3 ตุลาคม 2549 08:45 น.
ผู้ชายบนดวงจันทร์
บอยได้ถามออกไปว่าเพียงดาวคือใครเหรอ ทุกคนในนั้นก็แปลกใจว่าทำไมบอยถึงสนใจเพียงดาวจังดาจึงถามกลับไปว่า
"บอยจะอยากรู้ทำไมว่าเพียงดาวเป็นใคร มีอะไรหรือป่าว"
"ไม่มีอะไรหรอกครับผมก็ถามไปอย่างนั้นล่ะครับ เพราะชื่อเพียงดาวมันติดอยู่ในหูผมเท่านั้นเอง" บอยตอบกลับไป
"งั้นแสดงว่าดาวเป็นคนโทรติดต่อให้มาทำงานสินะ เดี๋ยวพรุ่งนี้บอยก็ได้เจอแล้ว"
"ครับๆๆๆ "
"บอยน้องถามอะไรหน่อยได้ไหม"
"ได้ครับ"
"ทำไมบอยถึงมาสมัครงานที่นี่ล่ะ"
"ผมก็ไม่รู้เหมือนกันที่ไหนรับสมัครผมก็ไปหมด"
"ก็เลยมาได้ที่นี่สินะ"
"ครับ"
หลังจากนั้นบอยและกลุ่มเพื่อนร่วมงานก็คุยกันอย่างสนุกสนานจนเวลาถึงบ่ายโมง ทั้ง 5 คน ก็กลับไปที่แผนกเพื่อทำงานต่อในช่วงบ่าย ซึ่งบอยก็ยังคงตั้งใจศึกษาแฟ้มงานที่หัวหน้าให้มาอย่างตั้งใจจนใก้ลเวลาเลิกงานหัวหน้าแผนกก้เดินเข้ามาคุยกับบอย
"เป็นไงบ้างเข้าใจบ้างไหมแฟ้มงานที่ให้ไปศึกษา"
"ก็พอเข้าใจครับหัวหน้าแต่ก็ต้องศึกษาอีกครั้ง"
"ถ้าพรุ่งนี้ไม่เข้าใจอะไรก็ถามคุณเพียงดาวนะ เพราะผมจะให้เขาคอยช่วยสอนคุณอีกที"
"ครับหัวหน้า"
ในตอนนั้นบอยรู้สึกตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูกที่พรุ่งนี้จะได้เจอคนซื่อเพียงดาว และแปลกใจตัวเองว่าทำไมจึงต้องคิดถึงแต่ชื่อนี้อยู่ๆก้มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น "กริ๊ง กริ๊ง" บอยจึงกดโทรศัพท์รับ
"สวัสดีครับ"
"เป็นไงบ้างเพื่อนทำงานวันแรก" ป้อมทักทายออกไป
"ก็ดีว่ะเพื่อน แต่ก็เรียนรู้งานอยู่ว่ะช่วงนี้"
"แรกๆก็เป็นแบบนี้ล่ะไอ้บอย เดือนหน้าแกก็คล่องแล้ว"
"คงเป็นแบบนั้นว่ะไอ้ป้อม"
"เย็นนี้ไปหาไรทานกันดีกว่า ข้ามีเรื่องอะไรจะบอกด้วย"
"เรื่องอะไรเหรอ"
"เดี๋ยวแกก็รู้เอง เจอกันที่เดิมนะ แค่นี้นะ"
"เออๆๆ "
หลังจากที่ว่างสายบอยก็เดินทางไปหาป้อมที่ร้านประจำซึ่งไม่ใก้ลจากบ้านบอยเท่าไหร่และเมื่อเจอป้อมบอยก็ถามไปว่า
"แกมีเรื่องอะไรจะบอกเราเหรอไอ้ป้อม"
"นั้ง ๆ ก่อนบอย เดี๋ยวกินไปคุยไปดีกว่า" ป้อมพูดออกมา
"แล้ววันนี้แกไม่พาแฟนมาด้วยเหรอ"
"พอดีเราให้สาไปทำธุระให้เรา"
"อืม แล้วแกจะบอกได้ยังว่ามีเรื่องอะไร"
"บอยอาทิตย์เราต้องเดินทางไปญี่ปุ่นแล้ว"
"ทำไมไปเร็วจะว่ะไอ้ป้อม ก็ไหนบอกว่าปีหน้าไง"
"พอดีป๊าเรียกตัวให้ไปด่วน ก็เลยต้องรีบไปว่ะ"
"แล้วไปอยู่นั้นกี่ปี"
"ไม่แน่นอนว่ะเพื่อน อาจจะหลายปี หรืออาจไม่กลับมาเลย"
