28 กันยายน 2548 22:16 น.
ผู้เฒ่า
เพราะอยากเป็นนักปราชญ์ฉลาดเฉลียว
จึงข้องเกี่ยวกองตำรามหาศาล
ผลสุดท้ายความเพียรที่เรียนนาน
ยังดักดานรู้แบบเป็ดเคล็ดวิชา
เพราะอยากเป็นเศรษฐีมีทรัพย์สิน
เฝ้าโกงกินตลบตะแลงแสวงหา
มองหนทางกอบโกยแต่เงินตรา
ลืมคิดว่าเมื่อถึงฝั่งต้องฝังดิน
เพราะอยากเป็นนักการเมืองเรืองอำนาจ
ไว้ผูกขาดคอยงับแหล่งทรัพย์สิน
มีโอกาสยกโขยงร่วมโกงกิน
ลืมไปสิ้นตายต้องตกนรกปอง
เพราะอยากเป็นผู้วิเศษพระเวทย์กล้า
สร้างศรัทธาสัปดนบนสมอง
พอชาวบ้านสรรเสริญเรียกเงินทอง
สุดท้ายต้องโทษทัณฑ์สวรรค์มีตา
เพราะอยากเป็นขุนแผนแสนเสน่ห์
วางท่าเท่ห์ตีบทซึ้งคะนึงหา
ขอเป็นคนเคียงอยู่คู่กายา
ส่วนปัญหาเบื้องหลังมีช่างมัน
เพราะอยากเป็นนายกปกครองชาติ
มีอำนาจรวบรัดคอยจัดสรร
ถ้าคนจนใกล้ตายวายชีวัน
จะแบ่งปันยาไส้พอได้กิน
เพราะอยากเป็นคนดีมีคุณค่า
ต้องฟันฝ่าความบัดสีอย่างมีศิลป์
ทุกเรื่องราวใช้ปัญญาเป็นอาจินต์
ที่ชั่วสิ้นทิ้งทุกบทงดแสดง
เพราะอยากเป็นทุกอย่างที่ยังด้อย
จึงสร้างถ้อยอวดคำคิดกำแหง
เป็นทั้งหมดได้ก็ดีถ้ามีแรง
จะได้แบ่งความบ้า..อย่าว่ากัน
เพราะความอยากมากเรื่องคิดเฟื่องฟุ้ง
โม้เป็นคุ้งเป็นแควก็แค่ฝัน
ขอเพียงมีลมหายใจไปวันวัน
สร้างสัมพันธ์วันละนิดมิตรนักกลอน@
4 กันยายน 2548 20:00 น.
ผู้เฒ่า
ณ ราตรีที่คนหลับขยับตื่น
ลุกขึ้นยืนเดินย่องเข้าห้องสาว
เดาะรหัสปากสั่นเสียงสั้น-ยาว
ใจรัวกราวลืมชื่อฝ่ามือเย็น
ประตูแย้มเปิดให้เข้าไปย่อง
มิค่อยคล่องมืดสลัวตัวไม่เห็น
กระซิบแผ่วออมคำอย่างลำเค็ญ
ย่องมาเป็นแมวขโมยมีโพยภัย
กระหวัดกอดออดอ้อนสมรมิ่ง
สองกายอิงแนบฝาดั่งอาศัย
อกระรัวตัวสั่นประหวั่นนัย
ยังอ่อนวัยกระซิบเผยมิเคยทำ
เสียงจิ้งจกร้องทักชักสะดุ้ง
ชวนเข้ามุ้งนั่งยิ้มกระหยิ่มขำ
ไม่เดียงสาโง่เขลาต้องเข้านำ
เคยจดจำนึกบทอยากทดลอง
กลั้นใจกอดมือซนไม่พ้นร่าง
ต้องเนื้อนางเสน่ห์ท่วมร่วมสนอง
หอมกลิ่นกรุ่นผิวสงวนนวลละออง
โอบประคองเอนกายที่หมายตา
ลมหายใจแทรกดังภวังค์รัก
เสียงอึกอักอ่อยออดชวนถอดผ้า
เสียงงึมงำพร่าเลือนเจ้าเอื้อนมา
ขอสัญญาแค่ถอดนอนกอดกัน
ภาพสลัวจันทร์ส่องที่ช่องแตก
ตามฝาแยกยลนวลที่ชวนฝัน
รัญจวนจิตชิดกายมิอายจันทร์
เยือนสวรรค์ลูบร่างข้างข้างมือ
เสียงกระเส่าข้างหูโฉมตรูสั่น
ฉอเลาะกันเต็มใจมิไขสือ
เสน่หาร้อนเร่าดั่งเขาลือ
ร่วมกระพือพิศวาสที่บาดทรวง
เอ๊ก.อี่.เอ๊ก เสียงไก่ยั้งใจหยุด
มิเร่งรุดโลมเล้าของเจ้าหวง
จิตประหวัดหวั่นผจญในผลพวง
เหมือนหลอกลวงหวังเคียงแต่เพียงกาย
สำนึกนัยมองเห็นความเป็นหญิง
แม้นแอบอิงคิดถามหาความหมาย
พรหมจรรย์เพียงครั้งหวังทำลาย.
