15 เมษายน 2548 12:22 น.
ผู้เฒ่า
สิบหกปี ทิ้งทุกอย่าง ไว้ข้างหลัง
อยู่ลำพัง ในห้วง เสน่หา
พี่ห่างหาย ไปลับ ไม่กลับมา
เพราะปัญหา มืดมัว นัยหัวใจ
มิคิดพราก จากมา แล้วลาลับ
ให้เจ้านับ คืนวัน ที่หวั่นไหว
ทางชีวิต ลำเค็ญ ที่เป็นไป
ต้องซ่อนไว้ รักเรา แม้นเศร้าตรม
สิบหกปี ผ่านไป ใจนึกหา
คิดกลับมา เยือนถิ่น ที่ขื่นขม
แต่มิอาจ คืนทาง ร้างอารมณ์
ทุกอย่างจม ความว่างเปล่า ร้าวอุรา
แล้ววันหนึ่ง ที่เจ้าถาม ติดตามอยู่
ฟ้าคงรู้ ถึงความ ปรารถนา
มอบฤทัย เลือนลับ ให้กลับมา
หวนเพลา วันชื่น คืนพิไล
เจ็ด-มีนา..คราพบ พี่ปลาบปลื้ม
มิอาจลืม สิ่งดีดี เจ้ามีให้
คอยห่วงหา มอบความหวัง กำลังใจ
จะรับไว้ คู่กัน นิรันดร.
สายอักษร และความรู้สึก..จากกระทิง..
เรียบเรียง โดย..คนโง่งม
12 เมษายน 2548 00:02 น.
ผู้เฒ่า
ยังอ่อนหัดเซ่อเซื่องเรื่องรักใคร่
ยังอ่อนไหวอุปเท่ห์เสน่หา
ยังละอ่อนเชิงชาญด้านกามา
ยังศรัทธาความรักและภักดี
พลัดหลงยุคผิดสมัยใจอ่อนล้า
ไร้เดียงสากับคำรักและศักดิ์ศรี
ต้องเปลี่ยนแปลงเติมต่อให้พอดี
บนวิถีเรื่องคู่ของผู้ชาย
เพราะฉันใหม่เพียงชั่วเดือนแล้วเลือนลับ
ก็เหมือนกับป้ายรถหมดความหมาย
เป็นป้ายแดงยามเขาเปลี่ยนก็เจียนตาย
ใจละลายเจ็บช้ำเหลือน้ำตา
ไม่เจ็บแค้นเคืองโกรธคิดโทษเขา
เพราะตัวเราอับโชควาสนา
คนโง่โง่ยอมให้หมิ่นสิ้นราคา
สมน้ำหน้าค่าตัวเพียงชั่วคราว
เพราะไม่เห็นเป็นเสือเอาเรือจอด
ไปไม่รอดสิ้นชื่อต้องอื้อฉาว
เป็นผู้ชายไม่เปรี้ยวยังเกรียวกราว
ให้สาวสาวติดป้ายแดงแสลงใจ
ก็ยังดีอีกไม่นานคลานลงหลุม
เสียท่ากลุ้มเจ็บนานเกินขานไข
ต่อจากนี้มิครองเป็นของใคร
จดเอาไว้ใจยอมเหงาจนเฉาตาย..@
11 เมษายน 2548 23:57 น.
ผู้เฒ่า
ความรักเสลาสลักสวยใส
งามใดเล่างามใด เทียบเท่า
งดงามความรัก จดลึกใน
ความทรงจำลึกล้ำย้ำรอยสลัก
นิรันดร นั้นนานนัก..แต่รักนี้นานกว่านั้น
ห้าบรรทัดจากความรู้สึก..ของสุภาพสตรียิ้มสวย.ฟันกระต่ายผู้หนึ่ง..(รับทานเก่ง)
เราไม่ใช่กวี..ตีความหมายในใจของเธอได้เพียงเท่านั้นขอให้มีความสุข
ยามสลักรักพี่ศรีเสลา
งามใดเท่าเทียบเทียมสิเนหา
รักพิสุทธิ์ลึกซึ้งตรึงอุรา
ตราบชั่วฟ้าสลักเสลาเรามีกัน
เวิ้งฟ้ากว้างคลุมครอบเป็นกรอบรัก
จารสลักแก่นใจแม้นในฝัน
รสสัมผัสยามเคียงเสียงรำพัน
สถิตมั่นเชื่อมโยงความทรงจำ
นิรันดรชั่วกาลนั้นนานนัก
แต่คำรักคราเผยเฉลยซ้ำ
สลักรูปเสลารอยทุกถ้อยคำ
กระซิบย้ำโสตกระจ่างมิบางเบา
และรักนี้มั่นคงดั่งสิงขร
นิรันดรสั้นกว่ารักสลักเสลา
ลมหายใจทุกนาทีเรามีเรา
และมีเงาสองเงาเพื่อเราเอย@
4 เมษายน 2548 09:53 น.
