ลม เมฆ น้ำ

ผู้หญิงสีรุ้ง

ถึงก้อนเมฆ

                จำไม่ได้ว่าฉันเคยบอกเธอหรือยังถึงความรู้สึกที่ฉันรู้สึกต่อเธอ 

                บางครั้งสัมผัสได้ว่า เธอช่างเป็นเมฆที่สวยงาม ดูอบอุ่นด้วยสีฟ้าครามของเธอ ชวนหลงใหล สำหรับฉัน.... แต่นั่น อาจเป็นเพียงเพราะระยะห่างตอนที่ได้มอง 

                แต่ว่า ... ทำไมนะ ตอนนี้ฉันกลับรู้สึกว่า สีฟ้าของเธอ สะท้อนบอกอยู่แล้ว ว่าเธอนั้นอยู่ห่างและเย็นชาต่อฉันเพียงใด 

                ฉันเอง เริ่มจากการเฝ้ามองเธอ เธอ ที่รอคอยการกลับไปสู่แม่น้ำ เธอที่ไม่เคยผิดเวลา เธอ ที่ไม่เคยเกลียจคร้านหรือเปลี่ยนแปลงไป เธอ ที่ยังรัก แม่น้ำ อย่างไม่เปลี่ยนแปลง ฉันเฝ้ามองเธออย่างชื่นชม จนไม่รู้ตัวเลยว่า ฉันเอง รักเธอตั้งแต่เมื่อใด ตั้งแต่เมื่อใดกันที่ฉันไม่มองสิ่งในนอกจากเธอ และพัดพาเธอไปมาเพื่อให้ได้อยู่ด้วยกันนานที่สุด

               ฉัน อิจฉาเธอ ที่ท้ายที่สุดแล้ว เธอจะได้กลับไปหาเขา แม่น้ำ อันเป็นที่รักของเธอ แม้ว่า ฉัน จะยื้อยุด เธอที่กลั่นตัวเป็นเม็ดฝน ด้วยการพัดเธอ ให้ลอยล่องในอากาศ จนสุดความสามารถ แล้วก็ตาม มันไม่ได้ช่วยอะไร เพราะฉัน ไม่มีตัวตน ไม่ได้เป็นสิ่งที่จะหลอมลวมกับเธอได้เลย นี่แหล่ะ ความเศร้าของฉัน

              ที่ทำได้ ก็คือ รอว่า เมื่อใดจะถึงเวลาที่เธอละเหยลอยขึ้นมาจากแม่น้ำ กลับกลายมาเป็นก้อนเมฆอย่างเดิม เพื่อว่า อย่างน้อยฉันก็มีโอกาศได้สัมผัสเธอบ้าง เท่านั้น  ฉันคิดถึงเธอจัง ก้อนเมฆ เม็ดฝน แม่น้ำ 

                                                       สายลม