21 ธันวาคม 2544 15:21 น.
ผู้ชายคนเดิม
ทำไมนะ?...ทั้งที่มั่นคง
แต่เวลากลับทำให้ใครบางคนลุ่มหลง..อ่อนไหวได้
แล้วอย่างนี้..จะมีประโยชน์อะไร
หากคนหนึ่งยั่งมั่นคงต่อไป..ทั้งที่อีกคนไม่ใส่ใจอะไรเลย
สองคน.....รักและเข้าใจ
เวลากลับผ่านไปไว..เหมือนไม่ใส่ใจ - เพิกเฉย
คนรัก..ไม่นานก็กลายเป็นแค่...คนคุ้นเคย
เวลาไม่อาจช่วยอะไรเลย...หรืออย่างไร
ทั้งที่คิดว่าแน่นหนักพอ...
แต่เวลากลับทำให้คนรู้สึกท้อ - หวั่นไหว
เคยได้ยินมาว่า..เวลาคือเครื่องพิสูจน์อะไร-อะไร
แล้วทำไม?...ในความเป็นจริง เวลาช่างใจร้ายเหลือเกิน
..จินตนาการของโลกแห่งเวลา - - - ในโลกความเป็นจริงที่เห็นกันอยู่
...........เขียนเมื่อ 15.06 น.
21/12/01
21 ธันวาคม 2544 15:21 น.
ผู้ชายคนเดิม
ทำไมนะ?...ทั้งที่มั่นคง
แต่เวลากลับทำให้ใครบางคนลุ่มหลง..อ่อนไหวได้
แล้วอย่างนี้..จะมีประโยชน์อะไร
หากคนหนึ่งยั่งมั่นคงต่อไป..ทั้งที่อีกคนไม่ใส่ใจอะไรเลย
สองคน.....รักและเข้าใจ
เวลากลับผ่านไปไว..เหมือนไม่ใส่ใจ - เพิกเฉย
คนรัก..ไม่นานก็กลายเป็นแค่...คนคุ้นเคย
เวลาไม่อาจช่วยอะไรเลย...หรืออย่างไร
ทั้งที่คิดว่าแน่นหนักพอ...
แต่เวลากลับทำให้คนรู้สึกท้อ - หวั่นไหว
เคยได้ยินมาว่า..เวลาคือเครื่องพิสูจน์อะไร-อะไร
แล้วทำไม?...ในความเป็นจริง เวลาช่างใจร้ายเหลือเกิน
..จินตนาการของโลกแห่งเวลา - - - ในโลกความเป็นจริงที่เห็นกันอยู่
...........เขียนเมื่อ 15.06 น.
21/12/01
21 ธันวาคม 2544 13:55 น.
ผู้ชายคนเดิม
คิดถึงมากนะ..รู้ไหม
อะไร-อะไรในความรู้สึก มันบอกอย่างนั้น
เข้าใจดี ..ระหว่างเราที่มี นั่นคือความผูกพัน
สิ่งที่เคยทำให้กัน คือสิ่งยืนยัน ว่ายังรู้สึกดี-ดี
ทุกครั้ง..ที่ได้ยินว่าเธอเป็นทุกข์
จะให้ฉันสุขคงไม่ได้..ยิ่งเราไกลกันแบบนี้
ฉันได้แต่ภาวนา..ให้ความหม่นเศร้าเหล่านั้น หมดไปซะที
ไม่อยากให้เธอร้าวรอนเกินกว่านี้ ..ในระหว่างที่ไกลกัน
ยังมีเราเสมอ...รู้ใช่หรือเปล่า
ไม่ว่าเวลารอนร้าวหรือเศร้า...เธอจะยังมีฉัน
รักและห่วงใย...กำลังใจที่ส่งให้ทุกคืน-วัน
ห่างไกลแค่ไหนไม่สำคัญ.. เธอคงยังมีฉันที่อาทร
กลับมานะ..ถ้าคิดว่าไม่ไหว
หากความทุกข์ใจ..ไม่มียาแผนใดสมาน
ฉันจะอยู่ใกล้ ดูแลเอาใจใส่...ให้เหมือนเมื่อวาน
และจะเดินข้ามผ่าน..เวลาที่ร้าวรานเหล่านั้น ไปพร้อมกับเธอ
.............................ฉันสัญญา........................................
