11 มีนาคม 2550 15:29 น.
ฝนสีน้ำเงิน
ขอเป็นเหมือนดวงจันทร์.....
ที่เธอชอบมองมันในคืนใส
ขอเป็นดั่งดวงไฟ.....
ให้ไออุ่นพักใจในคืนหนาว
ขอเป็นเช่นดวงดาว.....
สุกสกาวแพรวพราวเหมือนดังฝัน
ขอเป็นแสงแห่งดวงตะวัน......
ฉายส่องเส้นทางฝันให้เธอมอง
ขอเพียงเธอกล้าก้าวสู่ฝันใฝ่
ขอเพียงใจของเธอไม่ยอมแพ้
ขอเพียงใจของเธอไม่อ่อนแอ
สักวันชัยชนะแห่งฝันจะเป็นของเธอ
11 มีนาคม 2550 15:18 น.
ฝนสีน้ำเงิน
...ริ้วเมฆสวยเรียงรายบนปลายฟ้า
ทุ่งดอกหญ้ายังเงียบเหงาเหมือนเก่าก่อน
แมงปอน้อยบินเศร้าลาจากจร
เกิดละครบทใหม่คงไกลกัน
...เหมือนชีวิตวิญญาณผ่านชีวิต
บางครั้งผิดคิดกลัวหัวใจสั่น
แต่ถ้าไกลใจคงเหงาเฝ้ารำพัน
ทุ่งหญ้านั้นก็คงเหงาเศร้าเหมือนเคย
...ริ้วเมฆสวยเลือนหายบนปลายฟ้า
เมืองอำลาทุ่งดอกหญ้ายังนิ่งเฉย
ลมพัดบอกเฉียดฉิวปลิวผ่านเลย
เมฆสวยเอ่ยต่อไปไร้ชีวี
...ริ้วเมฆสวยเปลี่ยนไปกลายเป็นฝน
ฟ้าเบื้องบนผันพลิ้วปลิวเปลี่ยนสี
บนหนทางใช่เดินย่ำฉ่ำฤดี
ขวากหนามมีตำได้ให้ระวัง
...จากไปแล้วให้สดใสดังสายฝน
สุขทุกข์ทนต้องสู้ได้ดั่งใจหวัง
ฟ้าสีสวยยังมีฝนกลกำบัง
ขอเป็นดั่งเพลงดอกหญ้าว่าห่วงใย
9 มีนาคม 2550 17:10 น.
ฝนสีน้ำเงิน
...ทอดกายนอนหลับลงตรงลานหญ้า
ฝันลอดไม้ชายคาของป่ากว้าง
ดาริกาแวมวับประดับราง
ทางช้างเผือกเวิ้งว้างวางตำแหน่งดาว
...โน่นดาวสุกสนุกสนานกันคึกคัก
นั่นดาวรักพร่ำพรอดกอดฟ้าหนาว
นี่ดาวโกรธดาวแค้นในแดนดาว
นี่ดาวคาวฉาวกลิ่นถิ่นจักรวาล
...ดาวคาดหวังยังตั้งหวังสุกปลั่งฉาย
ดาวดวงร้ายเรี่ยรายทุกหย่อมย่าน
ดาวดีดีมาด่วนดับไปกับกาล
เป็นตำนานซ้อนตำนานทุกด้านดวง
...ดาวเมืองเรืองดวงช่วงดื่นดึก
ทำให้นึกหวั่นไหวด้วยใจหวง
แตกสะเก็ดเผ็ดร้อนปล้อนปลิ้นลวง
เป็นวงกลวงกว้างไกลไหม้ลงดิน
...ดาวดินซับกลิ่นไม้ไม่สิ้นสร่าง
บนช่องว่างอับชื้อกลืนหนี้สิน
สัมภาระหนักอิ่มซึ่งยลยิน
เก็บดาวทุกข์มากัดกินแทนข้าวปลา
...ดาวกระดาษเคลื่อนไหวในใจกระดาษ
ยังคงวาดรูปดาวฝันสู่วันหน้า
สะดุ้งใจรุ่งราวสว่างตา
ดาวมายาเกลื่อนกระจายรายรอบตัว
...ตื่นขึ้นจากภวังค์นั่งดาวโลก
ดวงเดิมเดิมที่ไกวโยกสะเทือนทั่ว
กระทบกายกระแทกใจไหวระรัว
โยกโย้เย้หยอกยั่วอยู่อย่างเคย
9 มีนาคม 2550 16:33 น.
ฝนสีน้ำเงิน
.....ค่ำคืนของฉัน...ผ่านมาถึงชั่วขณะแห่งความเศร้า
ดวงตาของฉันก็หน่ายเหนื่อย
อา....หัวใจอันอ่อนล้าของฉัน ทุกข์ระทมเกินกว่าจะพบกับรุ่งอรุณที่เปี่ยมท้นด้วยความสุขได้
เมฆหมอกเอย......ขอได้คลุมม่านฟ้าปกปิดแสงแห่งตะวันเหล่านั้นลงเสียเถิด
เพื่อทิ้งฉันไว้กับแสงสีและชีวิตที่โลดแล่นเหล่านี้
ความมืดอันบอบบาง ... ขอได้เผยเสื้อคลุมของท่าน ห่มร่างฉันเอาไว้ด้วยเถิด
ห่มคลุมฉันเอาไว้จากความปวดร้าวเพียงชั่วขณะ....
.....จากโลกที่แสนจะโหดร้ายนี้
9 มีนาคม 2550 15:17 น.
ฝนสีน้ำเงิน
ใครหนอ...ที่ตื่นอยู่อย่างลำพัง ในผืนโลกที่หลับไหล
และท่ามกลางมวลอากาศสงัดตามผืนใบไม้ที่สงบนิ่งอยู่เช่นนี้
ใครหนอ...ที่ตื่นอยู่ในรังนกอันเงียบร้าง
และในก้นบึ้งของกลีบดอกไม้งาม
ใครหนอ...ที่ตื่นอยู่ในดวงดาวที่กระพริบไหวของราตรี
และในส่วนที่ล้ำลึกที่สุดของความปวดร้าวในกายฉันอยู่ขณะนี้.......
หน้าส่วนตัว
1322
