28 มิถุนายน 2547 19:44 น.
ผู้หญิงสีม่วง
27 มิถุนายน 2547
สวัสดีค่ะ .. คนในความคิดถึง
กินอะไรหรือยังคะ ? ถ้ายัง..ไปกินซะนะ..แล้วค่อยมาอ่าน ..เดี๋ยวจะปวดท้องอีก ..
คุณจำวันที่เราพบกันครั้งแรกได้มั๊ย..
ฉันไม่อยากจะเชื่อตัวเองเลยว่า..
ทันทีที่เห็นชายหนุ่มใส่แว่นคนหนึ่งยืนดูโปสเตอร์หนังเรื่อง ..ไอ้ฟัก ..อยู่นั้น..
ฉันบังอาจมั่นใจเหลือเกิน..ว่าคนๆ นั้นต้องเป็นคุณ ...
วินาทีที่ฉันเดินผ่านคุณ .. ใจฉันเต้น .. ลุ้นอยู่เหมือนกันว่าคุณจะหันมามองฉันมั๊ย ..
แล้วคุณจะทำหน้าอย่างไรนะ ..จะจำฉันได้มั๊ย ..
แต่ดูเหมือนฉันจะลุ้นไม่เป็นผล .. เพราะคุณยังคงใจจดใจจ่ออยู่หน้าโปสเตอร์..
ฉันอดคิดเล่น ๆ ไม่ได้ว่า .. คุณคงชอบผู้หญิงในชุดสีแดงเป็นแน่ ..
หลังจากที่เราได้ทักทายกัน .. คุณเชื่อมั๊ย ..ฉันก็ยังไม่อยากจะเชื่อตัวเองอยู่ดี..
ว่าตอนนี้ ฉันกำลังเดินข้าง ๆ คุณ ..
คนที่บอกกับฉันด้วยประโยคง่าย ๆ ตรง ๆ ว่า .. อยากดูหนังกับเธอ ..
ฉันไม่ใช่ผู้หญิงที่วิเศษเลิศเลอมาจากไหน ..
แต่ก็ไม่เคยคิดว่า..หัวใจของตัวเองจะแพ้ความเรียบง่ายเข้าเสียแล้ว ..
เถอะนะ..อย่างน้อย ๆ มันก็เป็นเรื่องดีไปได้..
เพราะมันเป็นครั้งแรกที่ฉันไม่รู้สึกประหม่า..เมื่ออยู่ต่อหน้าผู้ชายแปลกหน้า ..
ฉันชอบกินสตรอเบอรี่ .. และดีใจจังที่คุณก็ชอบเหมือนกัน..
ฉันชอบที่จะล้างสตรอเบอรี่ก่อนกิน ..
แต่ฉันอยากกินสตรอเบอรี่ยังไม่ได้ล้าง..ที่คุณส่งให้มากกว่า ..
คุณรู้มั๊ย .. จนถึงวันนี้..ฉันยังนั่งคิดอยู่เลย..
ว่าคุณสั่งหมูสไลด์มา เพื่อที่จะกินดิบ ๆ จริงหรือเปล่า ..
อยากที่จะลองกิน.. ว่ามันอร่อยอย่างที่คุณบอกมั๊ย ..
แต่ก็ไม่กล้าพอ .. กลัวว่าจะเป็นมุขตลกหน้าตายของคุณ ..
เอาไว้ถ้ามีโอกาส .. ฉันจะสั่งมาให้คุณกินให้ดูนะ ..แล้วฉันจะกินตาม ..
โดยไม่ลืมขอโทษ..ที่คราวก่อน..จับใส่ลงหม้อต้มไปหมดเลย ..
อีกไม่กี่วัน..ก็จะครบกำหนด 3 เดือนที่ฉันจะไปบริจาคเลือดแล้ว ..
ความจริง ..หลังจากครั้งแรก..ฉันยังลังเลที่จะมีครั้งที่ 2 ..
จนวันนั้น .. เมื่อคุณเดินตรงไปยังจุดรับบริจาคเลือด..และไม่ลังเลที่จะทำ..
หัวใจฉันก็ร่ำร้องที่จะทำเป็นครั้งที่ 2 พร้อม ๆ คุณ..ข้าง ๆ คุณ..
หากแต่ติดตรงที่ยังไม่ครบเวลาที่จะบริจาคได้..
