13 มิถุนายน 2550 23:31 น.
ผู้หญิงไม่มีน้ำตา
....ก็จะไม่ให้ฮาได้ไงล่ะ นายคนดีและเพื่อนไม่มีอาหารอะไรมาเลย ...ขนมอะไรก็ไม่มี ในกระเป๋ามีเหล้ามาสองขวด ส่วนเพื่อนก็มีโค๊กคนละขวด '''''ฮาเลยทั้งวง ครั้งแรกที่เขาขึ้นภูกระดึงน่ะนะ ทำไงได้ล่ะ คนไม่รู้นี่นา
.....ถึงว่าไม่ยอมไปกางเต๊นที่ไกลๆ เพราะมีกลับแกล้มแล้วนี่เอง ก็ถือว่าสงสารแล้วกันนะ ยอมๆไป เข้าวันที่สองของการอยู่บนภูกระดึง ฉันและเพื่อนๆพากันเดินเที่ยวบนภูกระดึงทั้งวันเลย เพราะเดินป่าเป็นสิ่งที่ฉันชอบ แต่.... เหตุการณ์ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น
....นายคนดีของฉันเดี้ยงแล้วคับท่านเท้าพอง เดินแทบไม่ได้เลย น่าสงสารสุดๆส่วนเพื่อนคนอื่นของเขาก็พอไหว แต่ฉันก็อดที่จะขำไม่ได้ เพราะนายคยดีร่างกายเขาดูแข็งแรงมากๆ แต่ทำไมมาเดี้ยงบนภูกระดึง แถมฉันต้องคอยช่วยเหลือนายคนดีตลอดเวลา
....เล่นเอาฉันเองก็พลอยแย่ไปด้วยเลย เป็นไรที่ทรมานสุดๆเลยที่ต้องคอยพยุงผู้ชายที่มีน้ำหนักมากกว่าเราเกือบครึ่ง เหนื่อยสุดยอดเลย
....หลังจากเหตุการ์ที่อยู่บนภูกระดึงผ่านไปได้สามวัน ก็ถึงวันกลับลงมา นายคนดียังไม่หายเจ็บ ฉันก็ต้องคอยช่วยเขาตลอดการเดินทางกลับลงมา แล้วนายคนดีก็กลับขึ้นรถฉัน ไปพร้อมฉันและเพื่อนๆทั้งหมดเลย จนถึงโคราช
....ตอนี้ฉันเริ่มสนิทสนมกับนายคนดีมากขึ้น ส่วนเพื่อนนายคนดีก็ชอบเพื่อนฉันด้วยนะ นายคนดีอยู่เที่ยวกับฉันต่อที่โคราชสองคืน ทุกคนนอนค้างที่คอนโดของฉันหมด รวมก็สามคู่ ฉันว่าถึงตอนนี้คงไม่ต้องเล่าหรอกมั้งว่าเกิดไรบ้าง...แฮ่ๆๆคิดเองนะคะ...
....หลังจากนั้น ฉันกับนายคนดีก็คบหาดูใจกันเรื่อยมา หนึ่งปีแรกที่ฉันได้รู้จักกับนายคนดี ฉันว่า .. ฉันเสียน้ำตากับเขาทุกอาทิตย์เลยก็ว่าได้มั้ง แต่ไม่รู้ทำไมฉันถึงได้ทนขนาดนั้น เขาทำให้ฉันเสียใจหลายต่อหลายครั้งแต่ฉันก็ยอมและทน ฉันรู้ตัวเองดีว่าฉันรักนายคนดีมากๆ เวลานายคนดีโทรมาให้ไปหาที่ระยองฉันก็ขับรถไปทันที หลังเลิกเรียน ไปคนเดียวด้วย มืดด้วย ตี1 ตี2 ฉันก็ไป
....มีครั้งนึงที่ฉันจำไม่เคยลืม นายคนดีให้ไปหา ตอนกลางคืน พอไปถึงระยองก็เช้าแล้วเมื่อเจอกับนายคนดีอยู่ด้วยกันได้แค่ชั่วโมงเดียว ก็มีเหตุให้ฉันต้องขับรถกลับโคราชทันที....เชื่อไหมว่าฉันขับรถกลับทั้งน้ำตามาตลอดทาง จนถึงกบินบุรีเลย ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าทำไม? เขาทำกับฉันได้ไง
....เห็นฉันไม่มีหัวใจรึไงก็ไม่รู้...คิดแล้วมันน่าเศร้าจริงๆ...สงสารตัวเองสุดๆ
3 มิถุนายน 2550 17:22 น.
