31 สิงหาคม 2547 23:26 น.
ผู้หญิงไร้เงา
เธอบอกลาน้ำตาครองเต็มสองแก้ม
หัวใจแต้มความผิดหวังไม่กังขา
เหมือนมีดบาดจนเลือดสาดขาดอุรา
ยามเธอมาห่างตาเหว่ว้าใจ
เหมือนทุกอย่างช่างลางเลือนคล้ายเหมือนฝัน
ที่เธอฉันจากกันให้หวั่นไหว
แต่แล้วฝันก็เป็นจริงทุกสิ่งไป
เมื่อเธอนั้นไปมีใครให้ผูกพัน
คงเหลือฉันวันนี้ที่ต้องเจ็บ
แสนหนาวเหน็บในใจใช่เพียงฝัน
เพราะวันนี้ฝันเป็นจริงเธอทิ้งกัน
ให้เหลือฉันอยู่ลำพังนั่งเดียวดาย
เหมือนทุกอย่างช่างมืดมนจนความคิด
ไม่อาจปิดความร้าวหวั่นฉันใจหาย
กับย่างก้าวที่เปล่าเปลี่ยวเศร้าเดียวดาย
แถมข้างกายไม่เหลือใครให้ผูกพัน
อยู่กับโลกที่แสนโศกและเงียบเหงา
ทั้งที่ใจของตัวเราเฝ้าเหหัน
อยากมีคนใกล้ชิดจิตผูกพัน
แต่ทุกวันยังมีฉันฝันคนเดียว
แถมกอบเกี่ยวเดียวดายไว้เต็มที่
ไม่อาจหนีใจเหงาเฝ้าห่อเหี่ยว
อยู่ลำพังนั่งเหงาเศร้าคนเดียว
ใจเปล่าเปลี่ยวไร้คนเหลียวแม้เสี้ยวใจ
29 สิงหาคม 2547 22:27 น.
ผู้หญิงไร้เงา
รักร้าวเพราะสาวระนอง
Sandsun
ระนอง ครั้งความหลังยังจำติด
แม่งามพิศ ชวนหลง พะวงหา
เคยเคลียเคล้า ยอดขวัญกัลยา
กาลเวลาก็มาพราก เราจากกัน
เคยได้เที่ยวคอคอดกะที่ว่าแคบ
สองเราแอบแนบชิดใกล้นะที่นั้น
ซื้อซาละเปาทับหลี กินด้วยกัน
แต่วันนี้ใยมีฉันกินคนเดียว
พอรถผ่าน ปุญญบาล ก็ยิ่งเศร้า
ใจมันเหงา มองที่เก่าที่เคยนั่ง
ยิ่งมองเห็นร้านเก่า ตรงข้ามฝั่ง
ใจแทบพัง สลาย ตามสาย วาริน
พอมาถึงบ่อน้ำร้อนยิ่งทุกข์นัก
ไม่อาจหัก ห้ามใจให้ลืมสิ้น
ภาพความหลังครั้งเก่าตามกลืนกิน
ใยไม่ยอมชาชิน ไปสักที
เข้าบ้านหาดส้มแป้น แดนปลาพลวง ก็ยิ่งเจ็บ
เหมือนมีเล็บ ขยุ้มใจ ไม่อาจหนี
กราบพ่อทวด โปรดด้วยเถิดช่วยลูกที
ขอพรดี แก้ปวดใจ ให้ลืมกัน
ออกจากหาดส้มแป้นแดนน้ำใจ
ก็ไถล ไปถึงหงาว น้ำตกนั้น
เอาอีกแล้วที่สองเราเคยผูกพัน
โอ๊ยนี่ฉันจะทำอย่างไร
ใจเอ๋ยใจ ใยเจ้าไม่รักดี
เป็นอย่างงี้ ไม่ว่าผ่านจะที่ไหน
เขาหัวล้าน ป่าโกงกาง ก็เคยไป
หาดบางเบน ก็จำได้ ทรายสีดำ
ตกเย็น ก็พอดีต้องย้อนกลับ
เพื่อนก็จับไปกินข้าวที่ปากน้ำ
เห็นอาทิตย์ อัสดง ยิ่งเตือนย้ำ
ความทรงจำยิ่งกลับมา หลอกหลอนใจ
ขึ้นรถทัวร์กลับกรุงเทพฯ ด้วยใจหงอย
คนที่คอยแต่เธอ เก้อรู้ไหม
มาคราวหน้า จะล้างเธอให้หมดไป
จะจำไว้ว่ารัก ร้าว สาวระนอง
สาวระนองรักใครรักจริง
ผู้หญิงไร้เงา
ยามเมียงมองระนองนี้ฤดีช้ำ
แสนระกำในจิตคิดหักหาญ
