17 มกราคม 2549 12:57 น.
ผู้หญิงสีรุ้ง
ความสัมพันธ์ ที่ไม่มีตัวตน ไม่สามารถพิสูจน์ได้ว่ามีอยู่จริง
ดี หรือ ไม่ดี ที่มีมันอยู่
**ความสัมพันธ์ บางครั้งช่างยิ่งใหญ่มีอิทธิพลเปลี่ยนแปลงได้แม้สิ่งที่ยากยิ่ง
**ความสัมพันธ์ บางครั้งหยิบยื่นมาเพียงปลายเส้นแห่งความรู้สึก
**ความสัมพันธ์ บางครั้งเปราะบางจนเหมือนเพียงลมแผ่วผ่านก็ขาดผึง
**ความสัมพันธ์ บางครั้งไม่ต่างจากยาพิษที่แสนยั่วยวนหวานลิ้น
**ความสัมพันธ์ เช่นกันพร้อมทุกดเสี้ยวนาทีสำหรับการเปลี่ยนแปลงเป็นไปสู่สิ่งอื่นที่ต่างไป
**ความสัมพันธ์ บางรูปแบบ เป็นกำลังใจเดียวที่ยื้อใครบางคน ให้ยังอยู่บนโลกโหดร้ายได้ แม้อยากปฎิเสธ
**ความสัมพันธ์ ที่บางครั้งเพ่งพิจารณาแล้วจะเห็นว่า เป็นเพียงการตอบสนองสันดานจากธรรมชาติ
**ความสัมพันธ์**
15 ตุลาคม 2548 10:36 น.
ผู้หญิงสีรุ้ง
ยิ่งใช้ชีวิตอย่างรีบเร่ง กลับรู้สึกว่าตัวเองเฉื่อยช้าลง
ยิ่งวิ่งตามกลับยิ่งห่าง
ยิ่งอยู่ในสังคมพลุกพร่าน พื้นที่ส่วนตัวกลับขยายขึ้น
เติบโตขึ้น จินตนาการหดหาย ถ่ายเทไปอยู่ในส่วนของ หลักเหตุผล และ
ความเป็นจริงที่อุปโลกขึ้น เรื่องที่เคยหัวเราะให้ กลับดูว่าเป็นเรื่องไร้สาระไม่
ควรแก่การคำนึงถึง
สร้างอาณาจักร ขจัดการต่อต้าน จำกัดการแปลกแยก
ไม่ต่างจาก มด ไม่ต่างจากปลวก
สังคมที่ว่าด้วยการปฎิบัติที่ถูกต้อง ดีงาม ประกาศไว้อย่างนั้น
ฉันไม่ได้ยิ้มจากความรู้สึกมานานแล้ว ถ้ายิ้มให้กับสิ่งมีชีวิต ที่จำกัด
ด้วยคำว่าคนล่ะก็
........ฉันนั่งนอกระเบียงนี่ มองฟันเฟืองของสังคมทำหน้าที่ อย่างคนที่ไม่
เกี่ยวข้อง แต่ก็หลอกตัวเองไม่ได้นานหรอก ฉันรู้ดี...........
กาแฟแก้วเดิม รส ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว สงสัยต้องหาชาร้อน
สักแก้ว
15 ตุลาคม 2548 09:58 น.
ผู้หญิงสีรุ้ง
อีกครั้งแล้ว ที่มีคำถามเกิดขึ้นกับฉัน
อีกครั้งแล้วที่ฉันปล่อยตัวเอง เดินวนเวียน ครุ่นคิด เหมือนเดินอยู่ใน
ทางที่แสนซับซ้อน
ฉันหาเหตุของการเกิดคำถามนี้อย่างคร่าวๆ แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจมัน เท่า
กับ คำถามที่เกิดขึ้นแล้ว นี้
ในหัวเริ่มหนักอึ้ง หนาวทั้งที่ชุ่มด้วยเหงื่อ ภาพที่รับผ่านตา เริ่มพริ้ว
เบลอเลือนขึ้น จางขึ้น
อาการปวดที่หัวเริ่มก่อตัวขึ้น มันปวดหนุบๆ พร้อมกับคอแห้งและ
น้ำลายเหนียว มันเหมือนกับ การเริ่มต้นของอาการไข้
ฉันได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้นอย่าชัดเจน ต่างกับเสียงจากภายนอก
ที่ค่อยเบาลง เบาลง
ทั้งที่ฉันหลับตา นอนขดอยู่ในที่ของฉัน แต่ไอ้คำถามกวนประสาท
นั่นมันยังลอยเด่นอยู่
ช่างมัน....ฉันจะหลับ
ด้วย พารา กำนั้น ฉันจะหลับไปพร้อมกับคำถามงี่เง่านี่ ถ้ามันยังดื้อดึง
อยากจะอยู่ในหัวสมองของฉันก็ไม่เป็นไร
แล้วมาดูกันว่าใครจะชนะ
4 กันยายน 2548 13:30 น.
