19 พฤศจิกายน 2546 11:21 น.
ผีขี้เมา
ควรตรึกตรองทำนองเหตุ
ตัวเป็นไทยใจเพศพลั้ง
ทำเนียมบ้านคร้านเกลียดชัง
หลงฝรั่งคลั่งดารา
เดินเขย่าโขยกขย่ม
อวดเต้าต้มขะเมนหน้า
เสื้อแสงหลุดฉลุยตา
หรือใช่ว่าน่าสนใจ
ดอกไม้งามแต่ไร้กลิ่น
ก็เสื่อมสิ้นราคาหาย
ภมรใดจะใกล้กราย
หมดความหมายไร้สิ่งแล
คิดใคร่ครวญล้วนสติ
อุตริผลิบานเที่ยวพาลแฉ
เมื่อเริ่มต้นควรรีบแก้
อย่ารอแก่เกินชรา
มิใช่ว่ามาค่อนแคะ
ดูกระแดะกระดี๋ด๋า
หวังจรรโลงจารีตวัฒนา
จะดีกว่าหรือว่าไหม..?
14 พฤศจิกายน 2546 13:04 น.
ผีขี้เมา
ยินข่าวมาว่าเจ้านั้นเศร้าหมอง
ไม่สมปองดังหมายรักใฝ่ฝัน
ทนขมขื่นกลืนกล้ำช้ำจาบัลย์
ทุกคืนวันระทมซมน้ำตา
คนที่หวังอิงแอบแนบไออุ่น
มาทารุณจิตใจเหมือนไร้ค่า
ตัดไมตรีสัมพันธ์ลืมสัญญา
นอนซบหน้าร้องไห้นานหลายวัน
รู้เจ้าเจ็บเหน็บร้าวในคราวนี้
คงเต็มที่ยามรักมาหักหัน
ช้ำแผลในใหญ่กว่าจะรำพัน
ความโศกศัลย์บั่นทอนคอยหลอนใจ
อยากยื่นมือให้จับกระชับมั่น
เฝ้าปลอบขวัญยามอ้างว้างหวั่นไหว
ลบลอยแผลแผ่ร้าวทุกคราวไป
แต่จนใจตรงที่ไม่ดีพอ
แค่คนจรหมอนหมิ่นสิ้นศรีศักดิ์
ไร้แหล่งพักหลักพิงแท้จริงหนอ
เนื้อตัวดำคล้ำหม่นจนมอซอ
ค่าไม่พอเคียงชิดสนิทนาง
กำลังใจส่งมาให้กล้าสู้
อย่าอดสูชีวิตยามผิดหวัง
ก้าวต่อไปอย่างที่มีพลัง
จะถึงยังเส้นชัยดังหมายปอง...ฯ
13 พฤศจิกายน 2546 12:51 น.
ผีขี้เมา
ปากบอกว่าไม่รักเลยสักนิด
ใจกลับคิดรักหวงเฝ้าห่วงหา
เหมือนเป็นสายโซ่ทองคล้องศรัทธา
ปรารถนาเคียงคู่อยู่ร่วมกัน
เธอจึงเป็นคนดีที่คิดถึง
รักซาบซึ้งตรึงกมลคนอย่างฉัน
อยากมอบกายและใจใฝ่สัมพันธ์
กลางความหวั่นระแวงการแล้งใจ
เพียงแค่ฝันฝ่ายเดียวเปล่าเปลี่ยวนัก
หนทางรักมืดหมดความสดใส
อาจต้องเร้นหลบหน้ากลางป่าไพร
หากหทัยผิดหวังประดังมา
จบสิ้นแล้วหัวใจในวันนี้
ไม่เหลือที่ของใจไว้ใฝ่หา
รักผูกพันที่เป็นกลับเย็นชา
ยามพลาดท่าท่วงถลำรอช้ำตาย
เพราะปากบอกไม่รักเธอสักนิด
ใจกล้าคิดรักแน่แม้จะสาย
ไม่เคยคิดว่าหวังพังทลาย
เมื่อสุดท้ายรักนั้นฉันท์พี่น้อง
แพ้ใจเธอเจ็บปวดรวดร้าวนัก
ตอบคำรักสักหนอย่าหม่นหมอง
ค่าตอบแทนน้ำใจที่ใฝ่ปอง
แค่ขอครองสุขอยู่เพียงผู้เดียว
5 พฤศจิกายน 2546 12:54 น.
ผีขี้เมา
แสงสุรีย์ลาเลื่อนจากเขื่อนขัณฑ์
งามเพ็ญจันทร์กระจ่างอยู่กลางหาว
ระยิบยับวับผ่องละอองดาว
กลางไอหนาวเย็นซ่านสะท้านทน
ทอดกายลงปลงปรกความรกระ
รอวันจะสิ้นใจอีกหลายหน
ความรวดร้าวเคล้าทุกข์ซุกกมล
ไม่ผ่านพ้นสักคราคอยราวี
ใจดวงเดียวเปลี่ยวร้างอย่างว้างเวิ้ง
ไร้ช่อเชิงเล่ห์หลอนแต่ก่อนนี้
จึงถูกย่ำหยามหมิ่นสิ้นปราณี
ความภักดีจึงได้ไม่จีรัง
บอกสักคำว่าไม่มีใจรัก
คงมิจักน้อยจิตกับผิดหวัง
นี่มาแสร้งแกล้งทำช้ำประดัง
หยาดน้ำตาจึงหลั่งท่วมทั้งใจ
ไม่ถือโทษโกรธเธอเพียงเพ้อหา
ไม่ถือสาสักน้อยเพียงคล้อยไหว
ไม่ขัดเคืองเรื่องราวคราวผ่านไป
ไม่ติดใจเพราะเราเขลาไปเอง...ฯ
4 พฤศจิกายน 2546 12:28 น.
ผีขี้เมา
เธอหงอยเหงาทนเศร้าหมองแอบร้องไห้
จะมีใครที่ไหนเล่าเฝ้าปลอบขวัญ
ความขมขื่นต้องกลืนกล้ำช้ำจาบัลย์
จึงรำพันข้ามขอบฟ้ามาแสนไกล
ครูอยู่นี่ที่จากมาเพราะหน้าที่
ห่วงคนดีจะหลงทางรู้บ้างไหม
เล่ห์กลลวงบ่วงชีวิตมากพิษภัย
ความจริงใจใครจะเอื้อยากเหลือเกิน
นับหลายปีที่จากไกลไม่อาจย้อน
ยังอาทรอยู่ระหว่างความห่างเหิน
ห่วงคะนึงคิดถึงมากยากประเมิน
หากจะเดินทางผิดคิดถึงครู...ฯ
หน้าส่วนตัว
881
