15 มีนาคม 2550 09:56 น.
ฝนสีน้ำเงิน
ไขว่คว้ามามากแล้ว......พอกันที
ละครบทนั้น........... บทนี้.....
ที่เคยยัดเยียดให้ตัวเองเล่น
ที่ใครต่อใครเคยยัดเยียดให้เล่น.....ให้เป็น.....ให้มี
สายรุ้งหลากสีแห่งความฝัน
หลอกใจให้เฟือนฟั่น....ฝ้าฟาง
หลงทาง.....หลงระเริง........
เอามาทำไมหนอ.....ดาวหลากดวง
ที่ถักทอแสงสวยอยู่ในฟากฟ้าสูง
เมื่อแม้แค่เพียงหนึ่งดวงที่ฝันใฝ่
ก็ยังมิอาจเอื้อมเอามาได้......
15 มีนาคม 2550 09:53 น.
ฝนสีน้ำเงิน
ห้องแห่งความหลัง
ห้องเก็บหัวใจผุพัง
ห้องบาดแผลแพ้พ่าย
ห้องความหวังวอดวาย
ห้องความหวานวูบดับ
มอดดับ......หมดแล้ว......ความรัก
14 มีนาคม 2550 15:13 น.
ฝนสีน้ำเงิน
ใครใครก็มีของรัก......
ของรักที่อาจไม่มีค่าในสายตาใคร
มันอาจเป็นดอกหญ้าเพียงดอกเดียว
ผ้าเช็ดหน้าสักผืน.....
ถุงเท้าสักคู่...........
หนังสือสักเล่ม.......
ที่คุณรักมัน......หวงมัน.......ผูกพันกับมัน
มากกว่าของชิ้นใด
คุณค่าของสิ่งนั้น.......
มันยิ่งใหญ่สูงส่งอยู่ในความรู้สึก
ที่การวัดค่าด้วยราคาเป็นเงินเป็นทอง
ไม่มีความหมายเลยแม้สักนิด........
14 มีนาคม 2550 15:05 น.
ฝนสีน้ำเงิน
คลื่นทะเล......ความรู้สึกดูลึกลับ
เกิดและดับอยู่ในหัวใจเหงา
ฉาบความฝัน.....วันนี้.....ด้วยสีเทา
ในเงื้อมเงาลึกล้ำการอำลา
อยากบอกความในใจ....ให้ทั้งหมด
แต่ที่จำจดไว้......ดูไร้ค่า....
จึงว่างเปล่า ....มืดบอด....ตลอดมา
คนกร้านกล้า....อ่อนแอ......แพ้ตัวเอง
14 มีนาคม 2550 14:58 น.
ฝนสีน้ำเงิน
บาดแผลในดวงตา..........คนชาเฉย
ซ่อนเร้นวันวัยล่วงเลยที่ร้าวฉาน
เมื่อถึงวัน....จุดจบประสบการณ์
ที่พบพานผ่านพ้นจากชิงชัง
ความเจ็บปวดสอนตนเป็นคนใหม่
ความอ่อนไหวย้ำฤทธิ์ความผิดหวัง
ความอ่อนหวานทั้งหลายไม่จีรัง
ภาพความหลังบาดเจ็บจนเหน็บชา
เรียนรู้มามากพอจนท้อแท้
เพราะแม้แต่.....ความจริงใจก็ไร้ค่า
ความเป็นเพื่อนแตกดับกับเวลา
ด้วยความบ้าสามานย์การทำลาย
เพียงพอกับความไยดีที่มีให้
ความดีจากหัวใจไร้ความหมาย
ศรัทธาเลอลบฟ้าพร่าละลาย
ความรู้สึกเฉาตายในสายตา
ขออยู่อย่างทระนงไม่หลงเขลา
ความมัวเมาสอนตนเป็นคนกล้า
รอยอดีตโส-มมจะล้มลา
จุดศรัทธาเข้มแข็งแห่งหัวใจ
เดินคนเดียว...ในโลกเปลี่ยว........และว่างเปล่า
ไม่เหงา...ไม่ร้าวรอน..ไม่อ่อนไหว
ความสุขในวันนี้..........ไม่มีใคร
มีแต่ใจ......ยิ้มรับ.....กับตัวเอง
หน้าส่วนตัว
681