ผู้หญิงไม่มีน้ำตา
...มาถึงซะที..ยอดภูกระดึงที่แสนจะทรมาน ของฉันและเพื่อนๆ สำหรับฉันแล้วนี่ไม่ใช่ครั้งแรก ที่ฉันมาขึ้นภูกระดึงเป็นครั้งที่ 5 แล้ว(แต่เป็นครั้งแรกที่ฉันประทับใจและมีความสุขที่สุด)..พอถึงหลังแป ก็ต้องเดินเท้าต่ออีกสามกิโลกว่าจะถึงที่พักนักท่องเที่ยว พอมาถึงจุดรับสัมภาระ กระเป๋าฉันและเพื่อนๆยังมาไมถึงเลย ฉันและเพื่อนก็เลยไปนั่งพักที่ศาลารอรับสัมภาระ
...และอีกครั้งที่ต้องเจอกับนายคนดีเดินมากับเพื่อน ในใจก็สงสัยเหมือนกันนะว่าทำไมเขาเดินกันช้าจัง เป็นผู้ชายนะ..ทั้งสามคนด้วย แต่เท่าที่ฉันเห็นอาการของสามคนนั้นแล้วท่าทางจะเดี้ยง..อิอิ..
...แล้วนายคนดีก็เข้ามานั่งในศาลา พร้อมเพื่อนเขาและนั่นก็เป็นอีกครั้งที่ฉันได้คุยกับนายคนดี จากนั้นก็เริ่มสนิทกัน(ในฐานะเพื่อน)ทุกคนคุยกันอย่างสนุกสนานเหมือนรู้จักกันมานานเลยแฮะ..
...ที่จริงฉันไม่ค่อยได้คุยกับนายคนดีเท่าไหร่หรอก โดยมากจะเป็นเพื่อนฉันมากกว่า ฉันมีกีร์ต้าไปด้วย.. อ้อ(ชื่อของเพื่อน)..เลยหยิบมันขึ้นมา ดีดเรียกให้ทุกคนมารวมกันแล้วแล้วก็ร้องเพลงกันอย่างสนุกสนาน
...ผ่านไปนานพอสมควร กระเป๋าของทุกคนก็มาถึงจุดรอรับสัมภาระ ได้กระเป๋าแล้วเย๊ๆๆ..ฉันและเพื่อนก็เดินหาที่กางเต๊นท์กัน.. แต่..เอ๊ะ..ทำไมนายคนดีและเพื่อนเดินตามพวกฉันมาล่ะ ฉันก็ถามขึ้นมาทันที..ว่า..พวกพี่ตามมาทำไม(นายคนดีเป็นพี่ฉันสองปี)ทำไมไม่หาที่กางเต๊ท์ล่ะคะ..
...นายคนดีหันไปมองหน้าเพื่อนเขา แล้วเพื่อนก็บอกว่าตามน้องเขานี่แหละจะได้มีคนนำเทื่ยว..ฉันเลยพูดไม่ออกเลย..พอกางเต๊นท์เสร็จแล้วทุกคนก็ทยอยไปอาบน้ำกัน อากาศบนภูกระดึงหนาวอย่าบอกเชียว..สุดย๊อด...ได้เวลาอาหารเย็นแล้ว ฉันมีอาหารตุนมาเพียบ แม่ตั้งใจทำให้สุดฝีมือ(แม่สุดที่รักของฉัน)ฉันมีหมูแดดเดียวไปตั้งสามกิโลแนะ มาม่าอีกเพียบ ขนมก็เยอะ(แล้วร้านค้าบนภูจะได้เงินจากฉันไหมเนี่ย)อิอิ..ฉันไม่ได้ขี้งกนะคะ แต่บังเอิญว่าที่บ้านฉันแม่ฉันขายอ่ะแล้วก็มีขนมที่ฉันชอบกินด้วย แล้วแม่ให้เอาไปเผื่อเพื่อนๆด้วย..ฉันก็แค่ทำตามที่แม่บอกน่ะ..อิอิ..
...โอ้โห..พี่หน่อยจะมาเปิดร้านบนภูกระดึงรึงัย?..โหน่งรุ่นน้องถามมา ก่อนจะช่วยเก็บของออกมาแต่...พอหันไปหานายคนดีกับเพื่อนไม่อยากจะเชื่อเลย..ทำไม?..พอฉันเอ่ยถามเท่านั้น เพื่อนฉันฮากันวงแตกเลย..ก็โอ๊ย....อะไรของเขานะ...