ลูกผู้ชายอย่าทำข่มสำรวม
มิรบเร้าเคล้านวลทบทวนฝัน
นอนกอดกันเสื้อผ้ามิหาสวม
แยกเรื่องรักความใคร่.ไม่กำกรวม
แม้จะท่วมด้วยฤทธิ์กฤติยา
เอ๊ก.อี่.เอ๊ก.เสียงกระชั้นใกล้วันใหม่
ต้องลาไกลคลาดแคล้วไปแล้วหนา
คืนยินยลบนวิมานที่ผ่านมา
ยังเหลือค่าความสาวไร้คาวชาย
กาลเวลาเลี้ยวลดทศวรรษ
คนจรจัดเจอนางที่ห่างหาย
กุมมือมั่นปากอิ่มรอยพริ้มพราย
บอกความหมายมิตรภาพตราบนิรันดร์
เป็นเพียงแค่เศษคนชอบปล้นใจ
แล้วจากไปเรียงร้อยแต่รอยฝัน
ช่วงชีวิตผันผ่านมานานวัน
มิอาจปั้นชีวิตอย่างคิดเอา
บทสรุปโจรปล้นใจบอกไว้ว่า
ควรรู้ค่ารักงาม.หยุดความเขลา
รักหรือใคร่ดีชั่วอย่ามัวเมา
ความรักเรา คือการให้..ใช่.ครอบครอง....@
19 สิงหาคม 2548 22:12 น.
ผู้เฒ่า
ก่อนไก่โห่ จวนเวลา อุษาสาง
ขยับร่าง เหมือนจะลุก หัวซุกหมอน
บิดขี้เกียจ ตัดพ้อ จะขอนอน
ยังอาวรณ์ หมอนที่ฉ่ำ คราบน้ำลาย
แต่พอนึก ถึงงาน พาลสะดุ้ง
คงจะยุ่ง งานใหญ่ ถ้าไปสาย
ใบหน้ายักษ์ นั่นเล่า กับเจ้านาย
ทะลึ่งคล้าย มองเหมือน เป็นเพื่อนกัน
ต้องรีบลุก ปลุกร่าง ให้สร่างง่วง
โดดไปจ้วง น้ำอาบ ล้างคราบฝัน
ฟอกสบู่ ออกแรง แปรงซี่ฟัน
ผิวปากลั่น เสร็จไม่สาย สบายองค์
สวมชุดเก่ง สีดำ ตามตำแหน่ง
สะพายแล่ง ตะกร้า ที่ใส่ผง
หยิบไม้กวาด พาดบ่า ท่าบรรจง
ร้องเสียงหลง เพลงหมอลำ ที่ชำนาญ
เดินลัดเลาะ เกาะกลาง หว่างถนน
ฟ้าเบื้องบน รัศมี สุรีย์ฉาน
เริ่มวันใหม่ ถนนเก่า ที่ยาวนาน
เป็นเขตงาน รับดูแล แล้วแต่นาย
กวาดขยะ ใครกัน ขยันทิ้ง
รถก็วิ่ง ขวักไขว่ น่าใจหาย
ต้องอาบเหงื่อ ต่างน้ำ จนฉ่ำกาย
เป็นคนขาย หยาดเหงื่อ ก็เพื่อเงิน
เพียงชิวหา ยามลิ้ม พออิ่มท้อง
มิหมายมอง สิ่งสูง ปานเขาเขิน
เป็นคนเล็ก ในนิยาม ความเจริญ
ยังเพลิดเพลิน งานมิท้อ ฉันก็คน
เสร็จจากงาน โซเซ กลับเคหา
หมดเวลา ทำงาน กวาดถนน
สร้างความสุข สรรหา ประสาตน
แต่ตั้งบน ตำแหน่ง แห่งศิลธรรม
ชีวิตหนึ่ง แม้นน้อย ด้อยวาสนา
แต่มีค่า ต่อเนื่อง ใช่เรื่องขำ
ถ้าขยะ มากล้น ขาดคนทำ
คงคลาคล่ำ สกปรก รกทั้งเมือง
สังคมคน หลากหลาย ความหมายต่าง
แต่หนทาง เกี่ยวพัน อนันต์เนื่อง
ชีวิตคน ต่างมุ่ง ความรุ่งเรือง
เฉพาะเรื่อง ความคิด นั้นผิดกัน
ถ้าไม่แข่ง แบ่งรัก รู้จักคิด
เลิกยึดติด ตัวตน ให้คนหยัน
ต่างชีวิต หยุดแข่ง คอยแบ่งปัน
รู้เท่าทัน ความอยากดี ทิ้งที่มา
งานทุกอย่าง งดงาม มีความหมาย
แม้นต่างสาย งานแผก ใช่แยกค่า
อันศักดิ์ศรี ของคน บนโลกา
ต่างหน้าตา ค่ามิต่าง ระหว่างคน..@
15 สิงหาคม 2548 23:35 น.
