7 ธันวาคม 2549 23:12 น.
ผู้หญิงใต้เงาจันทร์
หลับตาลงเอื้อมมือให้สูงสุดขอบฟ้า
หายใจเบา ๆ ให้ความรู้สึกเคลื่อนไหว
เอนกายลงซบดอกหญ้าแกว่งไกว
หยาดน้ำใส ๆ พลันหลั่งรินจากตา
ไขว่คว้าได้เพียงความเหงาอ้างว้าง
ความไกลห่างทำให้คนอ่อนไหว
หยดน้ำตาที่รินไหลท่วมหัวใจ
เพียงแค่คิดถึงใคร......ในค่ำคืนที่ร้าวราน
คิดถึงเธออีกแล้วนะ....ค่ำคืนนี้
แทบทุกนาทีมีแต่ความอ้างว้างหวั่นไหว
ลมพัดทุกคราวให้หนาวสะท้านจับหัวใจ
เมื่อไรหนาเมื่อไรเธอคนดีจะหวนคืน
โอบกอดเดียวดายกลางลมหนาว
หัวใจปวดร้าวสั่นไหว
นอนจมอยู่กลางหมู่ดาวบนฟ้าไกล
นั่งคิดถึงใครบางคนที่ลืมกัน
ลืมหรือลืมเธอลืมคนข้างหลัง
ที่ยังคงนั่งเฝ้าคอยละห้อยหา
ณ ตรงนี้รอเธอคนดีหวนคืนมา
อย่าให้คว้าได้เพียงเงาคนห่างไกล
หน้าส่วนตัว
1429