คุณรู้มั๊ย ..หลังจากวันนั้น.. ฉันนั่งนับวันที่จะครบ 3 เดือนเร็ว ๆ
และวันที่ 2 เมษายน ก็เป็นวันดีที่ฉันได้โอกาสทำในสิ่งเดียวกันกับที่คุณทำด้วยความเต็มใจ..
และอีก 5 วันจะเป็นครั้งที่ 3 ในชีวิตฉัน ..และจะมีครั้งต่อ ๆ ไปจนตราบที่ฉันยังบริจาคได้..
Hidalgo หนังเรื่องแรกที่เราดูด้วยกัน ..
อายที่จะบอกคุณจังว่า.. นอกจากฉันจะเก็บตั๋วหนังทั้ง 2 ใบเอาไว้อย่างดี..
ฉันยังเขียนชื่อของคุณและฉันลงไปตามหมายเลขที่นั่งของเราด้วย ..
ถึงตอนนี้ .. ถ้าให้ย้อนเวลากลับไป.. ฉันอยากจะวิ่งไปเก็บกล่องป๊อปคอร์น
แก้วเป๊ปซี่และหลอดที่คุณดูดมาเก็บไว้ด้วยซ้ำ .. มันไม่ใช่การกระทำที่เหลวไหลหรอกนะ ..
สำหรับฉันแล้ว ..ความทรงจำ..ไม่ใช่เรื่องไร้สาระ ..
ตลอดเวลาที่ฉันอยู่ใกล้ ๆ คุณ ..
ฉันรู้สึกได้ว่า .. ความประหลาดใจในตัวคุณเกิดขึ้นในใจฉันเป็นระยะ ๆ
คุณไม่ใช่ผู้ชายที่ฉันจะสามารถคาดเดาการกระทำล่วงหน้าได้เลย ..
โดยเฉพาะเรื่อง .. ส้วม ..
ฉันอยากจะฟันธงเหลือเกินว่า.. คุณเป็นผู้ชายคนแรก ..และเป็นผู้ชายคนเดียวบนโลกนี้..
ที่ชวนผู้หญิงที่เจอกันครั้งแรก ..ไปเดินดู ..ส้วม ..
และฉันก็ประหลาดใจในตัวเองเหลือเกิน..ที่ฉันก็ยอมไป ..
26 มิถุนายน 2547 12:27 น.
ผู้หญิงสีม่วง
เขียนในห้องที่นอนคิดถึงคุณทุกคืน ..
26 มิถุนายน 2547
สวัสดีค่ะ .. คนในความคิดถึง
กินข้าวหรือยังคะ ??
ฉันอาจจะใช้คำทักทายคุณเรียบง่าย..ได้ยินโดยทั่วไป..
แต่มันมีความหมายมากสำหรับฉัน..
เพราะมันเป็นคำถามที่คุณเอ่ยถามฉันทุก ๆ ครั้ง ..ที่เราได้คุยกัน ..
เรารู้จักกันได้ร่วม 4 เดือนแล้ว ..และวันนี้ฉันจะเริ่มต้นเขียนบรยายความรู้สึกที่มีต่อคุณ..
ไม่ผิด..หากจะพูดว่าฉันเลียนแบบการกระทำของพระเอกจากหนังเรื่องหนึ่งที่กำลังเข้าฉาย..
ฉันเลียนแบบจริง ๆ ..หากเพียงว่า..ความรู้สึกของฉันที่มีต่อคุณ ..ไม่ได้ลอกเลียนมาเลย ..
ความรู้สึกในใจของฉัน ..
อาจไม่มากมายพอจะทำให้คุณเห็นว่า .. มันช่างยิ่งใหญ่และควรค่าตอบแทน ..
แต่..ความรู้สึกของฉัน .. มันมีค่าเหลือเกินในใจฉันเอง..
อย่างน้อย ๆ มันทำให้ฉันรับรู้ว่า..หัวใจฉันยังไม่ไร้ความรู้สึก ..
ยังสุข..เศร้า .. เหงา .. และเจ็บปวด..แม้ว่าแววตาของฉันจะว่างเปล่าก็ตาม ..
ย้อนหลังไปวันที่เราได้รู้จักกัน ..