ผู้หญิงสีรุ้ง
และแล้ววันนึง ฉันก็ได้รู้ว่า ฉันเองได้ใช้เวลาทั้งหมดในชีวิต เพื่อ
เฝ้าดูมัน หล่อเลี้ยงมัน เทิดทูนมันให้มีอิทธิพลเหนือความรู้สึกของฉันเอง
.........น่าขำ ที่มาวันนี้ ฉันไม่เห็นประโยชน์อะไรในการที่จะมีมันอีกต่อไป.......
สุดท้ายที่ฉันต้องการ ก่อนเดินทางใกล ไม่ใช่ อำนาจ ภาระหน้าที่ หรือหน้า
ตา ที่ต้องรักษาอีกต่อไป
ฉันเพียงต้องการ ความว่างเปล่า ภาระที่ฉันดูแลมาตลอดชีวิต เวลานี้ฉัน
มองไม่เห็นมันบนบ่าของฉันอีกต่อไปแล้ว
.
....ฉันต้องไปแล้วล่ะ........
........เดินทางเพื่อไปยังอีกโลกนึง.....
คงไม่ต้องห่วงอะไรอีกแล้ว ที่นั่น ไม่มีใครรู้จักฉัน ทั้งยังไม่มีใครสนใจ
ความเป็นมาของฉันด้วยซ้ำ
แล้ววันนึง เธอเองจะเข้าใจว่าฉันหมายถึงอะไร เพราะเธอเองคงต้อง
เดินทางเหมือนฉันเช่นกัน
ลาก่อน...
13 กรกฎาคม 2548 10:24 น.
ผู้หญิงสีรุ้ง
มันมีชื่อว่าอะไร ? .... ฉันจำไม่ได้แล้วล่ะ แต่ก็มั่นใจอยู่ว่า มันต้องในหนึ่ง ในจำพวก ดาวสิงห์ ดาวธนู ดาวแมงป่อง มันต้องใช่สักอันล่ะ
ทั้งที่เคยไปนั่งดูดาวปลอมๆ ที่เขาทำไว้ให้รู้จักหน้าค่าตาว่า เจ้าพวก ดาวกลุ่มนี่ชื่อว่าอะไร ดาวกลุ่มนั้นชื่อว่าอะไร แต่ก็นั่นล่ะ ไม่ได้ช่วยให้ฉันแยกแยะพวกมันออกได้เลย
"ดาวก็เป็นดาว แหละเนอะ.....แต่กะอีแค่แสงวาวๆ เล็กๆ ประกายสุขเนี่ย จะอะไรนักหนา" เสียงจากอีกฟากของฉัน
"เออ ก็นั่นน่ะซิ แต่จะว่าไป....ถึงจะเป็นแค่แสงวาวๆเล็กๆ ประกายสุข ที่ไม่น่าจะสำคัญอะไร อย่างที่เธอว่าเนี่ย มันก็มีอิทธิพล เอาการอยู่นะ ฉันเคยร้องให้ได้ เพราะมัน หลบหาย ทั้งเคยสดชื่นขึ้นได้เพราะเห็นมันในยามที่อ่อนแรง" ฉันตอบหุ้นส่วนอีกซีกของความคิด
"ไม่ใช่เพราะมันหลอก มันเป็นแค่ อารมร์ที่เธอมี ความรู้สึกที่เป็นทุนอยู่ภายในใจเธอต่างหาก ที่หนุนพาเธอไปในบรรยากาศต่างๆ ที่คิดว่ามันเป็นอยู่" ฝั่งนั้นยังคงชี้แจงหลักการของตัวเอง
"อาจจะถูกของเธอก็ได้ แต่ก็ไม่ใช่ทั้งหมดหรอกนะ ฉันแค่ยินดีที่จะรู้สึก พร้อมๆไปกับบรรยากาศรอบข้าง ด้วยอารมณืข้างในด้วยต่างหาก" ฉันยังอธิบายต่อ
"อืม...." ฝั่งนั้นตอบเพียงเท่านี้
เท่านั้นคือบทสนทนาก่อนนอนของฉันกับฉันอีกคนหนึ่ง เราตกลงใจจะเข้านอนกัน โดยไม่ต้องกล่าวราตรีสวัสดิ และปล่อยหมู่ดาวทำหน้าที่ของมันต่อไป...
หน้าส่วนตัว
1155
