20 เมษายน 2551 22:49 น.
ฝากฝัน
เศรษฐกิจพอเพียง
(๑.ปฐมเหตุ แห่งทุกข์)
ฤาถึงคราคนทุกข์เข้ายุคเข็ญ
ความลำเค็ญย่างก้าวเข้ามาหา
ด้วยยึดถือแนวทางพัฒนา
เอาเงินตรานำหน้าปัญญาคน
โลกเชื่อมด้วยสื่อสารและการค้า
เอาเงินมาต่อเงินจนเกินล้น
ทั้งยั่วยวนชวนเชิญประชาชน
ให้ก้าวพ้นพึ่งพิงมิรู้พอ
แทบมิรู้แห่งหนตนอยู่ไหน
กลับหลงใหลใคร่มีที่เขาล่อ
โจนทะยานเข้าใส่ไม่รั้งรอ
มิย่อท้อหนี้พุ่งพะรุงพะรัง
บนแผ่นดินถิ่นไทยควรหรือนี่
ยังจะมีอดอยากยากสิ้นหวัง
ยังมีคนทดท้อฝ่อพลัง
มีคนคลั่งหาเงินจนลืมตาย
เอาแผ่นดินทั้งหลายไล่ตามเขา
เลิกแนวเก่ามาปลูกเพื่อค้าขาย
ยางพาราเขาว่ารวยสบาย
ปาล์มก็ได้รวยดีเศรษฐีดัง
บ้างปลูกอ้อยน้ำตาลว่านข้าวโพด
อีกพืชโปรดปลูกมันสำปะหลัง
ปลูกยูคาเขาว่าร่ำรวยจัง
คือใบสั่งให้สูญความเป็นไท
แผ่นดินไทยแห่งนี้มีจำกัด
ถูกเร่งรัดจัดสรรจนสั่นไหว
ต้อนคนจนเป็นพวกสะดวกใจ
แบ่งทาสใหม่ใส่ตะพายเข้าค่ายตน
เกษตรกรตอนนี้หนี้ล้นเหลือ
ถูกเชือดเถือเนื้อหนังมิเห็นหน
กระแสลากกระชากสิ้นประชาชน
มิเปลี่ยนตนกลับตัวจะเสียใจ
ฝากฝัน
20 เมษายน 2551
20 เมษายน 2551 22:39 น.
ฝากฝัน
จากวันเดือนเคลื่อนผ่านไม่นานนัก
ได้รู้จักบ้านกลอนอักษรศิลป์
มีเพื่อนพ้องน้องพี่หลายชีวิน
ที่ชอบศิลป์ชอบเขียนพากเพียรมา
จากวันวัยประสบการณ์ที่นานเนิ่น
มากมายเกินเก็บไว้ในใจหนา
ดั่งนิยายเล่มใหญ่ในอุรา
ด้วยชีวาก้าวย่างหนทางไกล
นครศรีฯแดนดินแถบถิ่นใต้
พระธาตุไซ้ร์เจดีย์ที่ยิ่งใหญ่
เทือกเขาหลวงความหลังยังฝังใจ
พ่อท่านคล้ายวาจาสิทธิ์ศิษย์บูชา
จากแดนใต้บ้านนามาหมายมุ่ง
หวังเฟื่องฟุ้งในงานการศึกษา
นำความรู้ที่ฝึกฝนพัฒนา
หวังให้แดนมารดาเป็นเมืองทอง
จะปลูกไม้ยางใหญ่ปลูกไม้ผล
จะเลิกจนเลิกเป็นหนี้พลีสมอง
จะอุทิศใจกายให้เรืองรอง
จะเฝ้ามองแผ่นดินสิ้นภัยพาล
ปณิธานมุ่งมั่นในวันนี้
ยี่สิบปีทำไปด้วยใจหาญ
บางครั้งเศร้าเหงาท้อทรมาน
ยังต้องการพลังใจในบ้านกลอน....
ฝากฝัน
20 เมษายน 2551
17 เมษายน 2551 09:52 น.
ฝากฝัน
เพียงฝนพรายปรายผ่านมินานนัก
อุ่นไอรักโอบกลิ่นดอกดินหอม
พงพฤกษ์ไพรใบอ่อนภมรตอม
แว่วเสียงกล่อมลำนำสกุณา
พระพายหวิวพลิ้วอุ่นอรุณหนาว
กลับอบอ้าวร้อนร้ายปลายอุษา
สงบเงียบสงัดงันทั้งพนา
สุริยาแผดเผาทุกเนาเนิน
ณ. ลำธารเชิงภูน้ำดูใส
มวลสัตว์ไพรชุมนุมกลุ่มโขดเขิน
ได้อาศัยกินดื่มจนลืมเพลิน
มิอาจเดินจากไปโดยไม่มอง
อยากให้เจ้าเคียงข้างอิงร่างแอบ
นั่งชิดแนบชี้ชมเพียงเราสอง
กระซิบซาบซึ้งรักจากใจปอง
ปล่อยใจล่องลูบไล้จินตนา
อาทิตย์คล้อยลอยเลื่อนประจิมทิศ
วิปริตนภาป่วนล้วนคล้ำหมอง
พระพายโหมโจมทะยานม่านน้ำนอง
ในลำคลองขุ่นข้นปนสีแดง
ไพรพฤกษ์ขาดกลาดเกลื่อนพสุธา
สกุณาหนีหายแอบกายแฝง
สรรพสิ่งหายวับกลับเปลี่ยนแปลง
อ่อนเรี่ยวแรงรอรักกลับรวงรัง
มวลแมกไม้ดั่งม่านพิมานฝัน
เฝ้ารอวันผลิผลบนความหวัง
หวิวหวั่นไหวหวามวาบอาบพลัง
ฝากเสียงสั่งป่าแห่งนี้มีคนรอ
ฝากฝัน
๑๕ เม.ย. ๒๕๕๑
16 เมษายน 2551 01:39 น.
