ห้วงเวหา..หวังไขว่คว้า..มาสู่ใจ

ฝนตก..เหงา..คิดถึงเธอ..น้ำตาไหล

บ้านของหนู อยู่แสนไกล ในป่าเขา
ให้เงียบเหงา ไร้เสียงเพลง บรรเลงสรรค์
ซ้ายก็ป่า ขวาก็ป่า พนาพรรณ
ดั่งรั้วกั้น กำแพงกีด ศิวิไลซ์

ดวงตะวัน สาดแสงส่อง ให้มองเห็น
ประหนึ่งเป็น เช่นไฟฟ้า น่าหลงไหล
ตะวันส่อง แสงแดดจ้า พนาไพร
ได้อาศัย ใช้ประโยชน์ คุณอนันต์

ความไม่มี ยากแร้นแค้น แน่นหนักหนา
เพียงน้ำตา หล่นรดใจ ให้โศกศัลย์
ยามไม่มี โหยหิวอยาก มากอนันต์
ยามอดกลั้น ฝืนทนเจ็บ เก็บน้ำตา

บ้านก็ยาก พ่อก็จน แม่ก็เจ็บ
ช่างหนาวเหน็บ เจ็บปวดใจ ร่ำไห้หา
อยากกินอิ่ม นอนอุ่นฝัน นั้นสักครา
ห้วงเวหา หวังไขว่คว้า มาสู่ใจ

โรงเรียนเล็ก ในป่าใหญ่ ได้อ่านเขียน
เพื่อนได้เรียน อ่านกอไก่ ใคร่สงสัย
ตัวฉันนี้ ก็เป็นหนึ่ง ประชากรไทย
เหตุไฉน โอกาสไร้ ไม่ได้เรียน

ขอโอกาส ขอได้ไหม ใครมีบ้าง
โปรดช่วยสร้าง ช่วยสรรหา มาอ่านเขียน
เด็กมากมาย ขาดโอกาส ทั้งพากเพียร
โปรดช่วยเปลี่ยน ผันวิกฤต ชีวิตเรา

เชิญมาดู ความยากไร้ ที่แตกต่าง
ความอ้างว้าง ความขาดแคลน อันเงียบเหงา
อยู่ที่นี่  ในป่าใหญ่ บ้านของเรา
สุดแสนเศร้า เราก็ไทย ไยต่างกัน

ทั้งแสงสี อีกทีวี และไฟฟ้า
น้ำประปา โทรศัพท์ สิ่งสร้างสรรค์
อยู่ไหนหนอ อ๋อในเมือง อีกสารพัน
แต่บ้านฉัน มีอะไร ลองไคร่ครวญ...