ผู้เฒ่า
ขนหร็อมแหร็มสีคล้ำกระดำกระด่าง
เดินลากหางหนังถลอกกลิ่นออกเหม็น
ขยับซ้ายย้ายขวาท่าลำเค็ญ
เหมือนไม่เห็นหนทางระหว่างเดิน
ขยับเกาที่ตาประสาสัตว์
หัวสะบัดหูตกระหกระเหิน
ขี้เรื้อนกินสิ้นงามความจำเริญ
ใครมองเมินรังเกียจเสนียดตา
น่าสังเวชสัตว์โลกผู้อาภัพ
คราตกอับโดดเดี่ยวใครเหลียวหา
เหลือซากร่างร่อนเร่เพียงเอกา
ชีวิตหมากับเราก็เท่ากัน
ผ่านเวลาลงโทษอย่างโหดร้าย
สิ้นจุดหมายยากถามถึงความฝัน
ต่างผ่านความขมขื่นทุกคืนวัน
ต่างผูกพันธ์อดีตกาลระรานใจ
เพียงแต่เรามีโอกาสฉลาดกว่า
ยังพูดจาบอกกล่าวเรื่องราวได้
มีดวงตามองเห็นความเป็นไป
โลกวิไลสัมผัสบ้างเป็นบางครา
หลับเถิดเพื่อนพักใจอย่าไหวหวั่น
หลับแล้วฝันคงไม่น้อยวาสนา
เพื่อนจงหลับในห้วงของดวงตา
หมู่ดาราชดชม้ายแอบหมายมอง
ในห้วงฝันก่อนสางที่ลางเลือน
หมาขี้เรื้อนดั่งโดมผู้จองหอง
แม้จะรักหลงใหลเฝ้าหมายปอง
เพียงประคองซ่อนรักแต่หักใจ
ไม่อาจบอกความรู้สึกเพราะนึกกลัว
เห็นแก่ตัวรั้งดาวสกาวใส
แม้ว่าดาวจะหลงปลงฤทัย
แต่อย่างไรดาวที่เห็นก็เป็นดาว
โชคชะตาพาพบยากหลบพ้น
เธอจะหล่นจะร่วงจากห้วงหาว
แต่ความรักต่อเนื่องเป็นเรื่องราว
ยากจะกล่าวสาวต่อทรมาน
มิอาจฉุดดาวไว้ด้วยใยรัก
จำต้องหักใจส่งด้วยสงสาร
แม้ต้องเจ็บมืดมัวไปชั่วกาล
ขอดาวผ่านกลับฟ้าอย่ามามอง
หมาขี้เรื้อนร้าวรานสักปานไหน
น้ำใสใสไหลบ่าจากตาสอง
มองดาวบนเวหาน้ำตานอง
ดาวจงผ่องมองเด่นบนเส้นทาง
คำว่ารักความจริงแม้ยิ่งใหญ่
แต่มิใช่ทุกสิ่งและทุกอย่าง
อย่าปล่อยรักบังตาให้ฝ้าฟาง
ความแตกต่างชีวิตควรคิดไกล
หนึ่งราตรีผ่านไปเสียงไก่ขัน
ปลุกตะวันให้ขยับจากหลับไหล
ปลุกหมา-คน.ดาวลออก้าวต่อไป
รักด้วยใจสมควรทบทวนเอย@
หน้าส่วนตัว
1053
