23 เมษายน 2547 15:57 น.
ผู้หญิงสีม่วง
วันนี้..ใครจะด่าก็ไม่โกรธ
ใครเหยียบเท้าจะยกโทษ..ไม่เอาเรื่อง
ใครทำผิด..ไม่เก็บมาคิดแค้นเคือง
จะทำตัวเป็นแมวเชื่องเชื่อง..หนึ่งวัน
วันนี้..อารมณ์ดีเป็นพิเศษ
สงสัยจะเกิดอาเพศ..เป็นเหตุให้พลิกผัน
จากคนนิสัยแย่..ไม่แยแสใครทั้งนั้น
เปลี่ยนเป็นยิ้มได้ตลอดวัน..เอ๊ะมันยังไง
วันนี้..ตั้งแต่เธอคนดีโทรมาหา
ก็สดใสขึ้นทันตา..ใครมองหน้าก็ยิ้มให้
อยากจะอารมณ์ดีแบบนี้..ตลอดไป
เป็นคนใหม่ให้น่าแปลกใจ..ได้ทุกวัน
............................................
17 เมษายน 2547 23:51 น.
ผู้หญิงสีม่วง
ความเหงาเป็นเช่นไร..ฉันรู้ดี
ทุกวันนี้..จีงส่งความอาทรที่มี..ไปให้
แม้ไม่เห็นด้วยตา..เธออาจรู้สึกว่า..ไม่มีใคร
แต่ตรงนี้..มีหนึ่งลมหายใจ..ห่วงใยเธอ
ไม่รู้ควรทำอย่างไร..เธอจึงไม่เหงา
ตั้งใจอยากช่วยบรรเทา..ไม่ใช่แค่พลั้งเผลอ
ตัวฉันไม่สำคัญ..เท่ากับใครที่เธอนั้นเคยเจอ
ความจริงใจจากฉันคงไม่เลิศเลอ..มากพอ
ถึงจะไม่มีผลให้เธอ..อิ่มเอมใจ
แต่ยังยินดีทำลงไป..แม้เธอไม่ร้องขอ
ฉันเป็นสุขที่จะให้..และเต็มใจที่จะรอ
เพราะการมีเธอเหมือนชีวิตถูกเติมต่อ..ไปอีกวัน
ฉันหายเหงา..เลยไม่อยากให้เธอเหงา
หากความหลังครั้งเก่า..ทำเธอเศร้าและไหวหวั่น
เปิดหัวใจเธอสักนิด..แล้วโปรดคิดถึงกัน
รับความใส่ใจจากฉัน..ที่พร้อมแบ่งปัน..ให้เธอคนดี
...............................................
15 เมษายน 2547 01:33 น.
ผู้หญิงสีม่วง
หากมีวันหนึ่ง..ฉันหยุดส่งความคิดถึงไปให้
หากฉันเงียบไป..ไม่ส่งความห่วงใยเหมือนเก่าก่อน
ไม่มีคำกล่าวให้ฝันดี..ก่อนที่เธอจะเข้านอน
ทำคล้ายจะจากจร..หมดความอาทรเหมือนก่อนเคย
หากไม่มีฉันในชีวิต..เธอจะคิดอะไรไหม
หากอยู่อยู่ฉันหายไป..เธอจะใส่ใจหรือชาเฉย
จะมีไหมที่ห่วงหา..เมื่อกาลเวลาได้ล่วงเลย
ทั้งที่เราจบไม่ลงเอย..และไม่ได้เอ่ยคำร่ำลา
หากฉันไม่กลับไป..เธอจะรู้สึกอะไรหรือเปล่า
เมื่อความผูกพันระหว่างเรา..มันบางเบานักหนา
เธอมีฉันในวันเหงา..เพื่อบรรเทาความโศกา
คงเป็นเรื่องธรรมดา..หากฉันจะไร้ค่า..ให้เธอจำ
.........................................
11 เมษายน 2547 23:31 น.
ผู้หญิงสีม่วง
เส้นทางนี้..ไกลยิ่งนัก
เส้นทางแห่งรัก..ที่หยุดพักไม่ได้
หัวใจต้องมุ่งมั่น..ฝ่าฟันก้าวไป
จะใช้เวลานานเพียงใด..ไม่คำนึง
ยังอีกไกล..แค่ไหน
หนทางที่ฉันต้องไป..อีกเท่าไหร่กว่าจะถึง
ยังอยู่แค่ต้นต้น..หรือผ่านพ้นแล้วครึ่งหนึ่ง
อย่าเป็นเช่นการว่ายวนในบึง..วกไปเวียนมา
ไกลเพียงไหน..ฉันมองไม่เห็น
เหมือนสองตาถูกเร้น..เส้นทางข้างหน้า
อยากจะหยุดพัก..หักใจกลับมา
แต่สมองและสองขา..ทำท่า..ไม่ยอม
คงไม่ไกล..จนเกินคว้า
เริ่มเหนื่อยและล้า..เหมือนเดินไปทางอ้อม
แต่ยังฝืนทนไหว..แม้ใจจะตรมตรอม
เพราะปลายทางมีเธอฉันจึงยอม..พร้อมเต็มใจ
........................................
10 เมษายน 2547 16:46 น.
ผู้หญิงสีม่วง
เราไกลห่าง..ใช่ห่างแค่เพียงกาย
รักเลือนหาย..เพราะหัวใจเราไกลกว่า
ระยะทาง..ขวางความรัก..ให้โรยรา
ประตูใจเธอบังตา..ไม่เห็นกัน
เธอจึงเมิน..ข้อความที่ส่งให้
ความคิดถึงและห่วงใย..จากใจฉัน
ถึงอยู่ไกล..แต่อยู่ใต้ฟ้าเดียวกัน
อย่าทอนบั่น..ความผูกพัน..ด้วยความไกล
รอเวลา..เมื่อไหร่หนาจะตอบกลับ
หากตอบรับ..ก็อย่าทำให้หวั่นไหว
ช่วยตอบมาว่าเธอรับอย่างเต็มใจ..
แม้ไม่มีคืน..ไม่เป็นไร..ฉันยินดี
แต่นี่เธอเงียบหายไปนานแล้ว..
ไม่มีแวว..ใจฉันแผ่ว..อยู่ตอนนี้
ควรบอกปัด..พูดให้ชัดไปสักที
ใจไม่มี..ให้ฉันนี้..ก็รับฟัง
การนิ่งเฉย..คืออะไรใครจะตอบ
ชอบไม่ชอบ..เธอคงลืมเรื่องความหลัง
ความห่างไกล..พารักให้ไม่จีรัง
ยากตัดใจหากเธอรั้ง..ให้มันนาน
หรือเธอไม่ใส่ใจ..ความรู้สึก
ฉันร้าวลึกเพียงไหน..ไม่สงสาร
จะใจน้อย..หรือคอยรอ..ทรมาน
เป็นคนในวันวาน..ที่เธอเลือน
ตัวเราไกล..ใจเราห่างกันนานเนิ่น..
เพียงผ่านเผิน..ทางที่เดินจึงคลาดเคลื่อน
สวนทางกัน..เมื่อเธอนั้นเริ่มแชเชือน
รอเพียงคำเธอเอ่ยเอื้อน..ไม่เหมือนเดิม...
.................................................
วันนี้ตอนเช้า..ส่งข้อความไปให้คนไกล..
ความคิดถึง..หนึ่งกระสอบ
ความห่วงใย..สองหอบใหญ่ใหญ่
ทั้งหมดจากฉัน..ทุกวันส่งไป
เธอจะเต็มใจรับไว้ไหม..คนดี..
ส่งไปแล้ว..เงียบหาย..ไม่มีอะไรเกิดขึ้น..
คนหัวอกเดียวกัน..คงเข้าใจความรู้สึกดี..ว่าเป็นเช่นไร..
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟผู้หญิงสีม่วง
หน้าส่วนตัว
1070