จะด้วยโชคชะตา .. ความบังเอิญ .. หรือความตั้งใจของใครก็แล้วแต่ ..
คุณรู้มั๊ย .. ความคิดแวบแรกที่เข้ามาในสมองของฉัน ..
คุณก็คงเหมือนกับผู้ชายคนอื่น..
ที่เพียงแค่ผ่านทักทาย..แล้วสุดท้ายคงจากไป..
โดยไม่สนใจว่าจะได้อะไรกลับไป และทิ้งอะไรไว้ให้ฉันบ้าง ..
ยิ่งเมื่อคุณรุกเร้าอยากคุยกับฉันมากกว่าทางตัวอักษร..
ฉันยิ่งมั่นใจเหลือเกินว่า .. ไม่ต่างกันจริง ๆ
ฉันเล่นตัวที่จะบอกหมายเลข 9 ตัวให้คุณ..
เพียงเพราะคิดว่า ..เมื่อคุณรำคาญ .. คุณคงจะเลิกราไปเอง..
ผู้ชายที่หว่านไปเรื่อย .. คงไม่มานะที่จะตามหาสิ่งที่ต้องการเพียงผิวเผินหรอก..
ฉันจึงบอกเลขเพียง 8 ตัวให้คุณ ..
แม้มันไม่ยากนักหากคุณจะหาตัวสุดท้าย ตัวที่ 9..แต่ฉันก็คิดว่า .. คุณคงไม่หา ..
ต่อเมื่อเสียงสัญญาณของการต่อเลข 9 ตัวติดดังขึ้นข้างตัวฉันเพียงชั่วเวลาไม่กี่อึดใจ ..
สร้างความแปลกใจให้ฉัน ...
ในวินาทีแรก .. ฉันอดคิดเล่น ๆ ไม่ได้ .. พรหมลิขิต ..
และในวินาทีต่อมา..ฉันก็หัวเราะให้กับความคิดบ้า ๆ ของตัวเอง ..
โดยที่ไม่เคยเอะใจเลยสักนิดว่า ..มันเป็นพรหมลิขิตจริง ๆ
หากแต่ลิขิตให้ฉันเดินบนเส้นทางที่โรยไปด้วย..น้ำตา ..
เราได้ยินเสียงกันและกัน ..
แต่นั่นไม่ได้ทำให้ความคิดของฉันเปลี่ยน ..
เดี๋ยวคุณก็เงียบหายไป ..เชื่อสิ ..
จากวันนั้น..เราคุยกันมากขึ้น ..
สิ่งที่คุณสื่อถึงฉันผ่านทางเสียง และ ทางตัวอักษรก็มากตาม ..
แต่ ..
ฉันไม่สน..ไม่ใส่ใจความเป็นคุณ ..
ตัวอักษร.. และคำพูดของคุณ .. ไม่มีความหมายสำหรับฉัน ..
เพราะมันคงไม่ใช่คำพูดที่มีไว้เพื่อฉันคนเดียว ..
แม้แต่บทกลอนของคุณที่สื่อถึงฉัน .. ฉันก็ยังคิดว่า .. คุณคงแต่งไปอย่างนั้น ..
คงไม่มีความหมายใด ๆ .. ฉันคิดแค่นั้น ..
. . . . . .
จำได้ไหม .. ว่าครั้งหนึ่ง ..คุณเคยเขียนให้ฉัน ..
ตามหามนุษย์อีกซีกหนึ่ง
ซีกที่ซึ่ง เขาว่า คือตัวเรา
ถูกแยกออก เพียงเพราะพระเป็นเจ้า
จะพิสูจน์เรา ตามหารัก ให้พบเจอ
ฉันคิดว่า ฉันพบ คนที่ใช่
ไม่ขอให้เป็นใคร นอกจากเธอ
ฉันรู้สึก สำผัสได้มิใช่เพ้อ
หากไม่ใช่เธอ ฉันก็ไม่ขอตามหาใคร
ฉันรู้ ว่าฉันควรอยู่ ตรงนี้
ควรอยู่ตรงที่ ซึ่งฉันจะมีเธอได้
ฉันไม่สน ซีกที่เหลือ ของหัวใจ
เพราะเธอได้ เติมใจฉัน บริบูรณ์
. . . . . . .
