29 มีนาคม 2546 15:01 น.
ผู้หญิงเจ้าชู้
มีเพียงภาพเงาเลือนลางของเธออยู่ตรงหน้า..
และไม่รู้ว่าจะต้องปวดร้าวอีกแค่ไหน..
แต่เป็นเพราะฉันเลือกแล้ว ว่าจะรอความรักของเธอต่อไป..
เจ็บปวดอย่างไร..คงต้องบอกได้คำเดียวว่ายินดี
ไม่ว่าการเดินทางของฉันจะสิ้นสุดลงตรงไหน..
แต่ว่าหัวใจ ก็จะมั่นคงกับเธออยู่อย่างนี้...
ไม่แปลกใช่ไหม ที่คนหนึ่งคน จะใช้ชีวิตและลมหายใจที่มี
ยินยอม พร้อม และภักดี กับคนที่หัวใจเลือกแล้วว่ามีเพียงคนเดียว
23 มีนาคม 2546 16:49 น.
ผู้หญิงเจ้าชู้
ไม่มีแม้ข่าวคราวอะไรส่งมาถึง...
ไม่เคยได้รับเลยความรู้สึกลึกซื้งอะไรทั้งนั้น...
เมื่อความรักจบลง และคนสองคนหมดสิ้นความผูกพัน..
เรื่องของเธอและฉันจึงไม่รู้ว่าจะก้าวต่อไปอย่างไร...
ให้เป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน..
เธอก็บอกว่าอย่างนั้นเธอทำใจรับไว้ไม่ได้..
ฉันมันไม่ดีพอใช่ไหม.. เธอจึงไม่อยากรู้จักฉันต่อไป..
หรือว่า... เธอไม่อาจเห็นฉันมี ใคร ๆทั้งๆ ที่เราเป็นเพื่อนต่อกัน
ไม่ว่าจะจบลงอย่างไร...
เรื่องราวที่เป็นไป... มันก็จบลงแล้วเธอกับฉัน..
ไม่เหลือแม้แต่ เรื่องดีๆ ที่เคยทำร่วมกัน..
ความรู้สึกดีๆ ที่เคยมีนับพัน... ตอนนี้มัน...ไม่เหลือเลย...
22 มีนาคม 2546 17:46 น.
ผู้หญิงเจ้าชู้
ไม่รู้....
ว่าที่เป็นอยู่คือรักหรือไม่...
กับการกระทำของเธอที่ทำให้ฉันลืมความทุกข์ไป...
กับรอยยิ้มในใจ..ที่มีทุกครั้งที่เจอหน้าเธอ
ไม่เข้าใจ...
ว่าเพราะ อะไรหัวใจฉันจึงหวิวไหวอยู่เสมอ..
ไม่เข้มแข็ง ไม่กล้าสบตา ทุก ๆครั้งที่เจอหน้าเธอ
สมองมันเบลอๆ ไม่รู้จะทำตัวยังไงดี..
เพราะอะไร..
ถึงทำให้หัวใจฉันต้องอ่อนแออย่างนี้...
ขอกลับไปนั่งเงียบๆ แล้วถามหัวใจตัวฉันเองดูอีกที..
ว่าที่รู้สึกกับเธอคนดีอย่างนี้ มันหมายความว่าอะไร...
21 มีนาคม 2546 21:10 น.
ผู้หญิงเจ้าชู้
เสี้ยววินาที...
มาจับมือและอยู่ข้างๆ ฉันคนนี้จะได้ไหม..
ปวดร้าวเหลือเกิน กับทุกๆ สิ่งที่เข้ามาทำร้ายจิตใจ..
ทรมานจนเดินต่อไปไม่ไหว..อยากได้กำลังใจจากเธอคนดี
ให้ฉันได้หรือเปล่า....
ไม่อยากนอนหนาวเดียวดายลำพังในค่ำคืนนี้..
ยิ่งมองฟ้ากว้าง ๆฉันยิ่งรู้สึกเหว่ว้าอ้างว้างสิ้นดี...
จนไม่อาจห้ามน้ำตา..ที่มี เพราะฉันอ่อนแอเกินทน...
20 มีนาคม 2546 16:50 น.
ผู้หญิงเจ้าชู้
หมดสิ้นแล้วศรัทธาในความรัก..
ตั้งแต่ได้พบเจอและรู้จักแต่ความร้าวไหว..
อย่าถามฉันเลย..ว่าอะไรที่ทำให้ฉันเปลี่ยนแปลงไป..
เพราะข้อนั้นเธอเองน่าจะรู้อยู่แก่ใจเธอดี...
มีเพียงสายตาเย็นชาให้เธอได้..
สิ่งที่เรียกว่าหัวใจมันไม่เหลือแล้วในตอนนี้...
เคยนะ.. คิดว่าเคยเหมือนกัน ความรู้สึกที่เรียกว่ารักเธอคนดี..
แต่ในวินาทีนี้...ความปวดร้าวที่มี..
....... มันก็กลบกลืนความรู้สึกดีๆ ไปเช่นกัน...
หมดความเชื่อถือใดๆ อีกต่อไป
ไม่อาจจะดำเนินอะไรๆ ต่อไปได้ตามเส้นทางฝัน...
ก็เธอไม่ใช่เหรอ... ที่สอนให้ฉันเข้าใจในวิถีทางเดินของมัน...
บนความผูกพัน.. คงไม่มีความสำคัญ...
.....ถ้าอีกคน..ให้ได้เพียงไม่มีใจ...