจต่อใจไหนเลยเคยห่างกัน
ราตรีกาลผ่านพ้นจนรุ่งสาง
ใจอ้างว้างบางเบาดั่งเงาฝัน
เช่นตะวันผันผายไล่ดวงจันทร์
คงถึงวัน..ฝันจบ..พบความจริง
ฝากฝัน
๒๕ พฤษภาคม ๒๕๕๒
21 พฤษภาคม 2552 22:46 น.
ฝากฝัน
บนเส้นทางร้างเปลี่ยวยากเหลียวหลัง
สองฝากฝั่งบังไพรใบปรกหนา
ภูสูงชันหลั่นลดคดไปมา
โอ้อกข้าฯราตรีนี้เดียวดาย
ทั้งแขนขาล้าแรงสุดแข็งขืน
ต้องจำกลืนฝืนรุดสู่จุดหมาย
มีที่ใดไหนหนอพอซุกกาย
เพียงผ่อนคลายหายล้าก่อนลาไกล
แว่วฮัลโหลโทรถามความคิดถึง
ณ วันหนึ่งคืนนี้อยู่ที่ไหน
มีข้าวปลาอาหารทานอย่างไร
จะมีใครใดหนาหาให้ทาน
นกในกรงคงหงอยคล้ายคอยท่า
ไม่เริงร่าไร้เรียงเสียงขับขาน
ปลาในตู้ คู่นั้นเมื่อวันวาน
มันดิ้นร่านพล่านวุ่นน้ำขุ่นมัว
ต้นจันทน์ผาหน้าบ้านกิ่งก้านเฉา
มีนกเขามาอยู่คู่เมียผัว
แต่แมวใครไม่รู้อยู่ในครัว
นกหวาดกลัวรัวปีกปานฉีกกรง
ทั้งนกปลาท่ารอพ่อกลับบ้าน
อย่าซมซานนานเนิ่นจนเพลินหลง
ถึงจนยากอยากให้ได้รู้ปลง
แม้พ่อคงบอกว่าค่าที่งาน
ยินเสียงใดไหนเล่าเท่าเสียงนี้
ทุกวจีมีค่ามหาศาล
ดั่งน้ำทิพย์หยิบหยดรดดวงมาน
ช่างเบิกบานซ่านใจอิ่มในทรวง
ฝากฝัน
๑๙ พฤษภาคม ๒๕๕๒
12 พฤษภาคม 2552 06:04 น.
ฝากฝัน
ฟ้าทะมืนครืนก้องก่อนร้องไห้
ลมลูบไล้ไม้ไกวยิ่งใจหวน
ฝนหลั่งรินดินฟ้ามาแปรปรวน
ดั่งเสียงครวญนวลสะอื้นชวนคืนนา
หลายปีผ่านนานเนิ่นเกินทนไหว
ทิ้งบางใครให้คอยละห้อยหา
จากส่งเรียนเขียนอ่านผ่านวิชา
กลับทิ้งนามาให้ใครใช้งาน
เขารุ่งเรืองเลื่องชื่อด้วยมือฉัน
ผู้ขยันขันแข็งแห่งสังขาร
คนกำเนิดเกิดกายแทบวายปราณ
กลับซมซานผ่านคืนขื่นระทม
กลิ่นน้ำนมผสมเหงื่อเจือเพลงเอื้อน
กลับลืมเลือนเหมือนว่าจะปร่าขม
หลงกลิ่นเงินเพลินสบายกับสายลม
ลืมลั่นทมชมสีดอกนีออน
เห็นฟ้าแลบแปลบมาก่อนผ่าซ้ำ
เหมือนจะย้ำคำเอ่ยเคยสั่งสอน
อย่าหลงฟ้าลาถิ่นลืมสิ้นคอน
จะเร่าร้อนกร่อนใจลืมไม่ลง
น้ำตารินยินคำแม่พร่ำว่า
เกิดเป็นกาอย่าใฝ่ไปเป็นหงส์
เจ้าเป็นใครไฉนเล่าลืมเผ่าพงศ์
ยังลุ่มหลงองอาจเป็นทาสเงิน
เสียงทะมืนครืนก้องฟ้าร้องไห้
ชุ่มแมกไม้ไร่นาป่าโขนเขิน
กำหนดจิตคิดทางก้าวย่างเดิน
ไปเจริญปัญญาบ้านนาเรา
ฝากฝัน
๑๑ พฤษภาคม ๒๕๕๒
9 พฤษภาคม 2552 11:06 น.