2 มิถุนายน 2550 19:33 น.
ผู้หญิงไม่มีน้ำตา
..ต่อกันดีกว่านะคะ..
..หลังจากเดินทางได้ไกลพอสมควรมีแต่ความเงียบสนิทภายในรถ เพื่อนฉันทุกคนหลับกันหมด ไม่มีใครตื่นมาคุยเป็นเพื่อนฉันซักคน..แต่ฉันก็มีเพื่อนที่ดีอีกคน คือ..ลิโพ นี่แหละเพื่อนที่ดีตลอดการเดินทางของฉัน
...เฮ๊ยๆ..ตื่นๆถึงแล้วภูกระดึง.. ถึงภูกระดึงเกือบจะสว่าง ฉันพอมีเวลาได้พักผ่อนบ้างเพราะไม่ได้นอนมาทั้งคืนเลย ตอนนี้แหละฉันได้งีบแล้วอิอิ..ถึงเวลาเช้าที่ฉันและเพื่อนๆต้องไปที่จุดชั่งน้ำหนักของกระป๋าก่อนการเดินทางขึ้นไปบนยอดเขา นี่แหละคือจุดเริ่มต้นของฉันกับนายคนดี(อยากรู้แล้วสิ)...
...ฉันและเพื่อนยืนต่อคิวจากนายคนดีและเพื่อนๆเขา ฉันยืนอยู่ข้างหลังนายคนดี เพื่อรอคิวต่อไป แต่จู่ๆก็มีเหตุการณ์ไม่คาดคิดเกิดขึ้น โอ้ย..เจ็บจังเลย(เสียงฉันเอง) ก็จะไม่ให้ฉันเจ็บได้งัยแผ่นเหล็กไรก็ไม่รู้มันร่วงลงมาที่เท้าของฉันเต็มๆเลย ตอนนั้นฉันร้องออกมาแบบลืมตัวเลย..ก็มันเจ็บนี่นา..
...แต่พอเจ้าของแผ่นเหล็กนั่นหันกลับมาที่ฉัน พร้อมคำขอโทษ ฉันก็นิ่งไปแป๊ป..(โหไมหล่อจัง).. แล้วก็พูดออกไปว่า(ไม่เป็นไรค่ะ)ทั้งที่จริงไม่ใช่เลย..แล้วนายคนดีก็ถามว่า เจ็บมากไหมครับ..แฮ่ๆๆไม่เจ็บค่ะ..ฉันจะบ้าตายพูดไปได้งัย
...จากนั้นทุกอย่างก็ผ่านไป แต่ผ่านไปได้ไม่นานหรอก ระหว่างการเดินทาง ฉันและเพื่อนๆก็เดินไปพักไปเหมือนคนอื่นๆ ตามระยะทางที่โหดสุดๆ มาถึงที่จุดสุดท้ายก่อนจะถึงหลังแป ซำนี้จะค่อนข้างโหดนิดๆ และต้องเรียงแถวขึ้นทีละคน นี่..ตรงนี้แหละ ฉันได้เจอกับนายคนดีอีกครั้ง แต่ตอนนี้ฉันไม่สนใจเท่าไหร่ เพราะยังเจ็บอยู่ที่เท้า ก็เท้าฉันมันเขียวนี่นา ..
...แต่เพื่อนฉันสิกรี๊ดกันเชียว อืม..แต่จะว่าไปนายคนดีก็น่าตาดีนะ..ฉันก็แอบมองนิดๆอ่ะ แหมก็ดูดีจริงๆนิ ไม่รู้ทำไมฉันและเพื่อนๆต้องมาต่อคิวข้างหลังนายนี่ด้วยนะ..ฉันก็บอกเพื่อนๆว่าให้ขอแทรกเขาไป แต่เพื่อนไม่เอา บอกรอตามคิวดีกว่า แต่ที่จริงมันก็พอจะเดินแทรกไปได้นะ..ฉันก็เลยแหงะอยู่ข้างหลังนายคนดี
..แล้วระหว่างที่รอเดินขึ้นบันได เพื่อนของนายคนดีก็เกิดหิวน้ำขึ้นมา น้ำดื่มของเขาหมดกันแล้ว..หันซ้ายแลขวาไม่มีร้านขายของเลย เพราะผ่านจุดขายของมาหมดแล้ว ฉันก็ยืนมอง นึกอยากจะส่งน้ำให้ดื่ม แต่ก็อายที่จะทำ..เหมือนเพื่อนจะรู้นะเลยทำแทนฉันเลย..หลังจากนั้นก็มีการพูดคุย ถามชื่อกันและกัน..แล้วฉันกับเพื่อนก็ได้เพื่อนเดินทางเพิ่มอีก.. มิตรภาพใหม่ก็เริ่มขึ้น..