"แบบนี้ก็ไม่เจอกันอีกแล้วล่ะสิ"
"ยังไงข้าก็จะกลับมาเยี่ยมแกว่ะเพื่อน"
แล้วคืนนั้นบอยกับป้อมก็นั้งคุยกันซึ่งไม่สนุกสนานเหมือนทุกครั้งจนถึงเวลาเที่ยงคืนทั้ง 2 คนก็แยกย้ายกันกลับบ้านของตัวเองซึ่งบอยก็บอกกับป้อมก่อนกลับว่าอาทิตย์หน้าจะไปส่งซึ่งป้อมยิ้มแล้วก็ขับรถออกไปบอยก็เดินกลับไปที่บ้านอาบน้ำนอนแต่ก่อนจะกลับก็นึกถึงแต่คนชื่อเพียงดาวว่าจะเป็นอย่างไรและก็หลับไป
"กริ๊ง ๆ ๆ" เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้น
บอยรีบลุกไปอาบน้ำแต่งตัวและรีบออกจากบ้านไปที่ทำงานจนเจอกับหัวหน้าที่หน้าบริษัท
"สวัสดีครับหัวหน้า" บอยทักออกไป
"สวัสดีครับ มาแต่เช้าเหมือนกันนิ"
"ผมกลัวว่ารถจะติดเลยรีบออกมาครับ"
แล้วบอยกับหัวหน้าก็เดินคุยกันไปจนถึงที่แผนกมีเสียงผู้หญิงทักทายขึ้นมา
"สวัสดีค่ะหัวหน้า"
"สวัสดี ว่าไงเพียงดาว ลาไปไหนมาเมื่อวาน"
ทันใดนั้นบอยถึงกับตะลึงที่เห็นเพียงดาวเพราะเป็นผู้หญิงที่วาดไว้ในจินตนาการของตัวเองซึ่งบอกบอกกับตังเองว่าถ้ามีแฟนอยากมีแฟนหน้าตาแบบนี้คือ..........โปรดติดตามตอนต่อไป
25 กันยายน 2549 09:29 น.
ผู้ชายบนดวงจันทร์
ตอนที่2...
กริ๊ง ๆๆๆ เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นซึ่งบอกเวลาประมาณ 06.00 น. บอยก็รีบลุกขึ้นจากที่นอนไปอาบน้ำแต่งตัวเพื่อที่จะไปทำงานวันแรก ซึ่งวันนี้ท่าทางบอยดูตื่นเต้นมากๆ หลังจากที่บอยอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็ออกไปหน้าปากซอยเพื่อที่จะขึ้นรถเมล์ไปทำงาน แต่บอยไม่รู้จักจึงเดินไปถามคนที่ยืนอยู่ตรงป้ายรถเมล์
"ขอโทษนะครับไม่ทราบว่าจะไปแถวราชประสงค์มีรถเมล์สายไหนผ่านบ้างครับ"
"รู้สึกว่าจะมีสาย504เดียวนะคะ"
"ขอบคุณมากครับ"
"ไม่เป็นไรคะ นั้นไงรถมเล์มาพอดีเลยคะ"
"ขอบคุณมากครับ"
"ไม่เป็นไรคะ"
หลังจากนั้นบอยก็รีบวิ่งไปขึ้นรถเมล์คันนั้น ซึ่งวันนั้นเป็นวันที่รถเมล์ติดสุดๆ บอยคิดในใจว่าทำไมรถถึงติดได้ขนาดนีรู้อย่างนี้ออกเช้ากว่านี้ดีกว่า เวลาผ่านไปเกือบ 2 ชั่วโมง บอยก็มาถึงที่ทำงานซึ่งทันเวลาเข้าทำงานพอดีบอยจึงรีบไปรายงานตัวเข้าทำงานกับหัวหน้าแผนกที่บอยทำ
"สวัสดีครับ" บอยทักทายกับหัวหน้าแผนก
"สวัสดีครับไม่ทราบว่ามีอะไรให้ผมช่วยครับ"
"ผมชื่อนรเทพ มารายงานตัวเข้าทำงานแผนกนี้ครับ"
"คุรนรเทพเองเหรอครับที่ให้คุนเพียงดาวติดต่อคุณไปเมื่อวันศุกร์ สวัสดีครับ สวัสดีครับ"