ด้วยวันก่อนรักเก่าเรายืนนาน
แต่ร้าวรานเพียงความผิดแค่นิดเดียว
เธอไม่ยอมจะฟังซึ่งเหตุผล
ในกมลไม่ใฝ่ใจแลเหลียว
ว่าจริงแล้วในใจใฝ่กลมเกลียว
และรักเดียวคือเธอเสมอมา
กับทุกถิ่นทุกที่ที่มีนั้น
ที่เราเคยเดินด้วยกันใจห่วงหา
ไม่ว่าเป็นคอคอดกระภูเขาหญ้า
อีกร้านค้าตรงข้ามฝั่งยังฝังใจ
แถมน้ำตกบุญญบาลที่สานฝัน
ให้เรานั้นได้ใกล้กันจนหวั่นไหว
ด้วยมองเห็นเช้าเย็นยิ่งเศร้าใจ
อกสั่นไหวใจสะท้านเนินนานจริง
ซึ่งเท่านั้นยังไม่พอขอบอกพี่
ในทุกที่ทั่วห้องใจของน้องหญิง
ก็แสนเศร้าร้าวหวั่นนั้นก็จริง
เมื่อแอบอิงกับความช้ำระกำใจ
ทั้งที่เราสองนั้นเคยเคลียคลอ
สุขจริงหนอวันเก่าเราสดใส
ชมทั้งนกทั้งดอกไม้สบายใจ
แถมป้อนไปซาลาเปาเข้าท่าดี
แต่วันนี้เรื่องผิดพลาดมิคลาดคิด
ทำให้เธอเข้าใจผิดมาหน่ายหนี
คิดจะตัดสัมพันธ์กั้นไมตรี
โดยที่เธอรู้ไหมนี่ฉันปวดใจ
เลยอยากให้กลับมาใหม่เมืองระนอง
มาปรับใจปองดองกันได้ไหม
ด้วยจริงแล้วสาวระนองนองน้ำใจ
และรักใครก็จริงใจไปนิรันดร์
24 สิงหาคม 2547 00:37 น.
ผู้หญิงไร้เงา
เริ่มใหม่
แก้ม...ป่อง
จุดจบของความเหงาเริ่มที่มีเธอเข้ามา
เปลี่ยนความกลัวเป็นความกล้าจะรักใครอีกสักหน
ไม่รู้ว่าเธอต่างจากคนอื่นตรงไหน..รู้แต่หัวใจรับเธอไว้ได้แค่หนึ่งคน
ผิดไหมถ้าความรู้สึกมากกว่าเหตุผล และคนหนึ่งคนต้องการการเปิดใจ
อาจเป็นเพราะแววตาของเธอมันอบอุ่น
โลกเคยเป็นสีฝุ่นจึงยอมหมุน และ อยากเข้าใกล้
หากเธอคือผู้ชายที่ฉันรัก...ก็ขอให้เป็นตลอดไป
ให้ความรักเป็นดังต้นไม้ จะร่วงหล่นสักแค่ไหน แต่กิ่งก้านใบยังแข็งแรง
จากนี้ จะรดน้ำคอยดูแล
ต้นไม้จะเฒ่า จะแก่ อ่อนแอ หรือเข้มแข็ง
ฉันจะอยู่ที่นี่ อยู่ใกล้ๆตรงนี้ไม่เปลี่ยนแปลง
วันใดเริ่มแห้งแล้ง จะอยู่เป็นน้ำ เป็นแสง เพื่อรักของเรา
ไปกับฉัน
ผู้หญิงไร้เงา
ไม่ผิดหรอกที่รักที่เธอรู้จักการเปลี่ยนแปลง
แม้หัวใจเคยแห้งแล้งแต่ก็ยังมีแสงแห่งวันใหม่
ลืมเสียเถอะกับอดีตอย่าคิดว่าความรักต้องเสียใจตลอดไป
ฉันจะพาเธอพบรักใหม่รักที่สดใสและงดงาม
แม้ว่าอนาคตเป็นเรื่องไม่แน่นอน
แต่ฉันไม่อยากให้เธอเล่าร้อนหรือย้อนไปถวิล
กับอดีตเหมือนครั้งเก่าที่เธอเฝ้าดื่มกิน
กับน้ำตาที่ยลยินจนเธอสิ้นกำลังใจ
ก้าวมาพร้อมกับความเชื่อมั่น
เราจะมีกันและกันไม่หวั่นไหว
เหมือนดั่งต้นไม้ที่พร้อมจะได้น้ำและปุ๋ยเพื่อดูแลรากใบ
ฉันก็พร้อมที่จะใส่ใจและห่วงใยดูแลเธอ
12 สิงหาคม 2547 02:13 น.
