22 กุมภาพันธ์ 2551 13:11 น.
ผู้หญิงช่างฝัน
ระหว่างคืนเงียบงันอันเหน็บหนาว
มวลหมู่ดาวพราวระยับประดับฟ้า
จรัสแสงแข่งขันล้อมจันทรา
เป็นความงามแห่งนภาที่น่ายล
นั่นคือความคู่ควรที่บังเกิด
เจียมตัวเถิดเศษดินถิ่นไพรสนฑ์
แค่จันทร์สาดแสงมาอย่าลืมตน
หลงวังวนแหวกว่ายตะกายเดือน
เจ้าเป็นแค่เศษดินที่สิ้นศักดิ์
แอบทึกทักจันทรามาเป็นเพื่อน
ซ่อนหวังไว้ในฝันอันลางเลือน
เผลอลืมเตือนว่านั่นเพียงฝันไป
ต่อให้จันทร์ลดค่ามาใกล้ชิด
เจ้าก็ไม่มีสิทธิ์จะอ่อนไหว
จันทร์ควรคู่ดาราบนฟ้าไกล
เป็นดินหมายเคียงจันทร์.. อย่าฝันเลย..
........
เคยไหม..
ที่เพียงแค่ได้สัมผัสกับความงดงาม ดีงาม..
ของใครสักคน ก็ทำให้ตัวเองรู้สึกแปลกแยก
เหมือนว่าใครคนนั้นคือ ค ว า ม ดี
ขณะที่คนคนนี้คือ ค ว า ม บ า ป..
ความรู้สึกว่าตัวเองไม่คู่ควร
เหมือนตัวเองต้อยต่ำ..
ไม่มีสิ่งใดดีพอ..
ให้ใครต้องลดตัวลงมาใกล้ชิดด้วย
นั่นคือสิ่งที่บอกตัวเองอยู่เสมอ...
7 กุมภาพันธ์ 2551 15:19 น.
ผู้หญิงช่างฝัน
.. ค ว้ า ง ..
มิรู้จะก้าวย่างทิศทางไหน
มันเวิ้งเหงาเปล่าว่างอยู่ข้างใน
เกินจะกล่าวคำใด-อะไรดี
..ใจหาย...
คงเสียดายอุ่นหวานของวานนี้
นั่นรอยยิ้มของคืนวันอันแสนดี
จะทอดทิ้งก็พิรี้พิไรครวญ
.. หนึ่งใจขมปร่า ..
จนอยากลาลาลับไม่กลับหวน
อีกใจซึ้งถ้อยฝันพารัญจวน
มันปั่นป่วนวุ่นว้าในอารมณ์
.. อย่างไร ? ..
หัวใจจึงจักห้ามความขื่นขม
เอ่ยคำลาแม้ว่าจะโศกซม
หรือยอมจมเจ็บอย่างมิร้างลา
..
By : รวี นิชา
3 ธันวาคม 2550 13:04 น.
ผู้หญิงช่างฝัน
และแล้ววันจากลาก็มาถึง
เคยซาบซึ้งชิดใกล้กลับไกลห่าง
หอมละมุนอุ่นเนื้อเริ่มเจือจาง
ไม่เหมือนอย่างฝันเราเฝ้าทุ่มเท
คำสัญญากระซิบเครือเมื่อคืนก่อน
คำเว้าวอนหวานถ้อยคอยกล่อมเห่
คำมั่นรักฝากไว้ไม่รวนเร
บัดนี้เหหันห่างเลือนร้างไป
แสนอาวรณ์เหว่ว้าน้ำตาตก
ในหัวอกยอกยับเกินรับไหว
ค่ำคืนต่อจากนี้จะมีใคร
ปลอบขวัญให้อกอุ่นเหมือนคุณเคย
เมื่อไม่เหลือหัวใจรักแม้สักน้อย
จะมัวคอยใดเล่าใจเจ้าเอ๋ย
ปาดน้ำตาปล่อยรักลวงให้ล่วงเลย
เหมือนไม่เคยกอดรัดสัมผัสมัน
- ๑๒ กรกฎาคม ๒๕๔๘ -
29 พฤศจิกายน 2550 11:30 น.
ผู้หญิงช่างฝัน
แ ม่ น้ำ อั น เ วิ้ ง ว้ า ง
เ จ้ า เ ค ว้ ง ค ว้ า ง อ ย่ า ง ข้ า ไ ห ม
ไ ห ล เ อื่ อ ย เ ห มื อ น หั ว ใ จ
ค ร า ว สิ้ น ไ ร้ ซึ่ ง เ รี่ ย ว แ ร ง
เ ค ย ไ ห ม ที่ ท้ อ แ ท้
ที่ อ่ อ น แ อ ไ ม่ เ ข้ ม แ ข็ ง
เ ห นื่ อ ย ล้ า ฤ า ก ล้ า แ ก ร่ ง
ย า ม ซั ด แ ห ล่ ง แ ก่ ง หิ น ค ม
ส่ ว น ข้ า ใ น ย า ม นี้
ท้ อ เ ต็ ม ที มิ อ า จ ข่ ม
แ ร ง รุ ก แ ห่ ง ทุ ก ข์ ต ร ม
ก ร ะ ห น่ำ ถ ม จ ม วั ง ว น
ป ล่ อ ย ใ จ กั บ ส า ย น้ำ
ล อ ย ล่ อ ง ต า ม ก ร ะ แ ส ช ล
ห วั ง น้ำ ดั บ ทุ ก ข์ ท น
ดั บ ร้ อ น ร น ที่ เ ก า ะ กิ น
วั น ห นึ่ ง ค ง ถึ ง ฝั่ ง
แ ม้ ค ว า ม ห วั ง ร ว ย ร ะ ริ น
ชุ บ ฟื้ น คื น ชี วิ น
ก่ อ น ด่ า ว ดิ้ น ดั บ สิ้ น ใ จ..
- ๑๓ มิถุนายน ๒๕๔๘ -
26 พฤศจิกายน 2550 10:44 น.
ผู้หญิงช่างฝัน
นกแปลกหน้าบินหลงฟ้ามาซบร่าง
หนาวเหน็บดังดวงจิตมีพิษไข้
อีกบาดแผลเนื้อตัวกับหัวใจ
บินโซซัดโซเซไปเพราะไร้รัง
อยากโผบินคืนถิ่นอิงอุ่นไอ
ขอเพียงใครใส่ใจให้ความหวัง
เพียงโอบอุ้มคุ้มครองท่ามภวังค์
ลบอดีตความหลังฝังรอยลึก
พายุอดีตกรีดใจให้ครวญคร่ำ
สองปีกช้ำร่ำไห้ในคืนดึก
หวาดผวาหลงทางกลางป่าลึก
อกระทึกสั่นไหวไร้แรงบิน
- ๒๗ กุมภาพันธ์ ๒๕๔๘ -
Calendar
Lovers
7 คน เลิฟผู้หญิงช่างฝัน
หน้าส่วนตัว
1320