คิดถึง เพียงสองคำ
มันคิดซ้ำ ทุกค่ำเช้า
คิดถึง เพียงสองเรา
คิดถึงเจ้า คนอยู่ไกล
โอ้จิต คิดครวญหา
ทุกเวลา อยากชิดใกล้
มีเธอ อยู่ในใจ
อยู่ข้างใน ความผูกพัน
คิดถึง ฉันบ้างไหม
คนอยู่ไกล ถึงสุพรรณ
หากคุณ คิดถึงฉัน
องครักษ์นั้น มันไม่ไกล ใจไปถึง..........
ไม่มีอะไรแน่นอน..ตราบใดที่โลกยังไม่หยุดหมุน..
เพียงชั่วเวลาไม่นาน ..
ความเป็นคุณก็เปรียบเหมือนน้ำกรดที่กัดกร่อนหัวใจฉัน..เร็วและ รุนแรง
คุณเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของฉันโดยที่ฉันไม่รู้ตัว..
ทั้งที่ฉันไม่อยากจะให้เป็น ..
. . . . .
เขียนมาได้เท่านี้..หากแต่ฉันต้องใช้ความอดกลั้นเป็นอย่างมาก..
และมันคงถึงที่สุดแล้ว .. ในการกลั้นสะอื้น ..
แล้วฉันจะเขียนถึงคุณอีก.. ในเวลาที่น้ำตาฉันหยุดริน ..
.. ฉันมีคุณอยู่ในทุกอณูของหัวใจ ..
... ผู้หญิงสีม่วง ...
ปล. อยากให้คุณรับรู้..ดวงตาหนึ่งคู่อยากมองเห็นคุณตรงหน้า
...........................................
5 กรกฎาคม 2546 14:51 น.
ผู้หญิงสีม่วง
มันน่าแปลกใจไหม..
หัตถ์แห่งความคิดถึงเธอ.. ได้ยื่นออกไปในอากาศที่เวิ้งว้าง..ซึ่งเขาเรียกกันว่าต้นไม้..
ความคิดถึงเธอนั้น.. เมื่อวิ่งตามที่เธอจากไป.. เรียกว่าเส้นทาง..
เมื่อความคิดถึงเธอนั้นเริ่มลึกลงไป.. เขาเรียกกันว่าแม่น้ำ.. ในลำน้ำที่ไหลลึกลงไปเรื่อย ๆ..
ทุกครั้งที่ฉันลงไปสัมผัสเธอ.. ลำน้ำจะไหลลึกลงไปเรื่อย.. ฉันจึงไม่อาจสัมผัสเธอได้..
โอ้.. หัตถ์แห่งความคิดถึงเธอนั้น.. ไหนเลยจะมีเพียงต้นไม้และแม่น้ำ..
สรรพสิ่งบนปฐพีทั้งมวล.. ล้วนเกิดจากเมล็ดแห่งความคิดถึงที่ฉันมีต่อเธอ..
ขยายเป็นลำต้นและให้กำเนิดเมล็ดแห่งความคิดถึง.. คิดถึงเธอ.. ทุกสิ่งได้สูญสลายไป..
นอกจากความคิดถึงที่ฉันมีต่อเธอ.. มีเธอเท่านั้นที่เป็นโลกใบใหญ่ใบเดียวของฉัน..
ท้องฟ้าของเธอ.. เส้นทางของเธอ.. ต้นไม้ของเธอ.. อาทิตย์อัสดงของเธอ..
เธอนั้นคือตัวฉันแต่ไม่เห็นตัวฉันสักที.. ทว่าฉันนั้นอยู่ในทุกที่..
เป็นหมอกน้ำที่กระจายอย่างเลือนลาง.. ช่างน่าเสียดาย..
แสงอาทิตย์อัสดงเป็นหัวใจฉันที่กำลังหม่นหมองลง.. ความมืดมิดคือความเดียวดายองฉัน..
ฝนปรอย ๆ นั้นเป็นหัวใจฉันที่บอบบางลง.. ความโศกเศร้าที่คิดถึงเธอเป็นใบไม้ที่กำลังร่วงหล่น..
น้ำตาที่คิดถึงเธอกลายเป็นน้ำค้าง.. หากพบภูเขาลูกสีขาว..ให้รู้ว่าเป็นหน้าอกของฉัน..