"สวัสดีครับ" บอยทักทายกลับไปอีกครั้ง
"ผมชื่อวันชัยนะครับ เรียกผมว่าพี่ใหญ่ก็ได้ครับ" หัวหน้าแผนกแนะนำตัวอย่างเป็นกันเอง
หลังจากนั้นบอยก็คุณรายละเอียดเกี่ยวกับงานที่บอยจะต้องทำว่ามีหน้าที่อะไรบ้าง จนบอยเริ่มสนิทกับหัวหน้าแผนกคนนี้และดูเหมือนจะคุยกันถูกคอและบอยก็ถามขึ้นว่า
"คนที่ชื่อเพียงดาวเป็นใครเหรอครับ"
"เป็นดาวเด่นประจำแผนกนี้ครับ เดี๋ยวคุณก็รู้จักเองล่ะครับ"
"ครับ"
"อ่ะนี่ ลองเอาไปศึกษาดูนะ" หัวหน้าแผนกหยิบแฟ้มงานออกมาให้บอยหนึ่งแฟ้ม
"อะไรเหรอครับ" บอยถามออกไป
"เป็นแฟ้มงานเก่าๆเลยอยากให้ไปศึกษาดู"
"ครับ ผมจะตั้งใจศึกษาให้มากที่สุดครับ"
"ดีมากครับ คุณนรเทพประมาณ 10 โมงเชิญที่ห้องประชุมนะครับ"
"ครับ"
หลังจากนั้นบอยก็ไปนั้งประจำโต๊ะทำงานของตัวเองและตั้งใจศึกษาแฟ้มงานที่หัวหน้าให้มาจนได้เวลาที่จะต้องเข้าประชุมบอยก็รีบไปและได้ยินเสียงหวันหน้าแผนกบอกว่าให้ไปพร้อมกันจะได้แนะนำให้รู้จักกับเพื่อนในแผนกอย่างเป็นทางการเสียทีจนเดินถึงช่วงประชุม ในเวลานั้นบอยรู้สึกตื่นเต้มมากที่จะได้รู้จักกับเพื่อนใหม่ และหัวหน้าก็เดินเข้าไปพร้อมบอยและพูดว่า
"สวัสดีครับทุกคน วันนี้ก่อนที่เราจะประชุม ผมขอแนะนำให้รู้จักกับเพื่อนร่วมงานคนใหม่ เอานำตัวสิ"
"สวัสดีครับผมนรเทพ เรียกบอยก็ได้ครับยินดีที่ได้รู้จักกับทุกคนครับ"
แล้วหัวหน้าก็บอกให้ทุกคนแนะนำตัวเองให้บอยรู้จัก
"ชื่อกุ้งค่ะ"
"นกค่ะ"
"น้องค่ะ"
"ดาค่ะ"
"แล้วเพียงดาวไปไหนล่ะ" หัวหน้าถามออกมา
"เพียงดาวลาหยุดค่ะ" นกตอบออกมา
"ผมก็ลืมไปว่าเพียงดาวลาหยุด งั้นเรามาเริ่มประชุม"
ในเวลาที่นั้งประชุมนั้นบอกก็เข้าใจแล้วว่าทำไหมหัวหน้าถึงดีใจที่บอยมาร่วมงานที่แท้เพราะทั้งแผนกมีแต่ผู้หญิงหมดเลย และบอกก็คิดถึงคนชื่อเพียงดาวว่าเป็นยังไง แล้วบอยก็กลัวๆที่จะต้องมาทำแผนกที่มีแต่ผู้หญิงล้วนเพราะไม่คิดว่าจะเป็นแบบนี้ จนถึงเวลาเลิกประชุมก็เที่ยงพอดีทุกคนต่างก็แยกย้ายไปทานข้าวและเพื่อนที่ทำงานก็ชวนบอยไปทานข้าวเที่ยงด้วยกันและนั้งคุยกันที่ร้านอาหารและอยู่ๆบอยก็ถามออกไปว่า
"เพียงดาวเนี้ยคือใครเหรอครับ" โปรดติดตามตอนต่อไป
15 กันยายน 2549 12:59 น.
ผู้ชายบนดวงจันทร์
นายนรเทพ ชื่อเล่น บอย อายุ 23 ปี จบสาขาการตลาด มหาวิทยาลัย ... "โอเคครับคุณนรเทพ แล้วทางเราจะติดต่อกับไปนะครับ" "ครับ แล้วผมจะรอทางคุณติดต่อกลับไป" แล้วก็เดินออกไปจากห้อง ...
