20 กุมภาพันธ์ 2546 13:16 น.
ผู้ชายโหล-โหล
คนอย่างฉัน...คบไป...ก็ไร้ค่า
เสียเวลา...คบไป...ก็ไร้ผล
ขอเธอจง...ลืมเลือน...เพื่อนคนจน
ฉันยอมทน...ทุกข์ท้อ...ทรมาน
คบคนจน...จนอย่างฉัน...มีแต่หมอง
จะไม่ร้อง...ให้ใครใคร...ได้สงสาร
ขอเธอจง...ไร้ทุกข์...สุขยืนนาน
ฉันจาบัลล์...สักเพียงใด...อย่าได้แคร์
สองมือนี้...โบกอำลา...น้ำตาหยด
ร่วงรินรด...จากดวงใจ...ให้หมองศรี
ขอเธอจง...ไร้ทุกข์...สุขชีวี
ดวงใจนี้...อวยพรให้...จากใจจริง
ฉันเข็ดแล้ว...ขอจบตอน...ละครรัก
ขอหยุดพัก...รักนิราศ...สวาทหาย
เสียดายแต่...เริ่มต้น...ไม่ชนปลาย
พระเอกตาย...ก่อนจบเรื่อง...เนื่องจากจน
14 กุมภาพันธ์ 2546 12:36 น.
ผู้ชายโหล-โหล
แต่ช้าแต่เขาแห่ยายมา
พอถึงศาลาแล้วเค๊าก็วางยายลง
ตัวยายก็ได้แต่ปลง
มันวางยายลงแล้วยายจะไปก็ยังงัย
ยายแก่ก็แก่หงำเหงือก
มันยังจะเจือกวางยายลงได้
ทีนี้แล้วยายจะไปยังงัย
RCA อยู่ที่ไหนยายจะไปตามตา
เมืองกรุงละมันยุ่งจริงหนอ
ยายกลัวตกท่ออีโลงโทงเทง
คุณยายได้แต่ยืนเง็ง
อีโลงโตงเตงยืนเล็งดูตา
ดนตรีแสงสีวาบวับ
ยายต้องขยับมายืนหลับตา
สายเดี่ยวเกาะอกมากหลาย
คุณยายลมใส่ขวนขวายหายา
คุณตาละคุณตาอยู่ไหน
นี่คือเสียงยายอยู่ไหนหนอตา
ได้ยินแล้วรีบออกมา
หากมัวชักช้าจะถูกยายตี
13 กุมภาพันธ์ 2546 17:30 น.
ผู้ชายโหล-โหล
อยากเอ่ยถามเธอหน่อยจะได้ไหม
เป็นอะไรเธอจ๋าน่าสงสาร
เฝ้าแอบเห็นแอบดูเธออยู่นาน
เห็นจาบัลล์ข้องจิตผิดอารมณ์
คงมีใครทำจริตผิดใจเจ้า
คงมีใครทำให้เหงาให้เศร้าหมอง
คงเป็นคนที่เธอเพ้อเธอใพ้อปอง
ทำจนเธอเศร้าหมองมองตรอมตรม
ด้วยมีใจแอบชอบอยากปลอบเจ้า
แต่เกรงทำให้ยิ่งเหงายิ่งเศร้านัก
เพราะไม่ใช่คนดีที่เธอรัก
ต้องชงักเงียบงันเพราะหวั่นใจ
อยากเห็นเธอมีชีวีที่สุขสันต์
ทุกคืนวันเหมือนก่อนเก่ามิเศร้าหมอง
อยากเห็นเธอพบแต่สุขสนุกปอง
ไม่เศร้าหมองเหมือนตอนนี้ที่เธอเป็น
หากฉันเป็นคนโชคดีของเธอนั้น
ไม่มีวันจะทำให้ใจเธอเหงา
จะอิงแอบแนบสนิทติดตามเงา
จะชื่นชมเพียงแต่เจ้าเยาวมาลย์
13 กุมภาพันธ์ 2546 09:35 น.
ผู้ชายโหล-โหล
ยามรุ่งตะวันเรือง.........สายประเทืองประทับถิ่น
แดดจ้าจาโลมริน.........ประดับถิ่นประเทืองทา
เสียงร้องก้องไพรพฤกษ์.........รับรู้สึกถึงชีวา
พลบค่ำก็ร่ำลา........ประดังมาประดับแดน
สัตว์โลกโชคชุ่มชื่น........พลิกแผ่นผืนวิมานแมน
เก่าไปปลูกใหม่แทน.........ไว้คู่แผนแผ่นดินทอง
ปลูกป่าหนึ่งล้านไร่.........เพื่อถวายพระทัยปอง
ลูกหลานจะเรืองรอง.........ดำรัสของพระองค์ชัย
เหมันต์มิผ่านพ้น........คิมหันต์หนมิเหือดหาย
เกษตรกรก็ผ่อนคลาย........ฤดูน้ำก็ฉ่ำทา
เลี้ยงตนมิบ่นพร่ำ.........เพื่อตอกย้ำเพื่อทำมา
เหลืองผ่องดั่งทองทา.........ดุจเทวามาอวยพร
พลิกฟื้นให้คืนกลับ.........ไว้ประดับประคับครอง
ทรัพย์สินจะเนื่องนอง....ประดุจทองที่รวยริน
รับรู้ในสำนึก.........ได้รู้สึกบันทึกจินต์
งามไหนเท่าแดนดิน.........งามเท่าถิ่นแผ่นดินไทย
บทกลอนไทย
12 กุมภาพันธ์ 2546 13:55 น.
ผู้ชายโหล-โหล
เธอเคยบอกวันนั้นว่าฉัน..ใช่..
ฉันคือชายที่เธอนั้นใฝ่ฝันหา
คือคนที่เธอแอบซึ้งถึงแววตา
คือคนที่เธอศรัทธาว่าคู่ควร.............
จึงผูกสมัคร รักใคร่ ในวันนั้น
แบ่งใจปันร่วมเรียงคู่เคียงขวัญ
ก่อสารรักผูกสมัครรักผูกพันธ์
ร่วมแบ่งปันสารสุขทุกราตรี.............
เธอกลับบอกฉันวันนี้ ..มิใช่..แล้ว
หมดวี่แววความหวานพลันขืนขม
พบคนใหม่ที่..ใช่..กว่าน่าภิรมย์
ฉันตรอมตรมสักเท่าไหร่เธอไม่แคร์...........
ฉันจึงเป็นเพียงคนที่..เคยใช่..
เพียงผู้ชายที่เธอเคยเอ่ยถามหา
ในวันนี้เป็นแค่คนนอกสายตา
ปวดอุราร้าวระทมขมขืนทรวง........
เมื่อเธอคิดเจอคนดีที่..ใช่..แล้ว
คงไม่แคล้วเป็นอย่างฉันเหมือนวันเก่า
จงควงคู่ร่วมฝันเนินนานเนาว์
ขอให้เขาคือสุดท้าย..ใช่..ของเธอ...
หน้าส่วนตัว
816