ฝากฝัน
มองวิหคผกผินบินล่องฟ้า
ร่ายเริงร่าถลาร่อนบ่ห่อนเหงา
ทั่วภูผาป่าหนองท่องลำเนา
ทาบฟ้าเทาเงาตะวันมิหวั่นใจ
แม้เหนื่อยบ้างบางหนทนกระหาย
ทุรนทุรายกายล้ากว่าบินไหว
ด้วยวิญญาณผ่านมากับป่าไพร
คงหลงใหลใฝ่ฝันวันเสรี
มิเคยง้อต่อชะตาแม้อาสัญ
ใครเย้ยหยันมั่นใจในศักดิ์ศรี
หากพฤกษ์พงคงยั้งยังขจี
ดวงใจนี้มิหวังนั่งกรงทอง
ยอมซุกร่างสร้างรัง บังลมฝน
แหละหลบพ้นคนถ่อยสร้างรอยหมอง
เมินกรงกรอบครอบขังไม่หวังปอง
โอบประคองสองปีกบินหลีกเมือง
โอ้นกเอ๋ยเคยหวังเป็นดั่งเจ้า
ทิ้งรุมเร้าเศร้าใจไปทุกเรื่อง
แล้วโผผินบินหาขอบฟ้าเรือง
ได้ปลดเปลื้องเคืองขุ่นที่กรุ่นใจ
มีเพียงสิทธิ์คิดได้ใต้ความฝัน
แต่ฝ่าฟันพันธนาฯเกินกว่าไหว
ดั่งกรงขังรั้งไว้จากภายใน
ดิ้นอย่างไรไม่อาจจะขาดพัง
ยินเสียงเพรียกเรียกร้องของฉันไหม
นกตัวใดไหนบ้างสร้างความหวัง
แบ่งไออุ่นหนุนเสริมเติมพลัง
ฉีกกรงขังสั่งสอนฉันร่อนไพร
ฝากฝัน
๙ พฤษภาคม ๒๕๕๒
6 พฤษภาคม 2552 15:11 น.
ฝากฝัน
โลกกว้างใหญ่ไหนเลยเคยสงบ
ทั้งรุกรบสยบแย่งล้วนแข่งขัน
ต่างขีดเลนเส้นสายแบ่งฝ่ายกัน
ความสัมพันธ์ฉันท์เพื่อนก็เลือนลาง
ทุกเส้นทางต่างหมายตะกายฝัน
สู้ด้นดั้นฟันฟัดและขัดขวาง
ทนทุกข์ท้อบ่ถอยมิปล่อยวาง
ใจบางบางร่างน้อยน้อยค่อยอ่อนแรง
เพียงสบตาล้าเศร้าของเจ้าแล้ว
ประกายแก้วแวววับเหมือนอับแสง
ดั่งงุนงงสงสัยใจระแวง
นัยน์ตาแกร่งแล้งหายพ่ายแพ้ใจ
ณ ที่นี่มีรักพร้อมตักหนุน
โอบไออุ่นกรุ่นกายหายอ่อนไหว
โยนความหลังครั้งช้ำทิ้งน้ำไป
มิให้ใครไหนย้ำคอยซ้ำเติม
สร้างหัวใจใหม่กว่าให้กล้าแกร่ง
ค่อยปรุงแต่งแรงใจเอาไว้เสริม
ให้เป็นดาววาวหวังเช่นดั่งเดิม
แล้วจึ่งเริ่มเติมต่อก่อร่างกัน
ณ ที่นี่มีเพลงบรรเลงหวัง
ทุ่มพลังทั้งใจให้สร้างสรรค์
ที่ซึ่งดาวพราวฟ้ามาพบจันทร์
ดลให้ฉันนั้นสบพบรักเธอ
ฝากฝัน
๖ พฤษภาคม ๒๕๕๒
หน้าส่วนตัว
1599