ผู้เฒ่า
แปดสิงหาเวียนมาครั้งคราใด
พี่ปรายไม่ลืมเลือนเพื่อนคนนี้
ให้เวลาความรักความจริงใจ
จารึกไว้คนใจงามนาม..กอกก
และขอขอบคุณเพื่อนๆบ้านกลอนไทยทุกท่าน.
ที่ร่วมอวยพรให้ เนื่องในวันคล้าย วันเกิดที่ผ่านมา..
กลอนและข้อความนี้..เป็นของคุณ.นิดดา..ฝากให้ลงขอบคุณ
คุณกอกกและเพื่อนๆบ้านกลอนไทย ซึ่งเราไม่ได้แก้ไขดัดแปลงเลย
คืนนี้เพิ่งกลับที่พัก เนื่องจากงานจบรอบ..มีเวลาพัก 3 สัปดาห์..
จะได้เข้ามาทักทาย เพื่อนๆ บ้านกลอนเช่นเดิม..
ด้วยความระลึกถึงทุกๆท่าน..สวัสดีครับ
27 กรกฎาคม 2548 19:28 น.
ผู้เฒ่า
ทุกคืนนอน ชลนัยน์ กลบใบหน้า
ภาพเธอมา วนเวียน มิเปลี่ยนผัน
จะลืมตา หรือหลับ ไม่ต่างกัน
ในห้วงฝัน ฉันดั่ง โดนรังแก
เพราะหัวใจ พ่ายแพ้ มีแผลเก่า
ยากจะเอา ยาสมาน ประสานแผล
ซากหัวใจ ขาดคนอยู่ คอยดูแล
จึงเหลือแค่ แผลกลาย ตราบวายชนม์
ฝันทั้งหลับ และตื่น สุดฝืนข่ม
บาดอารมณ์ ตื่น-หลับ แสนสับสน
ภาพรอยยิ้ม น่ากลัว ไร้ตัวตน
ฝังกมล ชั่วชีวี คนมีกรรม
อย่าให้ฉัน ฝันร้าย ได้หรือเปล่า
แม้นเพียงเงา มาหลอก ยังชอกช้ำ
หวังเธอตาย ไปจาก ความทรงจำ
อย่าตอกย้ำ จงหยุดพัก เมื่อรักจาง
มองโลกด้วย ใจท้อ ที่ห่อเหี่ยว
เหมือนคนเดียว เดินอยู่ ในโลกกว้าง
หลากชีวิต แน่นล้น ทุกหนทาง
แต่ฉันต่าง เปล่าเปลี่ยว..เดินเดียวดาย
เจ้าฝันร้าย ย้อนยอก คอยหลอกหลอน
จงจากจร ตามร่าง ที่ห่างหาย
อย่าให้เศร้า เหงากัน จนวันตาย
อย่าทำร้าย ใจรัก หยุดสักที
วิงวอนขอ ฝันดี จงมีบ้าง
ช่วยอำพราง ทางทุกข์ ให้สุขี
มอบเศษเสี้ยว ความหวัง ก็ยังดี
เพื่อฉันมี ลมหายใจ ต่อไปเอย@
หน้าส่วนตัว
3111
