8 ธันวาคม 2544 14:09 น.
ผู้ชายคนเดิม
ปลายฝน...ต้นหนาว..
ความฝันไม่อาจสกาว...เหมือนก่อน
นั่งรับฤดู...ด้วยความหดหู่ - ร้าวรอน
ความทรงจำเก่าก่อน... ยังหลอนหัวใจ
ปลายฝนต้นหนาว..
ยังเก็บงำเรื่องราว..ความหวั่นไหว
ฝนแล้ง - ลมโชย..อารมณ์โบกโบยแสนไกล
ตะเกียกตะกายคว้าหัวใจ.. ที่ลับหายไปพร้อมลมฤดู
ปลายฝนต้นหนาว..
คืน-วันอันแสนยาว..ไม่อาจล่วงรู้
ใต้ผ้าห่มผืนหนึ่ง..คนเศร้าคนนึง ยังไร้คนเหลียวดู
และยังไม่อาจพยุงกายขึ้นสู้..กับความหนาวเหน็บ ที่ผ่านมา
ปลายฝนต้นหนาว..
คนดี..จะรู้บ้างหรือเปล่า -ว่าฉันก็อ่อนล้า
ทุกครั้งที่หลับ..ฝันร้ายยินยับ จะย่างกรายเข้ามา
วอนเพียงใต้ผืนฟ้า...มีใจเธอส่งมา... ห่มนอน..
....... จบแล้วครับ.... ^__^
8 ธันวาคม 2544 14:09 น.
ผู้ชายคนเดิม
เคยคิดนะ..ว่าโลกใบเล็กของฉัน
อาจเป็นได้เพียงภาพฝัน..แต่ยังรั้นจะตามหา
จนวันนึง..ความจริงหนึ่งก็ผ่านเข้ามา
ทำให้โลกใบเล็กของฉันดูมีค่า..และเริ่มสวยงาม
มีคนดีคนหนึ่ง..ผ่านมาในโลกใบนี้
คือคำตอบของความจริงที่มี..ถ้าใครจะเอ่ยถาม
โลกใบเล็กของฉัน..ที่เคยคิดว่ามันอยู่เหนือความพยายาม
วันนี้กลับยิ่งงดงาม..เพราะความจริงที่ผ่านมา
อยากขอบคุณ..คนในโลกใบเล็กของฉัน
ที่ทำให้รู้จักความรักและความผูกพันที่มีค่า
ขอบคุณนะ.. ที่ช่วยทำให้โลกสวยใส ด้วยกำลังใจที่ให้มา
ฉันรับรู้แล้วว่า..เค้าก็ป็นส่วนหนึ่งของโลกที่ฉันปารถนา นั่นเอง..
...อยากบอกว่า โลกใบเล็ก ๆ ใบนี้ของผม มีจริง ๆ นะครับ..ขอบอก
7 ธันวาคม 2544 12:57 น.
ผู้ชายคนเดิม
เข้าใจกันบ้าง...
ความห่างไม่ใช่ตัวกั้นกลางหรอกหนา
แต่เธอเองต่างหาก..ที่มีใครอีกคนตลอดเวลา
จึงมักมองสิ่งที่ฉันให้มันไร้ค่า...เพราะอะไร
เลิกพูดซะทีเถอะ..คำนั้น
ดีเกินไปที่บอกฉัน..เจ็บรู้ไหม
ทุกครั้งที่ได้ยิน..บาดลึกถึงข้างใน
เพราะยังไม่เข้าใจ-ทำไมดีเกินไป..สุดท้ายต้องเลิกรา
....จะบอกว่าไงดีล่ะ ...มัน อึ้งน่ะ เพราะโดนมากับตัวเอง..แม้จะเป็นอดีต ก็ยังจำได้ดีจริง ๆ
7 ธันวาคม 2544 12:43 น.
ผู้ชายคนเดิม
นิทานในวันเหงา
ของท้องฟ้าที่ดูเศร้าและหมองหม่น
กับใจดวงหนึ่งที่ดูสับสน
อ่อนไหวซะจน..ไม่คิดจะเข้าใจ
เขียนเรื่องราวจากจิตสำนึก
ด้วยความรู้สึกส่วนลึกที่บรรยายได้
ว่าความเหงาน่ะ..ทรมานแทบตาย
ที่บางครั้งกว่าจะหาย..กลับต้องลงเอยมากมายด้วยน้ำตา
ตอนจบของนิทานความเหงา
ก็คงไม่พ้นจากความเศร้านั่นแหละหนา
สุดท้าย..คนเหงาหนึ่งคนกับใจที่อ่อนล้า
ก็คงต้องปล่อยให้เป็นเรื่องราวของเวลา..ที่จะรักษาความรู้สึกข้างใน
... เขียนขึ้นมา จากวันที่รู้สึกเหงามาก.....มันนานมาแล้วล่ะ
6 ธันวาคม 2544 12:43 น.
ผู้ชายคนเดิม
มันเนิ่นนานเท่าไหร่แล้วนะ
ที่เราสองถูกเกณฑ์กะ..ให้ห่างเหิน
รู้ไหม?..ฉันไม่มีใครเป็นเพื่อนร่วมเดิน
บนทางฝันที่อ้างว้างเหลือเกิน..สุดพรรณา
ช่วยตอบคำถามฉันหน่อยสิ..
รู้หรือเปล่าคนดี..อะไรคือความห่วงหา
ที่ฉันเป็นคือคิดถึง-ห่วงใยเธอ..ตลอดเวลา
อย่างนี้หรือเปล่าที่เขาเรียกกันว่า ห่วงหาอาทร
...เขียนขึ้นมาในนาที ที่รู้สึกว่า เป็นห่วงใครคนนึง...
หน้าส่วนตัว
916
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟผู้ชายคนเดิม
