18 กรกฎาคม 2554 23:13 น.
ผ.อ.สมพิศ
นิทานเก่า เขาเล่า เราจำได้
แพรวิไล คนงาม เมื่อยามสาว
ครั้งก่อนเอ๋ย เคยเด่น เป็นดวงดาว
เสน่ห์พราว หนุ่มจ้อง หมายปองนาง
หยิ่งทะนง หลงตน ปนความเขลา
แม่สาวเจ้า มิปลง ละลงบ้าง
ฐานะจน แต่ใจ ไม่ปล่อยวาง
ทำตัวอย่าง ก่อนเก่า เหมือนเจ้าเคย
งานเลี้ยงรุ่น เขานัด จัดหรูหรา
เพื่อนชวนมา ทรามวัย ไม่อยู่เฉย
ต้องแต่งตัว สวยใส มิให้เชย
จึงเอื้อนเอ่ย ยืมสร้อย เพื่อนห้อยคอ
เลือกสร้อยเพชร เม็ดงาม ดูล้ำค่า
เธอสง่า สวยยิ่ง เด่นจริงหนอ
ดาราเก่า เพลิดเพลิน คนเยินยอ
โชคร้ายรอ สร้อยหายลับ เมื่อกลับเรือน
เสียเงินทอง มากมาย ซื้อใช้เขา
แพงก็เอา ทำใหม่ ให้มันเหมือน
ต้องหลบหน้า เจ้าของ สองสามเดือน
ความทุกข์เยือน รุมเร้า เผากมล
วันเอาสร้อย ไปคืน ฝืนยิ้มหัว
แม้รู้ตัว งานนี้ เรามีผล
เป็นหนี้สิน กลุ้มใน ใจเหลือทน
หลอกผู้คน ยิ้มกลบ ลบความนัย
เจ้าของสร้อย นึกใน ใจฉงน
เธอนั่งยล ยิ่งมอง ต้องสงสัย
เพชรเราเก๊ นี่ดูน้ำ งามกระไร
เหตุไฉน แวววาว ...ราวของจริง
18 กรกฎาคม 2554 22:55 น.
ผ.อ.สมพิศ
ก็กระทรวง ศึกษา ว่าอยากรู้
ความเป็นอยู่ นักเรียนไทย เป็นไงหนอ
เยี่ยมบ้านเด็ก ค้นคว้า หาต้นตอ
มีแม่พ่อ ดูแลไหม ไปจัดการ
สะพานไม้ พาดทอด ตลอดแถว
วางเป็นแนว เข้าชุมชน คนพลุกพล่าน
เดินดมกลิ่น น้ำครำไป ทนไม่นาน
มาถึงบ้าน เจ้าดำ คนนำทาง
ห้องสี่เหลี่ยม สองวา ฝาลังไม้
มุงผ้าใบ สังกะสี พอมีบ้าง
มุมซ้ายก็ หม้อข้าว พร้อมเตาวาง
จานใส่อ่าง แช่ไว้ ล้างไม่ทัน
มุมด้านขวา มีที่นอน หมอนขาวขุ่น
มุ้งตะมุ่น พาดไว้ ไร้สีสัน
ตู้ผ้าเก่า เอาตั้ง มาวางกัน
อีกมุมนั้น ที่เจ้าดำ อ่านตำรา
ดำไม่มี พ่อแม่ เหลือแต่ปู่
เพราะพ่ออยู่ ในคดี มียาบ้า
แม่หนีไป ไกลลับ ไม่กลับมา
ปู่แกหา ขยะขาย พอได้ตังค์
ปู่กลับมา พอดี รี่เข้าทัก
ดีใจนัก ครูมา พาไปนั่ง
ดำมันดื้อ หรือไร สอนไม่ฟัง
ครูช่วยสั่ง สอนด้วย ช่วยมันที
16 กรกฎาคม 2554 22:37 น.
