16 ธันวาคม 2544 14:09 น.
ผู้หญิงธรรมดา
จะต้องหวานสักเท่าไหร่
ที่ให้ไปไม่พออีกหรือ
หากลงทุนด้วยการฉุดยื้อ
นั่นคือสิ่งที่ฉันทำมันไม่ได้
คิดว่าแค่นี้ก็คงพอ
ต่อให้หวานสักเพียงใด
หากเธอมีเหตุผลที่จะไป
คำพูดใดใด..ก็ไม่มีน้ำหนักพอ
14 ธันวาคม 2544 18:00 น.
ผู้หญิงธรรมดา
เก็บกลีบดอกไม้ที่ร่วงโรย
เก็บโกยไว้ได้พอประมาณ
เก็บเอาเฉพาะดอกที่บาน
เก็บดอกที่หลุดจากก้าน..เท่านั้น
เก็บหญ้าสีเขียวเขียว
เก็บแต่หญ้าชนิดเดียวกัน
เก็บสะสมไว้ทุกทุกวัน
เก็บมันใส่ตะกร้า..ใบใหม่
เก็บก้อนเมฆมาใส่ถุง
เก็บจนตุงกระเป๋าใหญ่
เก็บมาแล้วก็ลอยไป
เก็บเท่าที่ใจต้องการ
เก็บความสดชื่นจากทุ่งกว้าง
เก็บความว่างเปล่าจากเคมีสาร
เก็บความรู้สึกดีดีกลับบ้าน
เก็บประสบการณ์ไว้ให้..แสนนาน
14 ธันวาคม 2544 17:31 น.
ผู้หญิงธรรมดา
ที่หายไปไม่ใช่เพราะงานยุ่ง
ที่หายไปไม่ไช่เพราะมุ่งแต่ขยัน
ที่หายไปไม่ใช่เพราะเพียรหมั่น
แต่หายไปนั้น..เพราะฉันติดคุกมา
14 ธันวาคม 2544 17:31 น.
ผู้หญิงธรรมดา
เกือบปีแล้วที่เราจากกัน
ส่งข่าวคราวให้ฉันรู้บ้างสิ
เขียนมาเป็นจดหมายสักนิดก็ยังดี
อย่างน้อยได้รู้ว่ามีคนที่คิดถึง
อย่าเงียบหายไปได้ไหม
รู้ไว้ว่ามีคนคอยอยู่คนหนึ่ง
คนที่ยังคงซาบยังคงซึ้ง
คนที่รออยู่กึ่งกลางระหว่างเรา..เท่านั้น
8 ธันวาคม 2544 10:19 น.
ผู้หญิงธรรมดา
ส่งเมล์มาให้ทำไมไม่ตอบ
หรือไม่ชอบที่ไปวุ่นวาย
มีอะไรบอกกันตรงตรงก็ได้
ความห่วงใยที่มีให้ไป..ไม่ต้องการ
หน้าส่วนตัว
635
