31 มกราคม 2545 16:48 น.
ผู้หญิงธรรมดา
รถเมล์แล่นผ่านบ้านหลังหนึ่ง
ไม่ถึงกับโก้แต่ก็โตพอสมควร
ถ้าให้เดาคิดว่าคงจะมีคนเดินป่วน
สวนทางกันไปมา..น่าอิจฉา
แต่ความเป็นจริงไม่ใช่เลย
มิเคยเห็นใครโผล่ออกมา
มิหนำซ้ำร้ายยิ่งกว่า
ประตูราคาแพงลิบลับกลับปิด
รถเมล์แล่นผ่านวันแล้ววันเล่า
ไม่มีเงาของผู้อาศัยสักนิด
ผ่านไปกี่วันกี่เดือนประตูก็ยังสนิท
จะมืดมิดหรือติดเช้าเฝ้าสงสัย
ต่อมาไม่นานนัก
เหตุการณ์ชักเปลี่ยนแปลงไป
ประตูไม่ได้เปิดแต่อย่างไร
กลับมีใครให้เห็นเป็นขวัญตา
หญิงชราร่างกายผ่ายผอม
แต่งตัวซอมซ่อหน้าตาห่อเหี่ยว
นอนหน้าบ้านคุดคู้อยู่คนเดียว
ใบหน้าซีดเซียวเหลียวมองถนน
ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา
หันหน้าไปมองหน้าบ้านกี่หน
ก็เจอะกับหญิงชราหน้าตาเศร้าหม่น
เอ..สตรีคนนี้เป็นใครกัน
28 มกราคม 2545 09:50 น.
ผู้หญิงธรรมดา
อยากสุขเหมือนใครใครในโลกนี้
อยากมีความสนุกสนานเบิกบานใจ
อยากอยู่ร่วมกับสังคมอย่างสดใส
อยากเป็นดังที่ใจต้องการ
ไม่อยากอิจฉาคนที่เขามีเสียงหัวเราะ
ก็เพราะเราก็สามารถมีได้
แต่กลับต้องทนกับความทุกข์ใจ
เพราะไม่รู้จักปล่อยวาง
ความรู้สึกเบื่อมีนับครั้งไม่ถ้วน
เฝ้าก่อกวนจิตใจไม่ซาสร่าง
มีใครไหมที่เป็นอย่างฉันบ้าง
มีชีวิตอยู่อย่างอึดอัดขัดอารมณ์
การเป็นคนดีที่สุดต้องกล้ำกลืน
อยู่บนเส้นทางอันขื่นขม
ฝืนยิ้มรับไมตรีในสังคม
ทั้งที่จมอยู่กับความทรมาน
19 มกราคม 2545 16:19 น.
ผู้หญิงธรรมดา
แค่จะบอกเธอว่าเราเลิกกัน
แต่เหตุผลมันไม่มี
จึงทำให้ฉันต้องเป็นอย่างนี้
อ้าปากกี่ทีไม่มีเนื้อความ..ตามตั้งใจ
ต้องรอให้เธอเป็นฝ่ายเดินหนี
ยอมเป็นคนที่เสียน้ำตามากมาย
ยอมเป็นคนที่โดนเธอทำลาย
ยอมให้เธอทำร้ายจิตใจ
ต้องทำตัวเป็นคนชั่วให้เธอเห็น
ช่างยากเย็นยิ่งกว่าสิ่งใด
ทำอะไรก็ได้เพื่อจะให้เธอไป
คบกันต่อไปก็ไม่มีวันได้ร่วมทาง
12 มกราคม 2545 13:40 น.
ผู้หญิงธรรมดา
แรกแรกรักน้ำต้มผักก็ว่าหวาน
พอนานนานน้ำผึ้งหวานพาลจะขม
ชีวิตประสบพบแต่ความตรอมตรม
ชื่นชมหลงใหลในความไม่มั่นคง
กว่าจะคิดได้ก็สายเสียแล้ว
เหมือนแก้วตกแตกเป็นผุยผง
จากคนที่เคยมีแต่ความทรนง
เปรียบดั่งหงส์ปีกหักรักสลาย
หน้าส่วนตัว
1557
