ก็แค่.. เสียดาย

ผู้หญิงช่างฝัน

ไม่เคยมีความหมายในวันนี้
และไม่มีความสำคัญในวันไหน
เป็นเพียงแค่ดอกหญ้าค่าต่ำไป
มิเทียมได้กับค่าคำว่า  รัก 

อาจมีคนหลงใหลในบางครั้ง
แต่ก็ยังไม่มีที่แน่นหนัก
เคลิ้มคล้อยปล่อยใจเคียงเพียงชั่วพัก
เมื่อตระหนักความจริงก็ทิ้งไป

เป็นเจ้าของกุหลาบงามที่ล้ำค่า
มีศักดิ์กว่าดอกหญ้าดินเป็นไหนไหน
แค่ดอกหญ้าไร้กลิ่นถิ่นพงไพร
เหยียบย่ำช้ำเพียงไหนใครอาทร..

หมดสิ้นความสำคัญ  วันแห่งรัก 
ได้ประจักษ์ถึงค่าดอกหญ้าอ่อน
ถูกละเลยทิ้งร้างบนทางจร
ให้ร้าวรอนสะท้อนทกกับอกดิน    

ดอกหญ้าวาเลนไทน์ :: 13 ก.พ. 49 - 17:14
..

วันนี้ของปีก่อน..  ฉันเขียนบทกลอนตัดพ้ออะไรบางอย่าง
วันแห่งความรัก..    วันที่ไม่เคยมีความหมายกับฉันมานานนักแล้ว

ของขวัญวันวาเลนไทน์..  
ดอกไม้... สำหรับวันแห่งความรัก 

ดอกไม้หรือ...
มีเพียงคนใกล้ชิดไม่กี่คนกระมัง.. ที่รู้ว่าฉันโปรดปรานช่อดอกไม้สดเป็นที่สุด   
ไม่กี่คน.. ที่รู้ว่าของขวัญที่ทำให้ฉันสุขใจและยิ้มได้ในทุก ๆ  เทศกาล  
คือดอกไม้เล็ก ๆ  ช่อเดียวเท่านั้น
แต่.. ดอกไม้เล็ก ๆ  และคนใกล้ชิดในไม่กี่คนนั้น  ได้ห่างหายจากชีวิตฉันไปนานแล้ว..
ยังคงมีบ้างในบางโอกาส ที่ฉันสั่งช่อดอกไม้สดเป็นของขวัญให้ตัวเอง..  
และก็น่าขัน.. ครั้นเมื่อบอกกับคนช่างสงสัยรอบข้างว่าฉันซื้อเอง 
พวกเขามักไม่อยากจะเชื่อ..
ไม่เห็นจะแปลกนี่นะ..  ก็ในเมื่อฉันรอที่จะมีคนมอบให้ไม่ไหวนี่นา..

แต่คุณว่ามั้ย..
ชีวิตคนเรา.. บางทีก็ตลกกว่าที่คิด..
สิ่งที่เคยอยากได้ กลับไม่ได้
สิ่งที่ไม่คิดว่าจะได้ กลับมีเข้ามา...

.. ปีนี้...   
กุหลาบแดงช่อเล็ก ๆ  ยิ้มรับฉันในอรุณรุ่งของวันแห่งความรัก 
การ์ดเล็ก ๆ  กับข้อความสั้น ๆ     แด่.. นางฟ้าของผม 
ที่แม้จะไม่ได้ลงชื่อ.. แต่ฉันก็รู้..
คิดให้ขำขำ ป่านนี้แล้วยังมีคนหูตาฝ้าฟางหลวมตัวมาซื้อดอกไม้ให้อีกแฮะ..

แต่ยามนี้ฉันกลับขำไม่ออก...

ฉันนึกไปถึงเรื่องราวที่คนช่างเล่าคนหนึ่งเล่าให้ฟัง
เรื่องราวของชายหนุ่มผู้ซึ่งไม่ต้องการรับดอกไม้จากบรรดาหญิงสาว
ด้วยมีความคิดว่าหากตนรับ นั่นหมายถึงตนได้เปิดรับความรู้สึก
ของหญิงสาวเหล่านั้นเข้ามา ซึ่งเขาไม่ต้องการ..
แต่กลับมีบางเสียง ที่แย้งความคิดของเขา

การรับดอกไม้นั่น.. 
  ..หมายถึงการเปิดโอกาสให้คนอื่นได้แสดงความรู้สึกที่เขามีต่อเราต่างหาก

มันทำให้ฉันสงสัยต่อไปว่า
การเปิดโอกาสให้คนอื่นได้แสดงความรู้สึกที่มีต่อเรา... 
คือการให้ความหวัง เพื่อที่จะต้องพบกับความผิดหวังในวันข้างหน้าหรือเปล่านะ
แล้วฉันควรจะรับกุหลาบช่อนี้ไว้ดีหรือเปล่า (วะ) นี่..!..  

 ทำไมเราถึงคบกันไม่ได้..   ช่วยบอกผมหน่อย  
ฉันนึกเลยเถิดไปถึงคำที่เจ้าของกุหลาบช่อนี้เคยคาดคั้นถาม..

เฮ้อ...อ...อ....!  ฉันถอนหายใจยาว ๆ   แล้วบอกไปว่า.. ก็รู้ ๆ  อยู่.. จะต้องถามทำไม 

มันไม่สำคัญหรอกนะ  ทุกอย่างมันอยู่ที่ใจ   เขายังไม่ยอมแพ้

ฉันลอบถอนใจเบา ๆ เพื่อระบายความอึดอัด.. แต่ก็เลือกที่จะไม่พูดอะไร

มันสำคัญมากนักหรือ  สำคัญมากกว่าความจริงใจที่ผมมีใช่มั้ย..  เขาถามอีก..

มันก็แค่ความรู้สึกฉาบฉวยน่ะ.. อีกไม่นานก็จะหายไปเอง  
ฉันพูดอย่าง (กับ) คนเข้าใจชีวิต 

 แต่มันเกือบปีแล้วนะ.. ที่ผมรู้สึกแบบนี้..

..........  ฉันเงียบ..      

..........  เขาก็เงียบ

เอางี้....  ..อีกสองปี  ถ้ายังรู้สึกเหมือนเดิมอยู่ค่อยมาคุยกันใหม่ ดีมั้ย  
.. ฉันพยายามหาทางออก    เขาเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วบอกว่า.. 

... แล้วถ้าวันนั้นผมยังรู้สึกเหมือนเดิมล่ะ... 

 ..ก็ค่อยมาว่ากันงัย..   ฉันรีบสรุป 

............
....

ฉันดึงความคิดตัวเองกลับมาที่กุหลาบช่อน้อยบนโต๊ะทำงาน...
ของขวัญวันวาเลนไทน์..  ที่ฉันเคยหวัง.. และเฝ้ารอคอย
ความจริง...ฉันอยากจะมีความสุข ปลาบปลื้ม และยิ้มบาน ๆ ให้กับกุหลาบช่อนี้นะ

เพียงแต่..
ฉันไม่เข้าใจ..
ว่าทำไมชีวิตต้องเล่นตลกกับฉันอย่างนี้ด้วย...
ทำไมชายหนุ่มที่ทำให้ฉันสมหวัง...และ (แอบ) ชื่นใจเล็ก ๆ  แบบนี้ได้...
...
......
........

ถึงต้องเกิดทีหลังฉันตั้งเป็นสิบปีอย่างนี้ด้วยเนี้ย.ย..ย..      แง๊... ง... ง