28 กรกฎาคม 2546 12:36 น.
ผู้หญิงเดียวดาย
ฉันเป็นเม็ดทรายเปื้อนน้ำตา
ไม่อยากให้เธอเข้ามา ไม่อยากให้ใครเข้าใกล้
กลัวจะเห็นรอยช้ำ เป็นทรายสีหม่นดำที่ไม่น่าสนใจ
เป็นผืนทรายที่ไม่สวยงามพอจะให้ใคร ได้อุ่นอิง
ฉันเป็นเม็ดทรายที่มีราคีเจือปน
จึงอยากหนีไปให้ไกลจากผู้คน ไปให้พ้นจากทุกสิ่ง
โปรดอย่าเข้ามาใกล้ ฉันขอร้องได้ไหมจากใจจริง
ผืนทรายแห่งนี้มีไว้ให้เหยียบย่ำไม่ใช่ที่พักพิง สำหรับใคร
28 กรกฎาคม 2546 12:25 น.
ผู้หญิงเดียวดาย
เพลงบางเพลง แว่วมา
หัวใจยิ่งอ่อนล้า อย่างเต็มขั้น
จังหวะเหงา ๆ มันทำให้เศร้าตามไปร้อยพัน
ท่วงทำนองหวาน ๆ ทำเอาสั่น ๆ ข้างในใจ
สิ่งที่เธอให้ฉันมานาน นั่นคือการไม่รักกันเลย
แค่เริ่มต้นก็กรีดหัวใจเกินเอ่ย อย่างห้ามไม่ไหว
ปลิวอารมณ์ไปตามเพลง ที่ช่างข่มเหงหัวใจ
เนื้อหามันไม่ได้ทำร้ายใคร
ใจเราเองที่ช่างอ่อนไหว ...โอนเอน
แค่เธอไม่รัก ก็เจ็บจนเกินพอแล้ว
เริ่มร้องตามได้ ด้วยเสียงแผ่ว ๆ จากความรู้สึกลึกเร้น
เพราะรักเธอไปหมดทั้งใจ จนรักคนอื่นไม่เป็น
จบท่อนสุดท้ายอย่างยากเย็น แล้วความปวดร้าวก็ออกมาวิ่งเล่น.. เป็นน้ำตา
ฟังเพลง รักคนอื่นไม่เป็น แล้วมันความรู้สึกมันปลิว ๆ อย่างบอกไม่ถูก
ยิ่งในคืนหนาว ๆ อย่างนี้ .... ลมที่ชื่อ อ่อนไหว มันพัดแรงจัง..
25 กรกฎาคม 2546 18:25 น.
ผู้หญิงเดียวดาย
ผู้หญิงสีชมพูช่างเหงา
หลงรักผู้ชายสีเทาช่างฝัน
ต่างฝังความอ่อนไหวในชีวิตเท่าๆ กัน
รักและต่างอยากเติมคืนวันอย่างเข้าใจ
แต่สีชมพูยังคงแสนหวาน
ทนอยู่กับสีเทาช่างร้าวรานไม่ไหว
โลกอันแสนหวานของเขาและเธอจึงไม่เหลืออะไร
เมื่อต่างฝ่ายต่างอ่อนไหวแต่ไม่มีฝ่ายไหนยอมปรับตัว
ต่างสีกัน เอามาผสมกัน มันก็ไม่เข้ากันอยู่ดี...
แค่เพียงบางทีเท่านั้นที่มันจะเกิดสีใหม่ แต่ไม่ใช่ทุกครั้ง......
25 กรกฎาคม 2546 18:17 น.
ผู้หญิงเดียวดาย
ลองอ่านนิทานเรื่องนี้ดู
คือความรู้สึกทั้งหมดที่อยู่ในใจของฉัน
แทนหยดน้ำตา และการนับเวลารอการพบกัน
อยากให้เธอรับรู้ว่าฉัน เหงางันเพียงใด
ฉันเหงา
เมื่อมองเห็นรอบข้างว่างเปล่า ไม่มีเธอใกล้
จะข่มตาให้หลับสักคืน ยังแอบกลัวว่าเธอจะเป็นอื่น
...............เมื่อร้างไกล.................
ไม่เป็นอันทำอะไร เพียงแค่เพราะในใจคิดถึงคนดี
ฉันส่งนิทานเรื่องนี้มาให้
อ่านแล้วเธอคงเข้าใจหัวใจดวงนี้
คนเหงาที่รักเธอ ยังหายใจไหวเพ้อทุกๆนาที
รีบกลับมานะคนดี ก่อนที่คนเหงาที่รอเธออยู่ตรงนี้
.................จะขาดใจ.............
หน้าส่วนตัว
550