แต่หากพบภูเขาไฟที่ร้อนระอุ.. ได้โปรดอย่าตกใจ.. หากพบนกไฟสีแดงที่อุ้มเปลวเพิลงไปหาเธอ..
ให้รู้ว่าเป็นหัวใจองฉันเอง..อา..เธอนั้นคือตัวฉัน.. อาจจะดีกว่าถ้าเธอผู้เพียบพร้อมลืมฉันไปเลย..
แต่วันนี้ ณ วัดใหญ่สีดำในความยิ่งใหญ่ของเธอ.. ฉันยังคงชะเง้อรอด้วยร่างกายที่สั่นไหว.....
.......................................
ปล. เป็นบทกวีอันยิ่งใหญ่ที่แสดงออกถึงอารยธรรมและภูมิปัญญาทางวัฒนธรรมของมนุษย์โลก
ที่พยายามอธิบายถึง " วิถีมนุษย์ " จากอดีตกาลถึงปัจจุบัน ถูกนำมาสร้างเป็นภาพยนตร์เกาหลี..
ในชื่อ..." MAGO มาโกะ อารมณ์เปลือยระบือโลก "
..................................
4 มิถุนายน 2546 00:28 น.
ผู้หญิงสีม่วง
" อืม...แต่พอจะมีคนช่วยเธอได้นะ.... "
" ....?? "
อ่า... เธอใช้แววตาแทนคำพูด ( อีกแล้ว )....
" ก็...คุณดวงดาวไง....เธอไม่ต้องไปหาเขาเองหรอก ฝากให้คุณดวงดาวไปแทนก็ได้ ....
อย่างน้อย ๆ หากเขาไม่ต้อนรับ....คุณดวงดาวก็คงจะไม่เสียใจถึงขนาดหมดแรงจะกลับมาที่นี่...เหมือนที่เธอไปด้วยตัวเองหรอก...ฉันรู้ "
" อืมมมม...ใช่ ...หากเขาไม่ต้อนรับฉัน...ฉันคง หมดแรง จริง ๆ "
เธอครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่...จึงชวนฉัน ไปหาคุณดวงดาว และขอร้องให้ช่วย...และเธอก็เต็มใจ...
ฉัน...ได้แต่ภาวนาในใจ...ว่าคุณดวงดาว จะนำข่าวดี กลับมาบอกคนคุ้นเคยของฉัน.....
เกือบอาทิตย์ที่เธอซึมเศร้า...เธอเหงา...เธอเหว่หว้า...นั่นพลอยทำให้ฉันเศร้าไปด้วย
ฉันสงสารเธอ...คุณ "ความคิดถึง"...เมื่อไหร่ เธอจะยิ้มได้ ซักที...
และเมื่อถึงวันนั้น...ฉันเองก็คงจะยิ้มได้..เช่นกัน...
...............................
:+:+ ดึกแล้ว +:+:
ดึกแล้ว...ข่มตานอนแต่หัวใจ...รุมเร้า
ออกมายืนหาดาวช่วยปลอบใจ...
ดึกแล้ววุ่นใหญ่...ใจร้อนรน
อยู่ไหน....อยากจะรู้ตอนนี้เธอ...อยู่ไหน
หลับสบายหรือไร...ช่วยบอกกัน
เอ่ยถามพระจันทร์...บอกฉันที
เขาคงนอนหลับอยู่...ไม่รู้ไม่สนใจ
ฉันเดียวดาย...ก็ใครคิดถึงเธอ
แค่เพียงเอ่ยความในใจ...บอกเธอให้รู้ไป
เริ่มยังไง...ไม่กล้าพอ
อยากขอ...ฝากดวงดาวทำให้ใจ...เธอรู้
ว่ามีใครเฝ้าดู...ได้แต่คอย
ได้ไหม...วานหน่อยช่วยฉันที....ช่วยบอกเธอ...
...........................................
...เมื่อความคิดถึงออกเดินทางไป..ไม่ถึง....คุณจะทำเช่นไร ???...
สำหรับฉัน..คงทำได้แค่ถ่ายทอดออกมาเป็นตัวอักษร
เปิดเพลงและร้องคลอ..เบา ๆ...ให้ผ่านพ้นไปได้ในคืนหนึ่ง ๆ...เท่านั้นเอง...
หน้าส่วนตัว
1964
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟผู้หญิงสีม่วง