ผู้หญิงไร้เงา
แม้ใบจะล่วงหล่น
เมกกะ
เหมือนใบไม้หนึ่งใบที่ร่วงลงพื้น
ไม่มีวันที่จะฝืนมาแตกใบไหม่ได้
ก้อคงเปรียบเหมือนใครบางคนที่จะก้าวจากไป
แต่ถึงอย่างไรก้อมอบความห่วงใยให้กัน
ไม่อยากให้เธอเป็นเหมือนกับใบไม้
ไม่ต้องการให้เธอลาไกลไปจากฉัน
นับแต่วันที่เราสองผูกพันธ์กัน
ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา
พร่ำบอกกับหัวใจตัวเอง
กลัวเหลือเกินกลัวว่าใจจะเหว่ว้า
ไม่อยากให้เธอไปไกล...สายตา
เธอจะได้ยินบ้างไหมล่ะ...คนไกล
หากวอนฟ้า วอนดาว จะเว้าวอน
จะให้ช่วยป้อนชีวิตเธอให้ยืนยาว..จะได้ไหม
ไม่ต้องการได้ยินคำว่า...ล้างลาไกล
มันอาจจะเป็นความเจ็บที่ก้าวมาใหม่...อีกครา ฯ
แต่บนต้นยังมี
ผู้หญิงไร้เงา
เธอจะไม่ต้องเจ็บปวดและรวดร้าว
ในทุกคราวต่อจากนี้จะมีฉัน
คอยอยู่ใกล้ห่วงใยใฝ่สัมพันธ์
และคงมั่นเช่นนั้นตลอดไป
แม้ก่อนนั้นอาจห่างหายไม่มาหา
เหมือนดั่งว่าต้นไม้ใบล่วงไหว
แต่บนต้นยังมีให้วิไล
กับใบไม้น้อยใหญ่ยังคงมี
ดั่งเหมือนฉันห่างหายไม่มาหา
แต่อุราไม่เคยจะหน่ายหนี
ยังห่วงใยอุ่นไอมิตรไมตรี
มอบแด่เธอคนดีนี้เหมือนเดิม
แถมยังไม่ผันเปลี่ยนหรือเปลี่ยนผัน
ด้วยตัวฉันเฝ้าห่วงใยให้ต่อเติม
กับสัมพันธ์ที่มากค่ามากกว่าเดิม
เพื่อเพิ่มเติมอุ่นไอในรักเรา
10 สิงหาคม 2547 23:12 น.
ผู้หญิงไร้เงา
มองสายัณตะวันรอนช่างอ่อนล้า
แถมอุราในทุกคราช่างหมองเศร้า
เมื่อไม่มีเธอชิดใกล้ให้เป็นเงา
เหลือเพียงเราคือฉันฝันคนเดียว
แถมโดดเดี่ยวเดียวดายทางสายโศก
และวิโยกกับความหลังครั้งกอบเกี่ยว
เมื่อความรักที่เคยใกล้ใจซานเสี้ยว
ทิ้งเราไว้คนเดียวน้ำตาริน
เพราะเธอนั้นไม่เหมือนเก่าเฝ้ามั่นหมาย
มีคนใหม่เคียงกายให้ถวิล
เหลือเพียงฉันเจ็บเศร้าเฝ้ายลยิน
กับอดีตที่ไม่สิ้นไม่หวนคืน
จึงต้องเจ็บเหลือจะกล่าวความรู้สึก
เมื่อสำนึกในใจไม่อาจฝืน
ยังมั่นคงในรักมั่นทุกวันคืน
จึงต้องทนขมขื่นอย่างชื่นทรวง
หน้าส่วนตัว
1140
Calendar
Lovers
6 คน เลิฟผู้หญิงไร้เงา