"เป็นไงบ้างว่ะบอย" "เหมือนเดิมว่ะไอ้ป้อม"
"ไม่เป็นไรว่ะเพื่อน ค่อยๆหาไปเดี๋ยวก็ได้เอง" "ขอบใจว่ะเพื่อน"
"แล้วจะไปไหนที่ไหนต่อว่ะบอย" "ไม่แล้วว่ะไปมา 3 ที่ พูดเหมือนกันทั้ง 3 ที่"
"งั้นข้าขอตัวก่อนล่ะกัน" "ขอบใจว่ะไอ้ป้อมที่มาเป็นเพื่อนข้า"
"แล้วเจอกันนะไอ้บอย" "โชคดีว่ะเพื่อน"
หลังจากที่ป้อมกลับไป บอยก็รู้สึกว่า ทำไมชีวิตตัวเองมันเป็นแบบนี้ เรียนจบมาก็ยังหางานไม่ได้ เงินที่เก็บก็เหลือน้อยเต็มที และเริ่มรู้สึกท้อแท้กับชีวิต จนเดินมาถึงสะพานแห่งหนึ่ง จึงมีความคิดฆ่าตัวตายผ่านเข้ามาในสมอง ว่าถ้าตายไปก้คงจะดีขึ้น จึงไปเดินไปเกาะที่ราวสะพานพร้อมที่จะกระโดดลง แต่ในเวลานั้นเองบอยก็ตั้งสติได้ว่าเรายังสู้ไม่เต็มที่เลย และก็คิดถึงพ่อแม่ว่าคงจะเสียใจมาก จึงเปลี่ยนใจที่จะไม่ฆ่าตัวตาย และให้สัญญากับตัวเองว่าเราจะต้องสู้ และบอยก็วิ่งออกไปจากสพานอย่างมีความสุข...
กริ๊ง ๆๆๆ "ฮาโหลผมนรเทพพูดครับ" "สวัสดีค่ะ ดิฉัน โทรมาจากบริษัท...."
"ครับ ไม่ทราบว่ามีอะไรเหรอครับ" บอยถามออกไป
"ทางบริษัทเรายินดีรับคุณนรเทพเข้าทำงานคะ "
"จริงถึงเปล่าครับ"
"ค่ะ คุณนรเพทเริ่มทำงานวันจันทร์นี้ได้เลยนะคะ"
"ครับๆๆๆ ขอบคุณมากครับ คุณ.."
"ชื่อเพียงดาว ค่ะ ยินดีที่ได้ร่วมงานกันนะคะ สวัสดีคะ"
หลังจากที่วางโทรศัพท์ เสียงของบอยก็ดังขึ้น "ไชโยกูได้งานทำแล้วโว้ย" และบอยก็รีบโทรไปบอกป้อม
"ฮาโหล ไอ้ป้อมเหรอ ข้าได้ทำงานทำแล้วนะโว้ย"
"จริงเหรอ ยินดีด้วยว่ะไอ้บอย แบบนี้ก็ต้องฉลองสิว่ะ"
"ได้ๆๆๆ เจอกันที่เดิมนะโว้ยไอ้ป้อมข้าเลี้ยงเอง"
ณ ร้านอาหารแห่งหนึ่ง "ไม่ทราบว่าจะสั่งอะไรดีครับ" "เดี๋ยวก่อนน้องพี่รอเพื่อนก่อน" เวลาผ่านไป10นาที
"ป้อมๆๆๆ" บอยเรียกออกไป
"ยินดีอีกครั้งว่ะเพื่อนที่ได้งานทำว่ะไอ้บอย"
"เออๆๆ "
"เกือบลืมไปนี่ น้องสา แฟนข้าเอง"
"สวัสดีครับคุณสา" "สวัสดีคะ" และทั้ง 3 คนก็นั้งทานอาหารและพูดคุยกันอย่างสนุกสนานจนป้อมถามว่า
"ไอ้บอยเมื่อไหร่แกจะมีเพื่อนซ่ะทีตอนเรียนก็ไม่มี"
"ข้ายังไม่เจอคนที่ถูกใจว่ะ"
"แล้วไอ้คนที่ถูกใจมันเป็นยังไงว่ะไอ้บอย"
"ข้าก็ยังไม่รู้เหมือนกันว่ะ ถึงเวลาก็มาเองมั่ง"
"งั้นแกก็รอไปเถอะ"
อยู่ๆก็มีเสียงแทรกเข้ามา "พี่ครับร้านปิดแล้วนะครับ"
"ขอโทษทีว่ะน้องพี่คุยเพลินไปหน่อย"
"ขอใจมากว่ะไอ้ป้อมที่มาวันนี้"
"ไม่เป็นไรข้าขอให้แกโชคดีในการทำงาน"
"ขอบใจว่ะไอ้ป้อม"
"แล้วเจอกันว่ะเพื่อนข้าจะไปต่อกับน้องสาต่อ"
"เที่ยวให้สนุกนะโว้ย"
แล้วทั้งสองคนก็แยกย้ายจากกันไป บอยก็กลับบ้านและรอให้ถึงวันจันทร์เร็วๆ ช่วงเวลานั้นบอยตื่นเต้นมากๆ เพราะจะเป็นวันแรกในชีวิตของการทำงาน ในสุดเช้าวันจันทร์ที่บอกรอคอยก็มาถึง.....โปรดติดตามตอนต่อไป
26 กันยายน 2548 15:43 น.
