25 มีนาคม 2554 00:25 น.
ผู้สัญจร
เธอทรุดร่างกลางทรายที่ปลายซาก
สายน้ำหลากคนเศร้าในเงาชื้น
ความเจ็บปวดพลัดพรากจนยากยืน
สายน้ำกลืนเกลื่อนกลบบรรจบดิน
ทะเลโกรธเกรี้ยวกราดขึ้นพาดฟ้า
โถมถลาลงสู่ยังหมู่หิน
คลื่นกระหน่ำซ้ำมายังธานิน
ทุกอย่างสิ้นย่อยยับลงกับตา
ตะวันดับเดือนจางปลายทางมืด
ความเย็นชืดปกคลุมทุกพุ่มผา
ใต้ลำแสงแห่งไฟในศรัทธา
ถูกทายท้าหยามหมิ่นให้ดิ้นรน
เมื่อวงแหวนแห่งไฟภัยพิบัติ
ปรากฏชัดธรรมชาติประกาศผล
คลื่นลูกใหญ่สัดสาดกวาดผู้คน
ให้อับจนจมหายในสายธาร
กอบเม็ดทรายบนพื้นแล้วยืนเหม่อ
ตาชะเง้อมองหาน่าสงสาร
สิ่งที่เหลือคือซากฝากตำนาน
แห่งคืนวานผ่านสุขสู่ทุกข์ตรม
เธอทรุดร่างกลางทรายที่ปลายซาก
สะอื้นจากภายในดวงใจขม
สิ้นคนรักทรัพย์สินสิ้นสายลม
ความมืดพรมพรางปิดชีวิตเธอ.
----------------
8 มีนาคม 2554 22:35 น.
ผู้สัญจร
ลูกกระสุนวิ่งมาฝ่าอากาศ
มือถือบาตรร่วงหลุดเกินฉุดรั้ง
ร่างเสียหลักทั้งยืนหลังปืนดัง
หมดกำลังจะฝืนยืนต่อไป
บาตรที่ถือกิจวัตรโปรดสัตว์โลก
ดับวิโยคผลทานแห่งการให้
เพื่อสืบสานพุทธรัตนตรัย
กลับมาพบโพยภัยคนใจมาร
ผิดอะไรนักหรือที่ถือพุทธ
บริสุทธิ์มรรคาใยพร่าผลาญ
ผู้ถือศีลถือสัตย์ปฏิญาณ
เขาประหารท่านได้อย่างไรกัน
ต่อแต่นี้ใครนะที่จะโปรด
ยามคนโฉดชั่วช้ามาปลุกปั่น
จุดชนวนศาสนาแสนจาบัลย์
รอคอยวันไทยแยกแตกทำลาย
เห็นแผ่นดินสุดท้ายที่ปลายด้าม
แดนสยามรุกไหม้ โอ้... ใจหาย
เห็นพระสงฆ์ทรงธรรมถูกกล้ำกลาย
นอนทอดกายมรณาน้ำตาริน
ลูกกระสุนยิงมาฝ่าอากาศ
เลือดแดงสาดพสุธาผู้กล้าสิ้น
ผู้ที่พร้อมยอมพลีทั้งชีวิน
เพื่อแผ่นดินแดนไทยสืบสายธรรม
--------------
หน้าส่วนตัว
2357
