เพราะคือหนึ่งไมตรีที่รักมาก ทุกครั้งที่ พบ - พราก จึงหวั่นไหว แม้จะเพียรตอกย้ำซ้ำกับใจ ว่าปล่อยเถิด.. สายใยที่เคยมี แต่เมื่อวันเวลาย้อนมาใหม่ ถ้อยคำฝากจากใจช่างล้นปรี่ ชั่วหนึ่งคล้ายเต็มตื้นชื่นฤดี ข้ามนาทีความเศร้ากลับเย้าเยือน อยากจะปล่อยอารมณ์ให้จมปลัก กับความรัก ห่วงใย ให้มันเหมือน ที่ผ่านมา.. แต่ทว่ามันร้างเลือน จะเอ่ยเอื้อนคำใด.. คงไม่ดี กระแสกาลเวลาได้พาพัด ภาพใหม่อันแจ่มชัดเข้าแทนที่ ให้อ่อนแอแต่ทุกครั้งยังยินดี อย่างน้อยมี “สายใย” ให้จดจำ