ผู้ชายบนดวงจันทร์
เสียงน้ำฝนดังลั่นห้อง "พายุฟื้นแล้ว พายุฟื้นแล้ว" ทันดันนั้งเองทุกคนก็รีบวิ่งเข้ามามาดูพายุกัน "ใจเย็นๆนะครับขอให้ทุกคนออกมาก่อน" หมอพูดบอกทุกคน "หมอค่ะ พายุเป็นไงบ้างค่ะ" น้ำฝนถาม "หมอยังบอกไม่ได้ครับ แล้วอยู่ๆก็มีเสียงดังว่า "น้ำฝน อย่าทำอะไรน้ำฝนนะ" เสียงพายุพูดออกมา "พายุจำน้ำฝนได้ เห็นไหมพายุจำน้ำฝนได้" หลังจากที่พายุตื่นขึ้นมา น้ำฝนก็ดูแลพายุตลอด "ขอบคุณนะนำฝนที่อยู่ดูแลเรา" พายุบอกน้ำฝน "น้ำฝนต่างหากที่ต้องขอบคุณพายุ ถ้าวันนั้นไม่ได้พายุช่วยไว้น้ำฝนก็อาจจะตายไปแล้วก็ได้" "อย่าพูดแบบนั้นสิครับ" น้ำฝนไม่รู้จะตอบแทนพายุอย่างไงดี พายุดีกับน้ำฝนมากเลย " น้ำฝนพูดพร้อมทั้งน้ำตา "น้ำฝนอย่าร้องไห้สิ เห็นไหมเราไม่เป็นอะไรแล้ว อีกไม่กี่วันเราก็กลับบ้านได้แล้ว" อยู่ๆพยาบาลก็เข้ามาบอกว่า "คนไข้ต้องการพักผ่อนแล้วนะคะ" "น้ำฝนไม่ต้องห่วงเรานะ กลับไปพักผ่อนเถอะนะ" "งั้นเดี๋ยวน้ำฝนมาเยี่ยมพายุใหม่นะ" "ครับน้ำฝน" หลังจากนั้นไม่นานหมอก็เดินเข้ามา "ไหนขอหมอดูหน่อยสิ" "หมออาการผมเป็น"พายุถามหมอ แล้วพายุก็คุยกับหมออยู่พักหนึ่ง "เอาล่ะอาทิตย์หน้าก็กลับบ้านได้แล้วนะครับ" "ขอบคุณครับหมอ" เวลาก็ผ่านไป 5 วันจนถึงวันที่พายุต้องออกจากโรงพยาบาล "เป็นไงบ้างว่ะพายุ พ่อพระเอกของเรา" เพื่อนในกลุ่มถาม เวลานั้นพายุก็ได้แต่ยิ้ม "พายุอาทิตย์หน้าเตรียมตัวสอบด้วยนะ" น้ำฝนพูดออกมา "รู้แล้วล่ะน้ำฝน" "ไม่ต้องกลัวนะพายุเดี๋ยวพวกเราติวให้เอง " เพื่อนๆในกลุ่มบอกออกมา หลังจากที่พายุออกจาโรงพยาบาลจนกระทั้งสอบเสร็จเวลาก็ผ่านไปประมาณ 1 ปี "ฮาโหลพายุเหรอ มีอะไร" "น้ำฝนวันนี้เราไปเที่ยวกันม่ะ" "ที่ไหนล่ะพายุ" "ที่ที่เราเคยสัญญาว่าจะพาน้ำฝนไปไง จำได้หรือป่าว" "จำได้สิพายุ น้ำฝนไม่เคยลืมหรอก" "งั้นเดี๋ยวพายุไปรับนะ" "บนเรือนี่อากาศเย็นจังเลยพายุ" "ก็ตอนนี้ช่วงหน้าหนาวนิ เราว่าเย็นสบายดีออก" "ไม่น่าเชื่อว่ากรุงเทพจะยังมีอากาสดีๆแบบนี้อีก" "น้ำฝนเดี๋ยวเราไปไว้แม่กันก่อนนะ" "ไปสิพายุน้ำฝนก้อยากไห้วเหมือนกัน" หลังจากนั้นพายุกับน้ำฝนไปไห้วแม่เสร็จแล้วทั้งคู่ก็ไปเที่ยวกันจนเวลาผ่านประมาณ 19.00 น. "ตามที่สัญญาน้ำฝน" "สวยจังเลยพายุ อากาศก้ดี ยังเห็นสะพานพระราม8อีก ขอบคุณนะพายุ" "เราทำตามสัญญาแล้วนะ" "จ้าๆๆน้ำฝนก็ไม่เคยทวงพายุซ่ะหน่อย" แล้วทั้งคู่ก็ยืนคุยกัน โดยให้ราวสะพานเป็นที่วางแขน แล้วก็คุยกัน "พายุ พายุ" "พายุ พายุ" เมื่อเรียกไม่ได้ยินน้ำฝนก็หันไปมอง พายุยืนนิ่งเงียบ "พายุอย่าล้อเล่นกับน้ำฝนแบบนี้นะ" แล้วพายุก็ถูกนำตัวส่งโรงพยาบาล จนเวลาผ่านไป ประมาณ 2 ชั่วโมง หมอก้ออกมาจากห้อง ไอ ซี ยู "หมอเพื่อนหนูเป็นไงบ้างค่ะ" "หมอเสียใจด้วยนะครับ" แล้วหมอก็เดินไป "ไม่นะพายุ ไม่จริง พายุต้องไม่ตาย ฮือๆๆ" หลังจากที่พายุตายไปประมาณ 1 เดือน หมอที่เคยรักษาพายุก็มาหา "สวัสดีค่ะหมอ มีอะไรหรือป่าวครับ" "หมอเอานี่มาให้ครับ" "อะไรเหรอค่ะ" "เดี๋ยวเปิดก็รู้เองครับ หมอขอตัวก่อนนะ" เวลาตอนนั้นน้ำผมก็เปิดอ่านดู ก็มีกระดาษโน๊ตใบหนึ่งซึ่งข้อความในนั้นไม่ยาวนักจึกเปิดอ่านดู ประโยคแรกที่น้ำฝนอ่านถึงกลับน้ำตาไหลออกมา "สวัสดีน้ำฝน เราขอโทษนะที่ไม่ได้บอกน้ำฝนว่าเราเป็นอะไร เราไม่อยากให้น้ำฝนไม่สบายใจ สู้รู้ที่เดียวเลยดีกว่า ดีกว่าทรมาณเป็นปี หมอบอกว่าสมองเราได้รับการกระทบกระเทือนมากจึงทำให้เลือดตกในตลอด และบอกว่าเราอยู่ได้เต็มที่ก็ 1 ปี อย่าโกรธเรานะที่เราไม่บอกเรื่องนี้กับน้ำฝน ตอนนี้เราไม่อยู่แล้วนะน้ำฝนต้องดูแลตัวเองดีๆนะ แล้วอย่าปิดกั้นตัวเองนะ จงเดินหน้าต่อไป เราจะอยู่ข้างน้ำฝนตลอด รักน้ำฝนเสมอ พายุ"
29 สิงหาคม 2548 15:03 น.