ผ.อ.สมพิศ
รับใช้ราช ในงาน การศึกษา
นานเกินกว่า สามสิบปี ที่มุ่งมั่น
เลี้ยงครอบครัว ทุกข์สุข เคล้าคลุกกัน
ฐานะนั้น มีแต่ แค่พอเพียง
มือถือชอล์ก เขียนกระดาน เฝ้าขานไข
กำเรียวไผ่ พร้อมกับ สรรพเสียง
ให้เด็กอ่าน ดังดัง ฟังสำเนียง
จับยืนเรียง ไล่เดี่ยว จึงเชี่ยวชาญ
เหมือนนกแก้ว นกขุนทอง ให้ท่องบ่น
จำสูตรจน ขึ้นใจ ใช้คูณหาร
สอนสะกด ผสมคำ นำหลักการ
เด็กเขียนอ่าน ได้คล่อง จึงต้องใจ
คัดลายมือ ให้สวย ด้วยลายเส้น
กับนำเน้น กริยา อัฌาศรัย
มารยาท สามัคคี มีทุกวัย
ความเป็นไทย ฝังปลูก ให้ถูกทาง
ศาสนา จริยธรรม พร่ำสั่งสอน
เป็นไม้อ่อน เลือกคัด ตัดแต่งบ้าง
รักษาศีล ครูนำ มิอำพราง
อบายมุข เป็นตัวอย่าง หลีกห่างกาย
อีกสามเดือน คงหมอง ต้องเกษียณ
เห็นนักเรียน ทุกคน บ่นใจหาย
หากเจอกัน วันใด ให้ทักทาย
สิ่งทั้งหลาย สอนไว้ จำให้ดี
16 กรกฎาคม 2554 21:58 น.
ผ.อ.สมพิศ
ประชาชน ชาติใด ไร้ความรู้
ประเทศนั้น มิอาจอยู่ คู่โลกหล้า
จึงต้องรีบ เร่งรัด พัฒนา
คนมีค่า สำคัญ นั้นคือครู
เขาผลิต บุคลากร ไว้สอนชาติ
เรามุ่งมาตร ร่วมด้วย ช่วยกอบกู้
อยากจะช่วย ชาติไทย ให้เฟื่องฟู
ถึงความรู้ ป.ตรี มีแนวทาง
ไปเรียนเพิ่ม เสริมต่อ ป.บัณฑิต
ก็มีสิทธิ์ เป็นครู ลองดูบ้าง
สอบบรรจุ อีกที ที่ส่วนกลาง
แม้มันช่าง ยากแท้ แต่มั่นใจ
ใบประกอบ วิชาชีพ รีบจัดหา
เขามอบมา มีทาง สว่างใส
ต้องบากบั่น หมั่นมอง จ้องสอบไป
ติดเมื่อใด ได้เป็นครู สอนผู้คน
เขาเพิกถอน ใบอนุญาติ เราขาดสิทธิ์
เพราะว่าผิด กฏหมาย หลายเหตุผล
ป.บัณฑิต ของเราเก๊ หลงเล่ห์กล
สถาบัน เอกชน ต้นตำนาน
เตรียมเงินไป สามสี่หมื่น ยื่นให้เขา
หลังหนึ่งเดือน ไปรับเอา เจ้าหลักฐาน
คะแนนเรียน ครบถ้วน ทุกประการ
บอกลูกหลาน เด็กไทย อย่างไรดี
15 กรกฎาคม 2554 22:50 น.
ผ.อ.สมพิศ
เปิดภาคเรียน ครั้งใด ก็ใจกลุ้ม
ความเครียดเริ่ม เข้ารุม สุมสมอง
ก็ไอ้เรื่อง จับจ่าย ใช้เงินทอง
ที่จะต้อง เตรียมการ วันเปิดเรียน
ลูกสองคน หวังไว้ ให้ศึกษา
เพราะเห็นว่า สำคัญ เรื่องอ่านเขียน
เขาก็ดี ขยัน หมั่นพากเพียร
เพื่อจะเปลี่ยน วิถี ชีวีเรา
เงินของรัฐ จัดสรร แบ่งปันเสริม
แต่ต้องเพิ่ม เรื่องจ่าย อีกหลายเท่า
รีบวางแผน จัดการ พลิกผันเอา
อย่างเสื้อผ้า ใช้ของเก่า พอเบาไป
เงินสะสม เอาไว้ พอไหมหนอ
มิมัวรอ เตรียมการ รีบแก้ไข
ทองสลึง จำนำ ด้วยจำใจ
แม้เพิ่งไถ่ เมื่อเดือนก่อน ตอนพอมี
ถ้าไม่พอ ก็ต้อง ลองไปกู้
หาคุณครู ถามเขา เท่าไรนี่
ขอให้ช่วย ผ่อนผัน กันอีกที
สิ้นเดือนนี้ ยืมนาย ให้หมดเลย
ทำงานหนัก หวังลูก ได้สุขสม
แม้ทุกข์ตรม ลำบาก ยากเหลือเอ่ย
จงตั้งใจ ศึกษา นะเจ้าเอย
ไร้ความรู้ นะลูกเอ๋ย พ่อเคยมา
หน้าส่วนตัว
1907