1 มิถุนายน 2550 04:04 น.
ผู้หญิงไม่มีน้ำตา
ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยนะเนี่ยว่ามันเกิดได้งัย ทุกวันนี้ฉันยังงงๆอยู่เลย เพราะนายคนดีอยู่ตามรังควานฉันมาตลอดเลย แต่ทำงัยได้ ฉันเองก็ต้องการจะให้เขาตามฉันแบบนี้ตลอดไป ถ้าวันนึงนายคนดีหยุดตามฉันเมื่อไหร่ ฉันจะเป็นงัยก็ไม่รู้ คงเหมือนร่างที่ไรเงา ถ้าฉันขาดนายคนดีไป
ก็ไม่มีไรมากหรอกนะ ฉันแค่อยากบอกเธอว่า ฉันได้เจอกับนายคนดีที่ไหนและเมื่อไหร่ และฉันมีความสุขมากแค่ไหนตั้งแต่ฉันได้รู้จักกับเขา เธออิจฉาฉันแล้วล่ะซิ ก็ได้นะฉันจะเล่าให้เธอฟังก็ได้ แต่เธอห้ามบอกใครนะนะ ไม่งั้นฉันโกรธเธอจริงๆด้วยนะ (ก็ได้ฉันสัญญา)นั่นเป็นคำพูดจากปากเพื่อนรักของฉัน เธอสัญญากับฉันแล้วนะ ว่าจะไม่บอกใคร งั้นไปเอาน้ำมาให้ฉันดื่มก่อนสิ เดี๋ยวคอแห้งฉันจะได้ไม่ต้องลุกไปหยิบงัย (อ่ะเอาไปแล้วรีบๆเล่ามาเดี๋ยวนี้เลย)เพือ่นฉันเริ่มทำหน้าไม่พอใจละซิ
งั้นฉันจะเริ่มแล้วนะ เอ...แล้จะเริ่มงัยดีหว่า...ล้อเล่นน่า....อ่ะๆๆเริ่มละ ก็ตอนที่ฉันอยู่โคราชงัย ตอนนั้นฉันเรียนอยู่ปวส ปี 2 พร้อมกับเธอนั่นแหละ ก็ช่วงที่เราหยุดเรียนตอนคริสมาสงัย นั่นก็ประมาณห้าปีแล้วนะเธอ ก็ตอนนั้นเราคุยกันในกลุ่มเพื่อนสนิทเจ็ดสาว ว่าเราจะไปปีนเขากัน หามาหลายที่มากๆ แต่ก็มาจบที่ภูกระดึง ที่ที่เราตกลงกันได้แน่นอนแล้ว ว่าเราจะไปกัน จากนั้นเราก็นัดเวลาและกำหนดการต่างๆว่าเจอกันที่ไหนเมื่อไหร่ แต่นะวันนั้นมีเธอคนเดียวที่ไม่ว่างไปด้วย และไม่ได้ไปกับพวกฉัน งานนี้ก็เลยมีแค่หกสาว อ๊ะๆๆๆมีอีกหนึ่งคน เกือบลืมไอ้โหน่ง รุ่นน้องที่น่ารักไม่รู้นึกงัยมันอยากไปด้วย มันเป็นผู้ชายคนเดียวนะที่ไปน่ะ ไม่รู้คิดงัยของมัน แต่ก็ช่างเหอะถือเป็นสีสันในหมู่สาวๆอิอิ..นะวันเดินทาง ฉันต้องตื่นแต่เช้า เพื่อที่จะไปรับเพื่อนๆทุกคนตามที่นัดกันไว้ กว่าจะออกเดินทางได้ก็เสียเวลาไปตั้งเกือบสองชั่วโมงแนะ สาวๆก็งี้แหละกลัวไม่สวยก็เลยช้าหน่อย นะเวลาที่เราเดินทาง ตลอดเวลาที่รถเริ่มเคลื่อนออก ก็มีเสียงคุยกันตลอดทางฉันก็หวังว่าทุกคนจะอยู่เป็นเพื่อนฉันได้ตลอดการเดินทาง แต่...
หน้าส่วนตัว
450