ผู้ชายบนดวงจันทร์
หลังจากที่หมอออกมาจากห้อง ไอ.ซี.ยู น้ำฝนก็ได้ถามถึงอาการของพายุว่าเป็นยังไงหมอก้บอกว่าตอนนี้พ้นขีดอันตรายแล้วแต่ "หมอค่ะแต่อะไรค่ะ" น้ำฝนถามหมอ "สมองของคนไข้ได้รับการกระทบกระเทือนอย่างหนัก อาจมีผลกระทบต่อดวงตาหรือตื่นขึ้นมาอาจจะความจำเสื่อม ตอนนี้ก็ต้องรอปฎิหาริย์อย่างเดียวครับ หมอขอตัวก่อนนะครับ" ในเวลาไม่นานบุรุษพยาบาลก็เข็นเตียงของพายุออกมา "เมื่อน้ำฝนเห็นก็เข้าไปจับมือของพายุแล้วพูดพร้อมทั้งน้ำตาว่า "พายุต้องหายนะ น้ำฝนอยู่ข้างๆพายุแล้ว" แล้วพ่อกับแม่ของน้ำฝนก็เข้าไปคุยกับหมอในห้อง "หมอพายุจะเป้นยังไงบ้างครับ" พอน้ำฝนถาม "ผมก็บอกไม่ได้นะครับว่าจะเป็นยังไง แต่อาการก็ค่อนข้างน่าเป็นห่วงเหมือนกัน" "บอกผมมาเถอะครับ" "ถ้าภายใน 5 วัน คนไข้ยังไม่ฟื้นขึ้นมาก็อาจจะกลายเป็นเจ้าชายนิทราไปเลยก็ได้" "ร้ายแรงถึงขั้นนั้นเลยเหรอครับ" "หมอก็ยังบอกอะไรไม่ได้นะครับ ตอนนี้ต้องรอปฎิหาริย์อย่างเดียว" "พ่ออย่าเพิ่งบอกให้ลูกรู้นะ" "ไม่บอกหรอกแม่" "แล้วพวหคุณติดต่อญาติของคนไข้ไม่ได้เลยเหรอครับ" "เห็นลูกสาวผมบอกว่าพายุเค้าตัวคนเดียว แต่ผมรับเป็นเจ้าของไข้เองครับ" "ครับ" "งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ" "ตามสบายเลยครับ" "สวัสดีครับ" "สวัสดีค่ะ" พ่อกับแม่น้ำฝนกล่าวลาหมอ แล้วทั้งคู่ก็เดินไปที่ห้องที่พายุอยู่ "น้ำฝนกลับบ้านไปอาบน้ำก่อนนะ" แม่น้ำฝนถาม "ไม่ค่ะแม่หนูจะรอจนพายุตื่นขึ้นมาค่ะ" ทันใดนั้นแม่ของน้ำเกือบจะกลั้นน้ำตาออกมาไม่อยู่ "งั้นแม่จะกลับบ้านน้ำฝนจะเอาอะไรไหม" "อะไรก็ได้ค่ะ" "งั้นเดี๋ยวแม่เอาเสื้อผ้ามาให้นะ" "ค่ะแม่" แล้วแม่ของน้ำฝนก็กลับบ้านไป "พายุตื่นขึ้นมาสิ น้ำฝนอยู่ตรงนี้แล้วไง น้ำฝนจะไม่ไปไหน พายุได้ยินน้ำฝนพูดหรือป่าว" แล้วน้ำฝนก็ร้องไห้ออกมา ทันใดนั้นก็มีเสียงเคาะประตู "ก๊อก ก๊อก ก๊อก" แล้วประตูก็เปิดออก "น้ำฝนพายุเป็นยังไงบ้าง" เพื่อนในกลุ่มถาม "ยังไม่ฟื้นเลย" "น้ำผมเราเชื่อนะว่าพายุต้องไม่เป็นเป็นอะไร" เอิร์ธพูดปลอบใจ "เราว่าน้ำฝนนอนพักนะ เดี๋ยวพวกเราเฝ้าเอง" เจี๊ยบพูดออกมา "ขอบใจนะเพื่อนๆแต่น้ำฝนไม่เป็นไร น้ำฝนจะรอจนพายุตื่นขึ้นมา" แล้วน้ำฝนก้กลับไปนั้งข้างเตียงๆ สักพักน้ำฝนก้หลับไป "ไหนว่าจะอยู่รอจนไอ้พายุตื่นไง" เบิร์ดพูดออกมา "เจี๊ยบ อุ้ม มาช่ายประคองน้ำฝนไปนอนที่ตรงโซฟาดีกว่า" ประมาณ 