............................................................................................
..ไม่รู้จะบอกว่าเป็นอารมณ์ไหนของผมดี ที่มานั่งหน้าคอมฯ แล้วเขียนกลอนบทนี้ขึ้นมา ..มีน้องสาว (ทางอินเทอร์เน็ต) คนนึง .. ผมชอบที่จะอ่านเมล์ของเค้า รับรู้ในสิ่งที่เป็นเค้าเสมอ ๆ ... พักหลัง ๆ เค้าเศร้าไปน่ะครับ ผมเลยอยากเขียนกลอนนี้เพื่อจะสื่อ ความห่วงใยของพี่ชายคนนี้ให้เค้ารู้น่ะ ... อีกเดี๋ยว ผมจะเมล์ไปหาเค้าครับ
.....มีกำลังใจอีกหอบใหญ่ มาให้ทุกคนที่นี่อีกแล้ว....จากใจผมเองครับ ^__^
20 ธันวาคม 2544 20:24 น.
ผู้ชายคนเดิม
ที่เป็นคนขี้เหงา...แบบนี้
ก็รู้สึกดี..ไปอีกอย่างนึง
จะได้เข้าใจ ความคิดถึง
่ว่าแท้จริงมันลึกซึ้ง..เพียงใด
.. เหงาบ้าง...เลยคิดถึงบ้าง
จะได้รู้ ความห่าง...มันทรมานแค่ไหน
วันนี้......อ๋อ......เพิ่งเข้าใจ
ก็....ห่างบ้างจะเป็นไร จะได้ห่วงใย - ได้อาทร
.... ขอบคุณ ความคิดถึง ..ที่ทำให้ผมได้เข้าใจความห่วงใยและอาทร ว่า..มันมีรสชาติยังไง
20 ธันวาคม 2544 19:40 น.
ผู้ชายคนเดิม
ณ ตรงนี้มีเพียงฉัน
สายลมพริ้ว...เสงจันทร์สว่างส่อง
กอดเข่าซบหน้าไม่กล้ามอง
น้ำค้างแห่งคืนค่ำเริ่มร่ำร้อง..ตกหยดริน
กี่นานแล้วที่เธอไร้แลเหลียว
เฝ้ารออย่างดายเดียวโหยถวิล
ยิ่งดึกน้ำค้างยิ่งหล่นรดยอดหญ้าบนผืนดิน
หนาวใจแหลกสิ้น..ลุกเหยียบน้ำค้างอุ่นบนผืนดินไปข่มตา
(.ผู้หญิงสีม่วง.....เขียน)
ณ ตรงนั้น..ที่มีเพียงเธอ
แม้ฉันจะไกลเกินพบเจอ..ขอเพียงรู้ไว้
สายลมที่พริ้วผ่าน..ซ่อนกระซิบแว่วหวาน -จากใจ
กี่นานที่เธอร้องไห้...หยุดได้ไหม คนดี
น้ำค้างในค่ำคืน....
จะอีกกี่หมื่นหยด...นับจากนี้
และยอดหญ้าบนผืนดิน..ช่วยเป็นพยานสักที
ฉันก็หนาวใจอยู่ตรงนี้..แต่ยังมั่นต่อคนดีไม่เปลี่ยนแปลง
(@R..เขียน)
........ อย่าสงสัยไปว่า @R คือใคร ก็ผมเองน่ะครับ
ครั้งนึง ที่ไปโพสต์กลอนใน bookcyber แก้กลอนของคุณผู้หญิงสีม่วงเค้าน่ะครับ .. ก็ขอเอามาลงที่นี่ด้วยนะ
คิดถึงทุกคนครับผม.......
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟผู้ชายคนเดิม
หน้าส่วนตัว
689
