7 กันยายน 2551 22:45 น.
ฝนทอง
ไม่บอกก็รู้ว่าเธอเอ่ยคำลา
ไม่มีฉันในสายตาเธออีกแล้ว
ไม่เหลือเยื่อใยไว้เป็นแนว
เป็นเชื้อแถวเป็นคู่รักที่ภักดี
เจ็บมันเป็นอย่างไรไม่เคยนึก
เข้าใจลึกซึ้งก็คือวันนี้
เธอจากไปอย่างไร้ไมตรี
เป็นวันที่ฉันปวดร้าวดวงใจ
อยากจะบอกเธอว่ารักแสนรัก
ยากจะหักใจจากเธอไปได้
อยากจะฉุดรั้งเธอเอาไว้
แต่...สายไปแล้วใช่ไหมนั่น
ฉันคงไม่อาจทำให้เธอเปลี่ยนใจ
ที่จะให้เธอกลับมารักฉัน
เมื่อมีชายคนหนึ่งคนนั้น
ทำเธอหวั่นไหวไปรักเขาง่ายดาย
ใจฉันไม่อาจจะลบภาพของเธอ
จำเสมอมิเคยเสื่อมสูญหาย
ภาพความหลังครั้งเก่ามีมากมาย
ยังมิคลายในความทรงจำ
อยากหยุดเวลาเหล่านั้นไว้
ไม่อยากให้เธอเจอเขา...ฉันต้องช้ำ
เพราะเธอทิ้งฉันให้ต้องระกำ
เป็นการกระทำที่ย่ำยีหัวใจ
ฉันจึงขอเพียงได้แค่รัก
ขอเพียงภักดีต่อเธอจะได้ไหม
นะเธอขอเพียงรักตลอดไป
ขอเพียงได้รักเธอเท่านั้นพอ
ฉันคงไม่อาจทำให้เธอรักฉัน
และไหวหวั่นอารมณ์อีกแล้วหนอ
ด้วยเธอรักเขาคนเดียวก็เกินพอ
ฉันจึงขอเพียงรักเธอเท่านั้นเอง ฯ
2 กันยายน 2551 22:02 น.
ฝนทอง
ใจเอยใจมนุษย์ที่สูงส่ง
ยังดำรงคุณค่าอยู่ใช่ไหม
เอ่อ...ฉันนี้ขอถามว่าทำไม
ถึงได้ไร้คุณธรรมประจำตน
เป็นมนุษย์มีคุณค่าสูงกว่าสัตว์
ไยจึงตัดให้ต่ำน่าฉงน
หรือลดค่าจากมนุษย์มาเป็นคน
เพื่อปะปนเหล่าสัตว์นานาพันธุ์
เห็นสุนัขกัดแกว่งแย่งกระดูก
ทำดูถูกดูแคลนแสนเย้ยหยัน
อุตส่าห์เลี้ยงดูให้อยู่ร่วมกัน
ดูซินั่นมันทะเลาะเพราะอยากกิน
อุตส่าห์แบ่งให้แล้วยังแย่งยื้อ
นี่นะหรือชาติหมาน่าถวิล
ทำดุด่าว่ากล่าวเราหมดสิ้น
แหมทำหมิ่นหยามเหยียดเกลียดจริงจัง
แล้วทำไมใจมนุษย์ที่สูงสุด
จึงไม่หยุดโลภหลงคงความปลั่ง
ไม่ทะเลาะเพราะผลประโยชน์ยัง
ไม่มุ่งหวังทำร้ายทำลายกัน
ใจเอยใจมนุษย์ที่สูงส่ง
ยังดำรงคุณค่าใช่ไหมนั่น
แล้วทำไมจึงเปลี่ยนค่าราคามัน
ใจของฉันยังสงสัยในความจริง ฯ
หน้าส่วนตัว
1107