ฝากฝัน
คือซากศพเรียงรายอย่างไร้ค่า
มีรู้ว่าย่าปู่เขาอยู่ไหน
แล้วพ่อแม่ผัวเมียเขาคือใคร
ตายฝั่งไทยใยโยงคนค้าคน
อุทาหรณ์สอนใจให้ไทยรู้
เมืองน่าอยู่แล้วใครอยากหนีพ้น
ทรราชครองเมืองคนเหลือทน
ความยากจนกัดกร่อนอ่อนระทม
พวกขุนศึกฮึกหาญสันดานหยาบ
คอยจับปราบคุกคามจนขื่นขม
ถูกรีดนาทาเร้นเค้นมีดคม
ต่างซานซมจมปลักจนดักดาน
เคยเรืองรุ้งฟุ้งเฟื่องเมืองมั่งคั่ง
ดูวัดวังไม้ป่ามหาศาล
ปลาทะเล เสน่ห์พลอย อลังการ
น่าสงสารเพียงประชาไร้ค่าคน
จำแรมร้างห่างบ้านซมซานหิว
จำหอบหิ้วหางานทุกแห่งหน
แม้หนักเหนื่อยเมื่อยล้ากล้าสู้ทน
หวังให้พ้นอดตายทั้งครอบครัว
หนีเสือร้ายคล้ายเจอะจระเข้
มากด้วยเล่ห์ค้าคนปล้นค่าหัว
เหยียดบาปกรรมย่ำนรกมิเกรงกลัว
มองเพียงตัวเป็นคนมิสนใคร
จับยัดเยียดเบียดร่างมิต่างสัตว์
ถูกจำกัดจัดส่งไปลงไหน
น่าอนาถขาดลมที่หายใจ
ร่วงล้มไปไร้แรงดิ้นทุรน
ก่อนจะตายได้คิดสิ่งใดหรือ
ว่านี่คือผลผลิตความฉ้อฉล
เพียงกรวดหินดินทรายในมือคน
จะร่วงหล่นตรงไหนไม่เหลียวมอง
จะต้องเป็นเช่นนี้อีกกี่หน
ที่คนจนล้มตายไร้คนป้อง
เหล่าชนชั้นศักดินาผู้ปกครอง
ฤาถึงต้องนองเลือดเชือดเฉือนกัน
คือบทเรียนคนทุกข์ในยุคเข็ญ
มิอยากเห็นที่ไทยในวันนั้น
เหล่าขุนนางโฉดชั่วแก้ตัวพลัน
ถึงวันนั้นเมื่อไหร่ไร้แผ่นดิน
ฝากฝัน
๑๒ เมษายน ๒๕๕๑
11 เมษายน 2551 23:38 น.
ฝากฝัน
ด้วยหัวใจดวงนี้มีสี่ห้อง
ถูกยึดครองด้วยรักสลักแน่น
มิอาจมีรักใดมาทดแทน
ทั้งหวงแหนยึดมั่นมิหวั่นกลัว
ในอดีตขีดวาดอาจขาดวิ่น
ช่วงชีวินแหว่งเว้าร้าวไปทั่ว
มองขุนเขาเงาไม้ให้มืดมัว
ภาพสลัวเลือนลางไร้ทางเดิน
ใช้ชีวิต ชีวาอย่างว้าวุ่น
ความอบอุ่นพบได้เพียงผิวเผิน
ความเหน็บหนาวร้าวรวดปวดจนเพลิน
ล้วนขัดเขินเกินกว่าจะท้าทาย
ปาดน้ำตาป้ายไหล่นับไม่ถ้วน
ใจแปรปรวนหวั่นไหวไม่จางหาย
อยู่เหงาเหงาเปล่าเปลี่ยวเพียงเดียวดาย
เพียงวุ่นวายภาระต้องกระทำ
ในความเหงาคราหนาวเธอก้าวหา
ช่วยรักษาหัวใจมิให้ช้ำ
ดั่งสายฝนโปรยปรายให้ชุ่มฉ่ำ
คือลำนำรักใหม่ที่ใฝ่ปอง
ด้วยห่วงใยปลอบโยนและหยอกเย้า
ช่วยปลดเศร้าจากใจให้คลายหมอง
ยามทุกข์ร้อนผ่อนหนาวเฝ้าประคอง
มิเรียกร้องสัญญาเข้าหากัน
เคยผ่านโลกโศกเศร้าร้าวชีวิต
เคยลิขิตรักหวานสัญญามั่น
เคยตอกย้ำคำหวานสานสัมพันธ์
แต่คำมั่นสัญญาไร้ค่าลง
รักครั้งนี้มีเราแค่เพียงสอง
มิหวังปองให้ใครมาเสริมส่ง
เฝ้าประคองครองรักให้ซื่อตรง
จะมั่นคงหรือคดงอก็สองเรา
ณ.หัวใจวันนี้ไร้ที่ว่าง
รักเพียรสร้างลงหลักพร้อมปักเสา
ปิดประตูหัวใจไม่มีเงา
จะฟูมฟักรักเราให้นิรันดร์
จะขอล้างลางร้ายสงกรานต์นี้
ขอให้มีความรักที่คงมั่น
เพียงน้ำใจไหลให้กันและกัน
แทนคำมั่นสัญญาคำสาบาน
ฝากฝัน
๑๑ เมษายน ๒๕๕๑
หน้าส่วนตัว
1022
