...คำลวง...

ผู้หญิงสีม่วง

เหตุอันใด .. ไยเธอจึงผลักไส
เพียงไม่นานเท่าไหร่ .. ก็ไม่สน
คงลืมแล้ว.. ดวงแก้วที่หมองหม่น
แก้วที่เธออยากค้น .. ถึงก้นใจ

ลืมหมดแล้วใช่ไหม .. จึงไปจาก 
น้ำตาฉันไหลพราก .. สักเพียงไหน
อกจะรวดปวดร้าว .. สักเท่าใด
เธอจึงไม่ใส่ใจ .. อย่างก่อนมา

แก้วที่เธอเช็ดถู .. ให้ดูใส
จากนี้ไป .. ไร้แววอีกแล้วหนา
คำห่วงหวง .. ลวงหลอกบอกเป็นยา
หารู้ว่ายานั้น .. กลั่นด้วยพิษ

ไหนเคยพร่ำรำพัน .. ไม่ผันเปลี่ยน
ไหนเคยเขียนคำปลอบ .. มอบดวงจิต
ไหนเคยอยาก .. ฝากใจให้ชีวิต
ไหนเคยคิด .. ร่วมฝันทุกวันคืน

คำเธอบอกหลอกใจ .. ให้ไหวหวั่น
คำลวงนั้น .. ใครกันที่หยิบยื่น
คำไร้ค่าพาซม .. ล้มทั้งยืน
คำหวานชื่น .. ถูกกลืนให้ช้ำตรม

คงลืมแล้วใช่ไหม .. ในวันนี้
ถ้อยคำที่เคยหวาน .. จึงพาลขม
หรือคำเธอเอ่ยเอื้อน .. เหมือนอาจม
จึงถูกถม .. กลบทับกับพื้นดิน

ก็ไม่แปลก .. หากว่าจะลืมง่าย
เหมือนซากสัตว์เน่าตาย .. สลายสิ้น
เปรียบวาจา .. ไร้ค่าเมื่อได้ยิน
ควรเก็บปากเก็บลิ้น .. ไว้กินกลืน

อย่าคิดมาอ้าปาก .. ฝากคำรัก
หรือทายทัก .. ให้ใครเขาขมขื่น
เมื่อพูดแล้ว .. ไม่แคล้วจะทวงคืน
ให้คนอื่นต้องฝืน .. กลืนน้ำตา

ส่วนฉันจะจำไว้ .. ที่ในอก
ไม่เพ้อพก .. คำหวานหว่านมาหา
อย่าเผลอใจ .. ให้ช้ำในคำจา
จะชาตินี้ .. ชาติหน้าไม่กล้าลืม ..  

........................................