6 โมงเย็น ก็มีคนเปิดประตูเข้ามา "สวัสดีครับพ่อ สวัสดีครับแม่" "มากันตั้งแต่เมื่อไหร่เหรอลูก" "พวกผมมากันตอนบ่ายโมงครับ" เอิร์ธตอบออกมา "แล้วน้ำฝนล่ะ" แม่ถาม "น้ำฝนหลับอยู่ตรงนี้ค่ะแม่" เจี๊ยบตอบ "ดีแล้วล่ะน้ำฝนจะได้พักผ่อนบ้าง"พ่อน้ำฝนพูดออกมา "เดี๋ยวพวกฝมช่วยดูให้เองครับ พ่อกับแม่ไม่ต้องเป็นห่วงครับ" เอิร์ธพูดออกมา "ขอบใจมากนะ ยังไงก็ฝากด้วยล่ะกัน เดี๋ยวพ่อกับแม่ไปคุยกับหมดก่อนนะ" หลังจากที่พ่อกับแม่น้ำฝนออกไปไม่นานน้ำฝนก็ตื่นขึ้นมาพร้อมพูดขึ้นว่า "พายุฟื้นยัง" "ยังเลยน้ำฝน เราว่าน้ำฝนไปอาบน้ำก่อนดีกว่า" เจี๊ยบพูดขึ้นมา "นี่ไงน้ำฝนพ่อกับแม่น้ำฝนเอาเสื้อผ้ามาให้แล้ว เดี๋ยวพวกเราดูพายุให้เอง" อุ้มบอก "งั้นน้ำฝนอาบน้ำก่อนล่ะกัน" ใครจะเอาอะไรบ้างเดี๋ยวจะเราจะไป 7/11 ที่ข้างโรงพยาลบาล "อะไรก็ได้ซื้อมาเถอะไอ้เอิร์ธ" เบิร์ดบอก "งั้นเดี๋ยวมานะ" หลังจากที่เอิร์ธออกไปก็เดินผ่านห้องของหมอได้ยินเสียงพ่อของน้ำฝนคุยกับหมออยู่ในห้องจึงหยุดฟัง "หมอนี่ก็ 2 วันแล้วนะทำไมพายุยังไม่รู้สึกตัวอีก" "ใจเย็นๆก่อนสิครับหมอก้บอกแล้วไงว่าภ่ยใน 5 วัน แต่ก็อยากให้ทำใจไว้นะครับ เพราะบางทีก็อาจเป็นเจ้าชายนิทราก็ได้" เอิร์ธได้ยินถึงกับพูดออกมา "เป็นหนักขนาดนี้เลยหรือพายุ" "ยังไงหมอก็จะช่วยให้เต็มที่ที่สุดล่ะกันครับ" ช่วงเวลานั้นเอิร์ธถึงกับทำอะไรไม่ถูก แล้วก็เดินกลับไปที่ห้อง แล้วพูดขึ้นว่า "พรุ่งนี้พวกเราไปไห้วแม่กันดีกว่า จะได้ขอให้ช่วยพายุด้วยไง ยังไงก็ทำเพื่อความสุขทางใจกันนะพวกเรา" แล้ววันรุ่งขึ้นกลุ่มของพายุก็ไปไห้วแม่กันที่สถาบัน โดยที่น้ำฝนไห้วแม่ทั้งน้ำตา "แม่ค่ะช่วยพายุให็ปลอดภัยด้วยนะค่ะ ให้พายุตื่นขึ้นมาเร็วๆนะค่ะ" หลังจากที่ไห้วแม่กันเสร็จแล้ว "เดี๋ยวน้ำฝนกลับก่อนนะ" "แล้วไม่เข้าเรียนเหรอน้ำฝน"เอิร์ธถาม "น้ำฝนเรียนไปก็ไม่รู้เรื่องหรอก" "งั้นเราไปด้วยล่ะกันพายุก็เพื่อนเราเหมือนก็นิ" เอิร์ธพูดขึ้นมา "งั้นเราไปกันให้หมดเลย" แล้วทั้งกลุ่มก็รีบกลับไปที่โรงพยาบาล "พ่อค่ะแม่ค่ะพายุเป็นยังไงบ้างค่ะ" "ยังไม่รู้สึกตัวเลยลูก แล้วไม่ไปเรียนเหรอน้ำฝน" พ่อน้ำฝนถาม ทันใดนั้นเองอยู่ก็มีลมพัดมาวูบหนึ่ง แล้วมือของพายุก็เริ่มกระดิก ทุกคนถึงกับดีใจ ตามเรียกหมอ "หมอ หมอ หมอ" เหตุการณ์จะเป็นยังไงโปรดติดตามตอนต่อไป
หน้าส่วนตัว
1074
